Ook op dag twee van Les Nuits Weekender viel er veel te beleven. Van hiphop over naar electro tot postpunk, de scala aan genres werd volledig afgetast en gaf het publiek de mogelijkheid om van heel wat (onontgonnen) talenten te proeven. De wereldreis bracht ons gisteren onder meer naar Japan en Australië, maar ook tussenstops in Rotterdam en London stonden op het programma. De gemeenschappelijke deler was de creativiteit en inventiviteit die we doorheen de hele dag in de muzieknoten konden horen.
Another Dancer @ Orangerie
Ook de tweede dag van Les Nuits Weekender begon niet met een stormloop. Een bescheiden groepje verzamelde zich in de Orangerie voor het Brusselse collectief Another Dancer. Dat het voor de meeste aanwezigen ook nog vroeg was, bevestigde het feit dat de meesten opteerden voor een kopje koffie in plaats van een fris pintje. Soit, Another Dancer kon zelf ook nog wel wat cafeïne gebruiken. De artrock met jaren negentig-esthetiek miste misschien nog wat pep, al zorgde de Brusselse flair er wel voor dat het fijn vertoeven was. Bij hun debuutsingle “Overfriendly Dogs” was de mix toch iets stroever en zorgde de mengelmoes van te veel effecten voor een brij die het iets moeilijker te verteren maakte. Mits nog wat consistentie en meer gelaagdheid zien we de band graag nog eens terug aan het werk.
Hyper Gal @ Rotonde
De tweeledige band Hyper Gal is op doortocht in Europa en speelde de afgelopen dagen al een paar shows in de regio. Vanuit de Japanse stad Osaka dragen ze hun voorliefde voor het noisegenre uit tot ver voorbij hun landgrenzen. Een tikkeltje eigenzinnig, een tikkeltje minimalistisch, maar steeds met een volle impact voor ogen; in de Rotonde werkte die formule opvallend goed. Kurumi Kadoya beukte met haar logge drumpatronen hevig in op het middenrif van de aanwezigen en bepaalde met onverwachte versnellingen meermaals het tempo. Speciaal was overigens dat de stem van Koharu Ishida door een gitaarversterker werd gejaagd om de hoge zang zo nog claustrofobischer te laten overkomen. Hyper Gal bood zo een volledig nieuwe kijk op een bekend genre en daarvoor kunnen we alleen maar ‘arigato’ zeggen.
Maud Geffray @ Orangerie
De gerenommeerde Maud Geffray stond op een voor haar muziek ondankbaar uur geprogrammeerd. De Française is in de kunstkringen geliefd om haar soundscapes, maar weet ook met iets opzwependere dansmuziek raad. Wij kregen gisteren vooral dat laatste te horen, en dat bleek in een karig gevulde Orangerie toch moeilijk te zijn. Muzikaal viel er niets op aan te merken, maar het publiek was duidelijk nog niet in de stemming om te dansen. Haar verzorgde en zorgvuldige mix gebeurde live en spontaan, wat best wel een mooie kunst is, maar gezien het uur bleef het enthousiasme beperkt. Wie aanwezig was, luisterde liever aandachtig en liet zich meeslepen door de verhalende stijl van Geffray. Op zich was haar set ook best toegankelijk en voorzien van een flinke portie euforie, alleen viel het desondanks wat dood. Op een later uur had dit ongetwijfeld veel beter gewerkt.
Blue Bendy @ Museum
Blue Bendy bracht de ‘London Cool’ naar onze hoofdstad. Opgehemeld door Pitchfork en The Guardian hangt er best wel een kleine hype rond het zestal. Hun debuutalbum kon in april op heel wat sterren rekenen van de vakpers, en ook over hun concerten viel er al veel positiefs te lezen. Hun show in de Botanique dreigde echter na een nummer in het water te vallen. Tijdens “Come On Baby, Dig!” ging de gitaar kapot en werd frontman Nolan nog een tikkeltje nerveuzer dan hij al was. Een gitaardokter was niet in de zaal, maar gelukkig kon de geluidstechnicus, mits wat schroefwerk, het euvel oplossen. Na een paar minuten kon de band de set hervatten, en dat deed ze met “Jackie Chan” redelijk kordaat. Nolan bleef gedurende het optreden zenuwachtig, al maakte dat zijn zang nog gevoelvoller. De genialiteit van hun debuutalbum konden ze niet evenaren, al kwamen ze met het slotnummer “Cloudy” nog redelijk in de buurt. Ondanks podiumvrees en technische moeilijkheden bokste Blue Bendy zich al met al goed door zijn set.
Crystal Murray @ Orangerie
Qua présence kwam gisteren niemand voorbij Crystal Murray. Haar act, de nummers en de bijbehorende uitvoering gaven de dag een nieuwe energie, die welgekomen was. De Frans-Amerikaanse voorzag haar excentrieke popmuziek van een rebels karakter. Murray werd ondersteund door een driekoppige band die haar nummers extra pit gaf. Het publiek was nogal aan de statische kant, maar dat hield haar niet tegen om zelf met veel energie en overgave te performen. Doordat ze maar veertig minuten kreeg – doorgaans speelt Crystal Murray shows van een uur – ging ze er wat sneller doorheen haar set, zonder ook maar een graantje aan kwaliteit in te boeten. Het had iets bevrijdends, en dat maakte dat Crystal Murray boven de anderen uitstak.
Sadandsolo @ Rotonde
Op Les Nuits Weekender kan er veel, maar Franse hiphop was misschien net iets te veel van het goede. Niet dat Sadandsolo een slechte show neerzette, verre van, maar zijn fans waren gisteren niet aanwezig in de Botanique. Dat maakte dat de Brusselse autotunerapper voor een iets ouder publiek moest spelen dat nog nooit van hem had gehoord en niet wist wat hen te wachten stond. In zijn uberdimensionale Kabouter Plop-schoenen wandelde hij, ondanks de omstandigheden van alles te moeten bewijzen, met een zeker vertrouwen over het podium. Zijn rapstijl mag gehoord worden en deed ons wat denken aan Hamza, zij het met meer energie en charisma. “HEADPOP” kreeg de hoofden op en neer, en vooraan stonden twee mannen zich te pletter te amuseren. Ook “KODAK” werd goed ontvangen, om daarna iets meer gevoel en emotie te brengen in het daaropvolgende nummer. Sadandsolo was dan wel de vreemde eend van deze editie en toch bezorgde hij de aanwezigen een prettige tijd.
Pretty Girl @ Orangerie
Zingende dj’s zijn wel een dingetje geworden. Ook Pretty Girl heeft de formule voor zichzelf ontdekt en liet de Orangerie kennismaken met haar dansbare universum. Als support van onder andere Bonobo en Fred again.. heeft de Australische ervaring kunnen opdoen die gisteren wel van pas kwam. Haar eclectische mix van house, techno, hyperpop en zelfs wat UK Garage werkte haast hypnotiserend op ons en kreeg de heupen vlot los. Ook vocaal was Pretty Girl behoorlijk prettig om naar te luisteren. Haar dromerige zangstem vloeide mooi mee met de muziek en maakte de sound nog interessanter. Vergelijkingen met Romy zijn nooit ver weg, al toonde Pretty Girl behoorlijk wat facetten die haar tot iets unieks maken. Het was een set om vrolijk van te worden en daarmee heeft ze ongetwijfeld een hele hoop zielen kunnen winnen.
Tramhaus @ Orangerie
Vier weken was Tramhaus op rondreis door Europa om gisteren in de Botanique hun laatste show te spelen. De Rotterdammers zijn een fenomeen in hun stad en tellen ondertussen tot een van de meest spraakmakende bands van onze noorderburen. Ondanks een stevig tourschema en een gebroken busje waren ze vastberaden om de laatste restjes energie uit te persen voor hun Brusselse fans. Het optreden begon nog redelijk gedeisd en gecontroleerd, al gooiden ze beide zaken redelijk vlot overboord. Onder impuls van de immer energieke Lukas Jansen werd hun speelwijze pittiger en intenser. Het publiek was redelijk goed mee en liet dat ook meermaals blijken. Met “Minus Twenty” bereikte Tramhaus stilaan een hoogtepunt van hun hevigheid, om met “The Big Blowout” en “Ffleur Hari” furieus te eindigen. Tramhaus was alles wat het had moeten zijn en meer.
Fabiana Palladino @ Museum
Onze avond beklonken we in het bijzijn van Fabiana Palladino. De artiestennaam alleen al prikkelde onze nieuwsgierigheid en we waren blij dat we nog even binnensprongen in het Museum. Als dochter van Pino Palladino, bassist bij onder meer the Who, d’Angelo en Adele, heeft ze creatief bloed door haar aderen stromen. In haar nummers behandelt Fabiana confronterende vragen over liefde, eenzaamheid en normativiteit in relaties. Haar gelijknamige debuutplaat kunnen we gerust omschrijven als een conceptplaat en dat kwam gisteren ook op de planken over. De breekbaarheid en eerlijkheid van de nummers kropen live onder de huid, al was er vaker ook een hoopgevende touch voorzien. Fabiana Palladino was in het begin nog wat zoekende naar haar persona op het podium, maar vond deze na een drietal nummers toch. Ze groeide mooi in de set en leverde zo een fijn einde aan onze intense Les Nuits-dag.
Onze recensie van dag 1 lees je hier.
