Goldband @ Sportpaleis: Drie gezichten, één formule

© CPU – Nathan Dobbelaere

Alle controverse ten spijt heeft Goldband overtuigend bewezen een blijvende plek te hebben veroverd in het collectieve geheugen van de Lage Landen. Of Milo Driessen, Boaz Kok en Karel Gerlach elkaar daadwerkelijk op de bouwwerven van hun vaders hebben ontmoet, is inmiddels niet meer dan een voetnoot. De Haagse groep is anno 2024 uitgegroeid tot een alternatief popfenomeen dat in de breedste zin van het woord op alle fronten scoort. Zowel op het gebied van lifestyle, muziek als media blijft het trio onverbloemd zichzelf. Hun succes groeide gestaag mee, van uitverkochte zalen zoals De Vooruit tot aan de Lotto Arena. Hoewel hun tweede album Samen Tegen Elkaar minder gestroomlijnd was dan het debuut Betaalbare Romantiek, bood het wel een aanleiding om als exclusieve hoofdact te schitteren op Lowlands en Pukkelpop. Al vanaf hun ep Dun Smeren Geld Verdienen wisten ze dat ze het live beter konden waarmaken. Met diezelfde mentaliteit betraden het trio en hun band de eerste van twee avonden in het Sportpaleis.

Of Sinterklaas hier de hand in had of niet, de avond begon gul met twee supportacts die perfect aansloten bij het eigenzinnige pretparkidioom van Goldband. Helaas gooide het openbaar vervoer in de grootstad roet in het eten, waardoor we net te laat waren voor Willy Organ. Gelukkig konden we bij binnenkomst meteen aansluiten voor Chibi Ichigo. Haar elektropop klonk krachtig en energiek door het Sportpaleis, terwijl haar présence balanceerde tussen speelsheid en een bijna ijzige allure van een prinsesje. Het was jammer dat Sophie Straat ontbrak om “ENERGIE” live te brengen, maar de dreunende beats compenseerden dat gemis grotendeels. Met “GRACHT” haalde Chibi Ichigo uiteindelijk alles uit de kast, en dat maakte dubbel en dwars indruk. In de korte twintig minuten die haar gegund waren, slaagde ze erin de juiste accenten te leggen en de zaal op te warmen voor de hoofdact.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Al ruim een kwartier voor aanvang hing er een voelbare spanning in de lucht. Het half verduisterde decor van de arena flikkerde onheilspellend, terwijl een monotone drone op de achtergrond weerklonk. Precies om klokslag negen uur brak het laatste uur van het Sportpaleis aan. In een houten kist, gedragen door gemaskerde figuren, maakten de drie zangers van Goldband hun indrukwekkende entree. Bekend om hun expliciete teksten, wisten ze hun nummers ook live moeiteloos op theatrale wijze tot leven te brengen. Het openingsnummer, “Requiem”, dat symbool stond voor het einde van hun eerste albumcyclus, zette direct de toon. Terwijl het nummer naar zijn eerste climax opbouwde, barstte het spektakel los: de zangers werden hoog boven het podium gehesen, bungelend aan koorden alsof ze zich onsterfelijk waanden. Hun harten klopten, hun lichamen zweefden. Een opener die niet alleen de ambitie en formule van de avond belichaamde, maar ook de menigte uitdaagde om groots te dromen.

Toen hun voeten weer de grond raakten, barstte het feest echt los. Het verhalende “De Wereld” zette de toon: de wereld mag dan in brand staan, er valt altijd nog iets te redden. Het nummer, strak opgebouwd rond actie-reactie en het spanningsveld tussen consequentie en chaos, belichaamde de ongrijpbare energie van Goldband. Dit contrast werd nog sterker voelbaar in de overgang van het melancholische “Ik Haat Je” naar het kitscherige “Sex” – twee nummers die speels laveerden tussen affectie en lust. Het publiek, dat vanaf de eerste noot uitzinnig was, omarmde beide uitersten moeiteloos. Veel ouders hadden waarschijnlijk een oppas geregeld om deze vrijdagavond ongegeneerd te kunnen feesten. Het boybandgehalte bereikte een hoogtepunt bij “Het Is Voorbij”, waarin de zangers hun innerlijke Backstreet Boys loslieten. Met headsets en een choreografie die zowel sierlijk als nonchalant was, hielden ze het publiek moeiteloos in hun greep. Het ontbreken van de hit “Ja Ja Nee Nee” werd ruimschoots goedgemaakt door hun gekunstelde, maar onweerstaanbare danspasjes.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Uniek voor een Belgische zaalshow was de verrassingsact van Maan bij “Stiekem”. Haar voelbare chemie met Gerlach ontroerde zichtbaar, terwijl Boaz en Milo hun eigen stempel op de show bleven drukken. Vooral Boaz verraste met flamboyante kostuumwissels, van een duistere demoon tot een gladiator – een vleugje Hollywood dat het publiek keer op keer wist te intrigeren. Goldband toonde zich niet alleen als performers, maar ook als emotionele groepsgenoten die elkaar alle ruimte en erkenning gaven om te schitteren. Gitarist en producer Wieger Hogendorp eiste de aandacht op met een zinderende solo in “Noodgeval”, terwijl drummer ISAÏ het publiek met zijn zwoele sambapercussie in beweging bracht. Bassist Finn Meulenbeld verraste met een rauwe nu-metal groove in “Mijn Stad”, die door het aanwezige vuurwerk nog explosiever aanvoelde. Deze mix van muzikaliteit en bravoure onderstreepte de unieke outsiderstatus van de band. Hoewel de teksten vaak verwezen naar Den Haag, zoals in “Ik Kom Naar Huis“, wisten ook de Antwerpenaren zich moeiteloos te identificeren. Het strand van Scheveningen werd een speelse metafoor voor Linkeroever, of zelfs breder voor Knokke. Hierdoor kreeg “Witte Was” een universeel karakter dat grenzen moeiteloos overstijgt.

Het grote groepsmoment kwam eerder bij “You & Me”, waarin trancetechno de hoogtijdagen van Zillion deed herleven. Boaz en Karel waagden zich vanaf een zijpodium aan een gedurfde crowdsurf, wat de euforie een stevig rock-‘n-rollrandje gaf. Uiteindelijk gold: deelnemen was belangrijker dan winnen, en wie in het Sportpaleis stond, had zijn triomf al binnen. Later in de set zorgden ze, als eigentijdse Mozessen, voor een symbolische splitsing van de massa, terwijl spontane momenten – zoals duizenden flikkerende smartphones – de magie van de avond versterkten. Bij “Vuur & Vlam” zorgde iets te veel gepraat voor een kleine hapering, maar de zaal reageerde desondanks met een explosieve energie.

© CPU – Nathan Dobbelaere

De titeltrack “Samen Tegen Elkaar” voelde enigszins als een anticlimax, maar legde een donker randje bloot dat elk bandlid eigen lijkt te zijn. Ingetogen of zij aan zij, Goldband verdween volledig in zijn muziek en draaide de gedachten van het publiek genadeloos om bij “Hou het Simpel”. De echte apotheose volgde echter bij “Psycho”, waarbij de band in de laatste minuten volledig losging. Met een scherp inzicht in hun eigen sterke en zwakke punten wisten de heren het Sportpaleis moeiteloos te entertainen. Wie er na afloop nog orde in wilde scheppen, kon gerust een psycholoog voor onbepaalde tijd uitstellen: dit was puur escapisme op zijn best.

Goldband speelt vandaag, 7 december, voor de tweede keer in het Sportpaleis. De Haagse groep is inmiddels ook bevestigd voor Rock Werchter op zaterdag 5 juli. Daarnaast staan ze geboekt voor diverse Nederlandse festivals, waaronder Paaspop (20 april), Dauwpop (31 mei), Wilde Weide Festival (4, 5 en 6 juli) en CuliNESSE (29 augustus).

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist: