© CPU – Marvin Anthony (Archief)
In ons land loopt het vallen van de bladeren synchroon met de muzieknoten van Mooneye. Of zo lijkt het toch. Na zijn tweede studio-album Come With Me and Hide neemt Michiel Libberecht even afscheid van zijn vertrouwde bandleden om in het voorjaar van 2025 een tijdje alleen door enkele theaterzalen in Vlaanderen te trekken. Zo’n scharnierpunten hebben voor een muziekgroep van dergelijk kaliber meestal nog een apotheose nodig. Daarom speelde Mooneye gisteren een van hun laatste headlineshows in eigen land, met de volledige band. Hun show gisteren had nog een tweede doel: bewijzen dat Jonas Desmet een waardige vervanger was voor bassist Stan Holvoet, die de voorbije zomer zijn afscheid aankondigde.
De avond voor geopend verklaren, dat was de taak van ex-The Voice Belgique-deelneemster Valentine Brognion. Vergezeld door gitarist Olivier Delescaille bracht ze ons een mengeling van Engels- en Franstalige singersongwriternummertjes. Waar we de half volgelopen AB bij eerste songs “Monument” en “Eden” nog betrapten op storend geroezemoes, wist de krachtige stem van Brognion steeds meer te capteren. Zelf begeleidde ze zich op het getokkel van haar akoestische gitaar, maar vooral haar zangtalent stal de show. Harten stelen, dat deed ze dan weer door in haar beste Nederlands “Sinterklaas kapoentje” te zingen. Met nummers zoals “Poisson” en “Café Corsé” hijste ze zichzelf naar een vrij hoog speelveld in haar genre. Het is misschien cliché om van zo’n jonge artieste al te zeggen dat je ze in de gaten moet houden, maar wie een volle AB stil kan krijgen, heeft altijd een streepje voor.
Om kwart voor negen stipt betraden de bandleden van Libberecht het podium om de sonische voorbereidingen te treffen die zouden uitmonden in “Black River”, de eerste track van Mooneye die we die avond zouden horen. Om te starten met een van je sterkste nummers moet je over een aardige portie lef beschikken, en gelukkig merkten we aan alle groepsleden dat ze dat in overvloed hadden. De song stak voor de gelegenheid in een frisser jasje, wat gezien de temperaturen buiten vreemd genoeg wel voor extra verwarming zorgde. Het kenmerkende gevoel dat we al eerder bij de West-Vlamingen hadden, keerde zo dus al bij de eerste noten terug.
Verwarmen is overigens iets waar de groep uit Zwevegem in uitblinkt. Met nieuwere nummers “Another Fool” en “New Skin” wikkelden de muzikanten al relatief vroeg een dekentje rond ons, maar met het heerlijk zweverige “Don’t Ask Where I’ll Be” kon geen enkele winterbries ons nog grijpen. Het mag dan ook gezegd dat de instrumentatie waarmee Mooneye zijn oeuvre bracht bijzonder gelaagd was. Bij “Girl Like You” nam leadgitarist Jesse Maes nog plaats achter de synthesizers terwijl Guillaume Navarro met een rake solo mocht tonen wat hij in petto had, wat de arrangementen net dat tikkeltje meer daadkracht gaven. Ook bij het prachtige “Changing” was dat het geval. Wie door de klanken heen nog aandacht over had om op het publiek rond zich te letten, hoorde bovendien vaak mensen meezingen, wat ons vermoeden bevestigde dat we in een kamer waren beland vol hopeloze romantici die in het comfort van hun lotgenoten naar verwarming snakten.
Wie Mooneye al meermaals live aan het werk zag, zal gisterenavond gemerkt hebben dat het niveau van de liveshow tot op een absoluut hoogtepunt was gekomen. Met Jonas Desmet op bas heeft de groep er een muzikaal sterk lid bij dat de nummers op zijn eigen manier kon dragen. “If We Hadn’t Met” zat sinds lange tijd bijvoorbeeld terug in de set, en met enkele subtiele aanpassingen in de baslijn paste het nummer weldra weer volledig in het geheel. Elke baslijn kwam helemaal tot zijn recht in het plaatje dat de band probeerde te schetsen. Los van dat alles werkte het enthousiasme en het pure plezier dat de band op het podium had aanstekelijk op het publiek. “Time to Move Away From Here” deed de zaal in zijn handen klappen en op “In Between” zagen we enkele mensen heen en weer bewegen. Dat Libberecht naast puur jolijt ook beklijving kan overbrengen, bewees hij in de encore met een volledig solo gebrachte versie van “Too Young to Have Regrets”; een puike gitaarballad over jong en onbezonnen zijn. Nu hij zichzelf kersverse vader mag noemen, zijn soortgelijke nummers eerder misschien een reflectie dan een leidraad.
In principe doet Mooneye niet aan ‘best for last’. De groep wisselt hoogtepunten af met rustigere liedjes die even goed in het oor liggen, maar die de luisteraar toch het genot gunnen om even tot op adem te komen. Tussen een heerlijk meezingbaar “In Between” en climactisch “Lover to Stranger” kwamen we zo terecht bij het rustige “Too Fast”, waarop de begeleidende leadgitaar nog een extra dosis melancholie in onze warme chocolademelk kon gieten. De soundtrack voor mensen die ’s winters bij een brandende open haard soms weemoedig door het raam gluren, maar hun geluk weten te vinden in de kleine, betekenisvolle dingen in het leven; dat is waar de groep gisterenavond meermaals in uitblonk. Het lijkt ons dan maar logisch dat die winterse seizoenswissel met “Fix the Heater” voorbarig en onherroepelijk werd ingezet, met een kippenvelbezorgend meezingmoment als afsluiter. ‘Nog een keer, omdat het zo mooi is’, zei Michiel Libberecht. We moeten hem volmondig gelijk geven.
De set van Mooneye in de AB mogen we gerust een zegeviering noemen. Zowel hun verdiende status als sterke liveband hebben ze nogmaals kunnen aanscherpen, maar ook de personeelswissel in de ritmesectie voelt ondertussen al natuurlijk aan. Het is dus duidelijk: Michiel Libberecht is klaar om met dit project een nieuw hoofdstuk te beginnen. Hoe dat zal klinken, valt nog af te wachten, maar wij hebben er het volste vertrouwen in dat de zanger het tot een goed einde zal brengen.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Black River
Girl Like You
Don’t Ask Where I’ll Be
New Skin
Another Fool
If We Hadn’t Met
Come With Me and Hide
Changing
Time to Move Away From Here
Thinking About Leaving
In Between
Too Fast
Lover to Stranger
Too Young to Have Regrets
Bright Lights
Fix the Heater
