© CPU – Nathan Dobbelaere
De succescarrière van Fontaines D.C. is er eentje om u tegen te zeggen. In 2019 kwamen de Ieren met hun debuutplaat Dogrel de postpunkscene volledig omverblazen, amper een jaar later bewezen ze met A Hero’s Death dat ze gekomen waren om te blijven, en in 2022 zochten ze met het heel wat meer experimentele Skinty Fia het grotere publiek op. Misschien hoorde je tot dan nog nooit van de band, maar dit jaar zal hoogstwaarschijnlijk niemand aan de hype ontkomen zijn. In april werd met het grimmige hiphopnummer “Starburster” meteen duidelijk dat de groep een ferme metamorfose was ondergaan en enkele maanden later, in augustus, werd dit met de release van een reeds vierde langspeler nogmaals dubbel en dik bevestigd. Fontaines D.C. is het postpunkgenre ontgroeid en is een stijl op zich geworden. Met talloze vijfsterrenreviews en een Grammynominatie kunnen we nu al vaststellen dat Romance een van de muzikale hoogtepunten van 2024 is. Eerder dit jaar stelden de mannen deze nog voor tijdens een exclusieve showcase in het gezellige, Gentse Wintercircus, maar vandaag was na lang wachten het grote Vorst Nationaal aan de beurt.
Een andere groep die dit jaar zeer veel rumoer met zich meedraagt, is opener van de avond: Wunderhorse. Begin dit jaar stonden de Britten nog op het randje van een grote doorbraak, maar met Midas werd dat randje deze zomer ruimschoots overschreden. Beide bands hebben een gelijkaardig doelpubliek en brachten het afgelopen jaar twee van de meest veelbelovende rockalbums uit. Vandaag zou dus een hoogdag moeten betekenen voor de fans van alternatief rockgeweld.
Aan de hand van titeltrack “Midas” werd de toon meteen goed ingezet, want met slechts twee nummers van het voorgaande album stond de recentste door de hele set heen centraal. Daarvan werd “Rain” vandaag overduidelijk bekroond tot ‘fan favourite’: vanaf de eerste tonen begonnen de voorste rijen enthousiast mee te springen. Dat het nummer gespeeld werd aan een tempo alsof de tourbus verkeerd geparkeerd stond, zien we even door de vingers. Ook Wunderhorse-klassieker “Teal” was gekend bij de fans en werd vooraan luidkeels meegezongen, achteraan hield men het voorlopig bij rustig toekijken. Als afsluiter werd het scherpe “July” op het publiek afgevuurd. De lyrics ‘I’m ready to die’ kon je bijna letterlijk nemen, want frontman Jacob Slater lag inmiddels vol drama op de grond de teksten te schreeuwen. Hoewel hij een oneindig je m’en fous-gehalte uitstraalt, was er toch telkens een grote glimlach te bespeuren tijdens het daverende applaus na ieder lied. Zelden merkten we zo’n enthousiast publiek voor de opener, maar wij kunnen het alleen maar gelijk geven. Hierna viel enkel nog uit te kijken naar een volgende passage van Wunderhorse op Belgische bodem.
© CPU – Nathan Dobbelaere
De spanningsmeter in de zaal was inmiddels gestegen tot het maximum en een groot doek verscheen voor het podium wanneer om iets over negen plots als onweersbuien de tonen van “Romance” de zaal overheersten. Als een blikseminslag viel dan ook exact op de beat het grote doek naar beneden en daar stonden ze dan, de Ieren van Fontaines D.C., in levenden lijve. Tijd om daarna even te bekomen was er echter niet, want meteen werd monsterhit “Jackie Down The Line” voor de leeuwen gesmeten en verslonden. Het tempo zat er stevig in en werd met “Televised Mind” en “A Lucid Dream” als opvolgers naadloos voortgezet. De hele avond lang huppelde frontman Grian Chatten met een gezonde dosis ego over het podium en al snel werd duidelijk hoe de hiërarchie van vanavond in zijn werk zat: Chatten was keizer van Vorst Nationaal en wij waren zijn onderdanen die deden wat hij vroeg. Hij moest maar gewoon stilstaan en het publiek begon al te juichen; we moeten je dan ook niet vertellen hoe luid het eraan toeging wanneer hij de zaal nog wat extra opjutte door zijn innerlijke Liam Gallagher boven te halen en met een tamboerijn in het rond te zwieren.
Een van de eerste ‘rustige’ nummers in de set was “Big Shot”, al moeten we dat met een korreltje zout nemen. Live kreeg het lied extreem luide en bombastische beatdrops waarop iedereen spontaan begon te headbangen. Vervolgens had het publiek slechts één akkoord nodig om te beginnen springen op de gruizige gitaarriff van “Death Kink”. ‘SHIT SHIT SHIT’ horen we de fans woedend meebrullen. Indien iemand vandaag met frustraties zat, waren ze nu alvast geuit. Na bijna een halfuur aan pure energie, kregen we een eerste en meteen ook laatste echte rustmoment voorgeschoteld. Grian Chatten gaf zijn rol van frontman door aan Conor Curley die net zoals op het album “Sundowner” voor zich nam. Wie dacht dat dromerige nummers als eerdergenoemde en “Horseness Is The Whatness” een dieptepunt in een set vol ruige gitaren zouden vormen, werd vandaag het tegendeel bewezen. Fans zongen een zoveelste keer woord voor woord mee en talloze lampjes gingen de lucht in om Vorst Nationaal even om te toveren tot de gezelligste zaal van België.
© CPU – Nathan Dobbelaere
In een interview eerder dit jaar vertelde Chatten dat Romance de eerste plaat is waarop hij tevreden is met zijn vocals. Wie de band ooit tijdens een voorgaande tour aan het werk zag, kon toen inderdaad zeggen dat hij niet de meest toonvaste zanger was, maar daar is tegenwoordig helemaal niets meer van te merken. Tijdens nummers als “In The Modern World” en “Horseness Is The Whatness” leunde de aandacht zeer sterk naar Grians stem, die vandaag zuiverder dan ooit tevoren klonk. Ook de andere bandleden waren op geen fouten te bespeuren. Fontaines D.C. is een geoliede machine geworden, maar slaagde er toch in de authenticiteit van een liveconcert te behouden. Mannen van vele woorden zijn ze allemaal niet, dus met een simpele ‘Brussels, oh Brussels’ en ‘Free Palestine’ waren de belangrijkste zaken verteld. Hoewel er niet veel woorden aan te pas kwamen, was er toch een grote connectie tussen publiek en artiest aanwezig, een verbintenis die alleen kan ontstaan in de context van een snikhete concertzaal vol fans die hongerig zijn naar meer.
Romance stond vandaag centraal, maar wie nood had aan nostalgie werd daar natuurlijk ook gulzig op getrakteerd. “Big” en “Boys In The Better Land” lieten de vloer bijna daveren van enthousiasme. Crowdsurfers en gemosh à volonté, Vorst Nationaal viel niet meer te beteugelen. Na een ruim uur aan extase, zweet en duistere romantiek verlieten de bandleden het podium. De decibelmeter bleef echter even hoog pieken vanwege het publiek dat achtergelaten werd vol energie. Na heel wat lange minuten kwamen de bandleden uiteindelijk terug met een bisronde van jewelste. Ballade “In The Modern World” kon zich kwalificeren als luidste meezingmoment, “I Love You” vormde een laatste klassieker waar de fans van konden smullen en “Starburster” zorgde voor een full circle-moment wat betreft de heruitvinding van Fontaines D.C..
© CPU – Nathan Dobbelaere
‘Maybe romance is a place’ zong Grian Chatten aan het begin van een avond vol duistere gezelligheid. Als het van ons afhangt, was romance vandaag zeker en vast een plaats, namelijk Vorst Nationaal. De Ieren hadden bij hun aankomst eigenlijk al niets meer te bewijzen, maar toch deden ze het een zoveelste keer opnieuw. Ze gaven alles op het podium en de aanwezigen in de zaal deden exact hetzelfde. Met Romance werd een perfecte middenweg tussen mainstream en alternatief gevonden, wat zich door de volledige tour uit in hopeloos uitverkochte zalen. Wie na vandaag nog twijfelt of Fontaines D.C. een waardige headliner is, was waarschijnlijk bij het foute concert aanwezig.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Romance
Jackie Down The Line
Televised mind
A Lucid Dream
Roman Holiday
Big Shot
Death Kink
Sundowner
Big
A Hero’s Death
Heres The Thing
Bug
Horesness Is The Whatness
Nabokov
Boys In The Better Land
Favourite
In The Modern World
I Love You
Starburster
