Goldband @ Kunstencentrum Vooruit (Concertzaal): Hitsige extravaganza

Terwijl de Halfvastenfoor afgelopen weekend afgebroken werd door de lokale stadsdiensten, had Gent stiekem nog recht op een extra doldwaze avond. Wie anders dan Goldband, de Haagse Nederpopsensatie, kan de Vooruit nog eens volledig doen daveren. In het thuisland spelen Boaz Kok, Karel Gerlach en Milo Driessenal al even mee met de grote jongens. Ook hier in Vlaanderen kunnen we alvast meedelen dat Goldband een groeiende podiumfavoriet is. De Vooruit en Trix (13/04) waren immers maanden van tevoren hopeloos uitverkocht. Niet slecht voor een stelletje ex-stukadoors, die je met een beetje slechte wil kan beschimpen als figuranten uit New Kids. De hoge afwerkingsgraad en kwaliteit van Goldbands synthesizermuziek doet dat cliché wegsmelten als sneeuw voor de zon.

Door Nederlandstalige huis-tuin-en-keukencomedy te verwerken in dansbare eightiesdeuntjes wist Betaalbare romantiek ook bij ons potten te breken. De eerste ep Dun smeren geld verdienen (2019) hield het trio nog een beetje in de verborgenheid. Vanaf de pandemie wist Golband dan toch een doorbraak te ‘forceren’. Voor ze het goed en wel beseften, schreven de jongens een handvol tracks die vanwege hun prangende urgentie nagels met koppen werden. Last van huidhonger? “De langste nacht” brengt eindeloze raad. Twijfel je nog aan je beloftes? “Dit is voor jou” doet die twijfels verdwijnen, en zo kunnen we de lijst blijven afgaan want de tweede ep Van de roulette naar de doublet (2020) en het debuutalbum zijn over de ganse lijn zeer kenmerkend voor ons allen.

Het hoefde dan ook niet te verbazen dat de zaal al vroeg afgeladen vol stond. Klokslag negen uur werden de lichten gedimd, maar bleef het publiek nog een dikke tien minuten op z’n honger zitten. Toen de beats van “Ik zie je” de lichten deden flikkeren, was het dan eindelijk zo ver. Goldband kwam mysterieus het podium opgewandeld, maar met flashy zonnebrillen waar zelfs Bono jaloers op zou zijn, wist iedereen dondersgoed welke blikken er achter die menselijke façades schuilden. Dat mysterieus gedoe hield daarbij niet lang stand, want bij “De wereld” viel de sereniteit uit al z’n plooien. Het was immers onmogelijk om stil te staan op de uptempo discobeats die de Concertzaal veranderde in de fitnesszaal van Jane Fonda. Onze stoffen broek voelde allezins aan als een strakke panty waarin alles vlekkeloos gecorrigeerd werd. De zweetplekken verdampten nadien wel vanzelf.

Dat spelletje werd alternerend verder gespeeld bij “Ja ja nee nee”. Zoals een grootste boysband positioneerden de drie zangers zich vooraan het podium om de goed georchestreerde danspasjes hun werk te laten doen. Daardoor wist Goldband iedereen versteld te zetten, want zulke podiumkunsten zijn bij ons geleden van The Radios. Producer en stergitarist Wieger Hoogendorp was overigens ook een straffe blikvanger. De wijze waarop hij zijn maagdelijke witte Ibanez Paul Stanley en Gretsch White Falcon benutte, tilde Goldband live naar een onwaarschijnlijke hoogte. Wanneer een vrouw plots het podium beklom om de leden innig te omhelzen, luidde het antwoord ‘Wij zijn ook maar mensen joh, niet te geloven’. Nederlanders en bescheidenheid, de wonderen waren de wereld nog niet uit.

Vervolgens prikkelde Goldband alle emoties. We willen niemand doen herinneren aan zijn/haar “Ex”, maar de opgestoken middelvingers tijdens “Ik haat je” misten hun doel ongetwijfeld niet. Wanneer Boaz zijn babyblauwe akoestische gitaar ter hand nam, droop de speelse melancholie er vanaf. Alle mama’s en papa’s in de zaal werden tijdens “Kinderwens” op hun wenken bediend. Over het overbevolkingsprobleem maakten we ons vijf minuten lang geen zorgen. Daarvoor was de kampvuurachtige melancholie net iets te hartverwarmend en de liefde voor de medemens onbeperkt. Wanneer de kleine Arthur stagedivet tijdens “Annemarie”, pinkten we een traantje van blijdschap.

Goldband en zijn publiek zaten de ganse avond op dezelfde frequentie, maar door het stagedivemoment werd de kitscherige dimensie één kolkende massa. Het slotakkoord was om duimen en vingers bij af te likken. “Requim” klonk namelijk als een strontzatte avond waarin André Hazes en Eddie Van Halen hierboven zouden rampetampen. De flitsende gitaarsolo’s van Wieger Hoogendorp vlogen van de grond tot aan het plafond. De extravaganza spatte er echter vanaf bij “Witte was” en aansluitend “Mijn stad”. De stagedives deden iedereen beseffen dat er mits een beetje inspanning ruimte zat was voor een stoeierige moshpit. Goldband zette nonchalant de voorzet om het publiek elkaar in de armen te laten vliegen.

Tot slot was het enige dat er bij “Mijn stad” nog ontbrak een confettikanon of Bengaals vuur om het stadiongevoel te blijven aanwakkeren. Op een festivalpodium mogen zulke sfeervolle attributen dus zeker niet ontbreken. Het vlaggenzwaaien en de broederliefde tussen de leden en crewleden lijken de hitmachine alleszins niet te doen stoppen. De koninklijke status van Den Haag mag nu ook toebedeeld worden aan Goldband.

Deze zomer valt er bij ons geen ontkomen aan Goldband. De Haagse band blinkt op de affiches van Rock Werchter (02/07), Tomorrowland (22/07) en Pukkelpop (19/08). Na de festivalperiode zet de Betaalbare romantiek zich voort in de Ancienne Belgique (03/11) en De Roma (24/11).

Facebook / Instagram

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Ik zie je
De wereld
Alles kapot
Ja ja nee nee
De langste nacht
Noodgeval
Ex
Ik haat je
Dit is voor jou
Kinderwens
Wakker worden
Annemarie
Requiem

Witte was

Mijn stad