© CPU – Marvin Anthony
Begin dit jaar speelde SPRINTS samen met English Teacher twee shows in ons land. Beide bands brachten dit jaar ook albums uit die zich in de eindejaarslijstjes konden mengen en nadat English Teacher een maand geleden al eens in de Orangerie van Botanique stond, mocht SPRINTS dat midden december ook nog eens waarmaken. Dit keer als een headlineshow waarbij de zaal toch mooi gevuld werd en waarmee ze hun ervaring na een heel jaar touren konden delen. Het resultaat was een volwassen geworden band die duidelijk zijn limiet nog niet heeft bereikt.
Waar sprintjes in een marathon meestal geen goed idee zijn, was de Amsterdamse band Marathon wel een goed idee als support van SPRINTS. Het vijftal liet zich niet kennen en viel meteen met een heuse wall of sound in om die nooit meer te lossen. Waar de Nederlanders toch een heuse postpunkscene lijken te hebben, bleek Marathon al snel het neusje van de zalm te zijn. Dat vooral doordat hun nummers live nog net dat tikkeltje meer panache kregen. Ze werden opgebouwd naar grootse songs die heel veel kracht in zich hadden en zelfs naar postrock neigden. Daardoor waren de songs niet zomaar liedjes, nee het waren heuse epossen die lekker binnenkwamen en waarvan je niet anders kon dan omvergeblazen worden.
SPRINTS had toch al een iets meer indrukwekkende backline mee dan hun show eerder dit jaar met enkele mooie lichten die de intro verzorgden van “To the Bone”. De band hield het eerst nog dreigend zonder uit de bocht te gaan en zo krijg je natuurlijk een publiek wel makkelijk mee. Het borrelde, maar het kookpunt werd nog niet direct bereikt. Het viel dus al snel op dat SPRINTS hun set doorheen het jaar net iets beter uitgewerkt heeft en ook vol zelfvertrouwen op het podium stond.
Vanaf “Feast” ging de riem er dan toch af en waren er net iets meer agressieve gitaren te horen doorheen de set. Het publiek liet zich bijgevolg ook niet kennen en smeet zich als een bezetene doorheen de set. “Heavy” liet zelfs al een eerste kleine moshpit ontstaan en de temperatuur in de zaal steeg al zienderogen. De band maakte zijn naam dus al snel waar door het sportieve gegeven dat hier in de zaal ontstond, want niemand leek nog te kunnen blijven stilstaan.
Het was dan ook niet veel later dat de band terug wat gas terugnam met “Shaking Their Hands” en zo moest SPRINTS ook niet direct al zijn kruit te verschieten. Het rustmomentje zorgde ervoor dat heel wat fans even een plaspauze konden inlassen of om een drankje konden gaan, maar het nummer had wel nog steeds dat dreigende in zich. Met de akoestische gitaar kwam het toch heel vol in zeker eens alle instrumenten in het refrein samenkwamen.
Na een tijdje vertrouwde frontvrouw Karla Chubb ons toe dat ze na een honderdtal shows te spelen dit jaar toch wat nood hadden aan nieuw werk. Die kregen we bijgevolg ook te horen en het leek erop dat de band de lijn van het debuutalbum gewoon zou doortrekken. De ene song klonk wat donkerder terwijl de andere gewoon een pure postpunkrocker was vol intensiteit. En die intensiteit zou op het eind helemaal tot zijn eruptie komen met dank aan de nummers uit de eerste ep.
Waar we bij “Up and Comer” al een heuse circlepit kregen, was het toch vooral “The Cheek”, het eerste nummer dat ze ooit uitbrachten, die de ruwheid live volledig tot zijn recht liet komen. Chubb liet haar gitaar voor wat hij was en begon zich als een echte frontvrouw te profileren. Ze smeet met haar microfoon in het rond en danste als een bezetene in het rond. Daardoor kwam de song nog strakker binnen en zeker toen daarna “How Does the Story Go?” nog eens alle registers opentrok, werd de zaal volledig zot. Het was weliswaar eindsalvo “Literary Mind” en “Little Fix” dat iedereen echt volledig door de rooie liet gaan.
De eerste moest het gewoon hebben van zijn stevig einde, terwijl de tweede vooral hard binnenkwam doordat Schubb op het eind zelf de zaal indook en aan het crowdsurfen ging. Niemand kon nog blijven stilstaan en bijgevolg eindigde de set ook vol agressie en passie. Hierdoor bleek na een uur en twintig minuten al dat SPRINTS zijn set tegenwoordig goed heeft uitgedokterd. Donkere songs om te beginnen, even wat rammen om dan wat gas terug te nemen om uiteindelijk volledig uit de bocht te gaan met een hevige eindspurt. SPRINTS is een band waar we het laatste nog niet van hebben gehoord.
Setlist:
To the Bone
Shadow of a Doubt
Adore Adore Adore
Feast
Heavy
Im In A Band
Shaking Their Hands
Can’t Get Enough of It
better
Somethings Gonna Happen
Up and Comer
Cathedral
Help Me, I’m Spiralling
Letter to Self
The Cheek
How Does the Story Go?
Literary Mind
Little Fix
