© CPU – Marvin Anthony
Voor het eerst organiseert Botanique een najaarseditie van het geliefde lentefestival Les Nuits. Onder de naam Les Nuits Weekender nodigt de Brusselse concertzaal dit weekend meer dan vijftig artiesten uit, die verspreid over drie dagen en in drie verschillende zalen het beste van zichzelf mogen geven. Gisteren trapte het indoorfestival af met een avontuurlijke reeks namen. Als publiekstrekker trok Geordie Greep de Orangerie vol, terwijl Halima, Beurre en Choolers Division overtuigden met een solide prestatie.
Beurre @ Rotonde
© CPU – Marvin Anthony
Het boterde niet bij Beurre. Althans, toch in het begin niet. De pedalen voor de basgitaar besloten namelijk dat ook zij recht hadden op een feestdag en weigerden dienst. Na vijf minuten wroeten en zweten kregen ze het snaarinstrument dan toch aan de praat en konden ze van wal steken. Het Zwitserse drietal maakt naar eigen omschrijving hypermetal en daar is geen woord van gelogen. Al bij het eerste nummer trokken ze een hevige geluidsmuur op die als een blok zware boter in je maag aanvoelde. De dissonantie en het donkere aspect hingen als een donkerrode draad doorheen hun optreden en deden ons zelfs even vergeten dat het nog maar net middag was. Het ging eveneens van traag naar snel en alles daartussenin. Als opener van de driedaagse dus allesbehalve een evidentie, maar onze oren waren dankzij Beurre wel opgewarmd voor de rest van de dag.
échec @ Orangerie
© CPU – Marvin Anthony
In de Orangerie was het nog tamelijk rustig toen échec de zaal voor geopend verklaarde. Het Brusselse duo heeft nog niet al te veel podiumervaring en liet meermaals verstaan dat het een echte eer is om op het festival te mogen spelen. Hun set vulden ze hoofdzakelijk met nummers van de debuut-ep épée, al slopen er hier en daar ook wat onafgewerkte nieuwe nummers in. Doorspekt met een ferme lading grunge ademde het duo een zekere vorm van rock-’n-roll, maar helaas kwam niet elk nummer even hard binnen. Over de gehele lijn misten we wat variatie en een duidelijk verhaal, waardoor échec ons na de helft wat kwijt was. Veel beter werd het tegen het einde jammer genoeg ook niet meer. De Brusselaars moeten dus nog aan wat knoppen draaien om hun sound op punt te krijgen.
Halima @ Museum
© CPU – Marvin Anthony
Vroeg komen loonde gisteren. Halima moest het voor een bescheiden publiek doen, maar de artieste uit Brooklyn maakte desondanks een zeer goede beurt tijdens haar eerste optreden ooit op Belgische bodem. Als studente bestudeerde ze genres als folk en jazz, en dat verweeft ze in haar muziek met soul en r&b. Op die manier deed ze ons denken aan Erykah Badu, maar dan met de coolness van een Little Simz. Haar charmante zelf en brede glimlach werkten in ieder geval aanstekelijk en lokten de eerste voorzichtige danspasjes van de dag uit. Haar eigenzinnige cover van Rihanna’s “Umbrella” diende als herkenningspunt om het ijs definitief te breken, al was dat ijs tegen dan al lang gebroken. Haar verfrissende stijl hield het altijd luchtig en behapbaar, ook al toonde ze regelmatig wat durf. Op het einde bracht ze nog een paar nummers op gitaar en sloot ze haar acte de présence in schoonheid af.
Choolers Division @ Orangerie
© CPU – Marvin Anthony
Choolers Division heeft een gave waar veel groepen alleen maar van kunnen dromen: ze hebben de kracht van het ontwapenen onder de knie. Het viertal stond in het verleden al op Dour en ging zelfs op tour door Frankrijk. In de Botanique speelden ze een soort thuismatch, wat voor het eerst op de dag best wel wat publiek aantrok. De twee MC’s met het syndroom van Down hadden alles onder controle op het podium en konden hun creativiteit de vrije loop laten gaan op de coole livebeats van hun twee mentors. Het duo improviseerde erop los en rapte vooral met fonetische klanken, terwijl ze ook nog eens hun coolste moves bovenhaalden. Het publiek hadden ze op die manier snel mee en het was bovenal leuk om te zien hoezeer ze zich inleefden in hun rol als podiumbeesten. Choolers Division creëerde al met al een blijvende herinnering van deze eerste festivaldag.
Diana Burkot @ Rotonde
Sinds meer dan tien jaar maakt Diana Burkot deel uit van het activismecollectief Pussy Riot. De Russische heeft er haar missie van gemaakt om de stem te vormen voor de mensen die normaal gesproken niet gehoord worden en die onderdrukt worden door het regime van Vladimir Poetin. Hun protesten gingen de wereld rond en toonden aan dat niet iedereen gediend is met de politieke toestand in hun land. Drie jaar geleden trad Burkot uit de anonimiteit en afgelopen jaar verhuisde ze naar IJsland, maar haar activisme liet ze niet achter. Onder haar eigen naam treedt ze over de hele wereld op, en gisteren was Brussel aan de beurt. In een volle Rotonde bracht ze muziek, theater en dans samen tot een aangrijpend verhaal. De show is naar eigen zeggen een work in progress, al voelde haar optreden redelijk compleet aan. Al haar nummers droegen de naam van iemand die verstrikt zit in het Oekraïne-conflict en gaven op die manier velerlei perspectieven op de complexe situatie. De opzwepende elektronische beats zorgden voor een gedurfd contrast, en toch voelde elk nummer confronterend aan.
University @ Orangerie
© CPU – Marvin Anthony
In het afgelopen jaar hebben we University herhaaldelijk aan het werk gezien en hun groei van dichtbij kunnen volgen. De PlayStation-speler was er deze keer jammer genoeg niet bij, maar die gimmick had het drietal helemaal niet nodig om een opmerkelijke show neer te zetten. Zoals gewoonlijk speelden ze met hoge intensiteit en georchestreerde chaos, waardoor je als luisteraar weinig aanknopingspunten krijgt om je aan vast te klampen. In een rotvaart joeg het drietal je van het kastje naar de muur en namen ze zelf enkel tussen de nummers door pauze om op adem te komen en energie te tanken voor de volgende uithaal. Het rommelige geluid was niet altijd een even grote hulp, maar University lag daar allesbehalve wakker van. Het was met afstand de meest ad hoc set die wij gisteren zagen.
Ebbb @ Rotonde
© CPU – Marvin Anthony
Over Ebbb hoorden we in aanloop van hun show op Les Nuits Weekender heel wat positieve zaken, waardoor we met een bepaald verwachtingspatroon een kijkje gingen nemen in de Rotonde. Het drietal bestaat uit leden van Butch Kassidy, Kyoto Kyoto en Enter Laughing en ziet hun project Ebbb als een mooi tussendoortje om hun creatief ei in kwijt te kunnen. Op zich heeft Ebbb ook alles in huis om er een spannend iets van te maken, maar op de een of andere manier kwam het gisteren niet helemaal over. Will Rowland ijsbeerde over het podium en zong op zich niet verkeerd, alleen kwam het vocale niet over de ritmiek van drummer Scott MacDonald. Ook de elektronische klanken namen soms iets te veel volume in met als resultaat dat de nummers uit balans klonken. Ebbb kon op die manier geen blijvende indruk achterlaten en stelde zo tot ons eigen spijt lichtjes teleur.
The Body & Dis Fig @ Orangerie
Voor een flinke dosis heaviness en duisternis zorgden gisteren The Body & Dis Fig. Het project brengt metalfilosofie in aanraking met diepgaande elektronische soundscapes, wat resulteert in een beklemmend geheel. Het repetitieve speelt een beduidende rol in hun repertoire en kwam live nog net dat stukje eloquenter binnen. Terwijl Lee Buford en Chip King in opperste concentratie verkeerden achter hun instrumenten, ontbond Dis Fig meermaals haar duivelse krachten. Onverstaanbaar gromde ze door de microfoon, wat op den duur voor wat ongemak zorgde bij ons. Muzikaal schipperde The Body & Dis Fig, naar onze smaak, te lang in hetzelfde water en verloren ze zo wat binding met het publiek. De superfans zag je genieten, terwijl de rest het concert met ietwat meer afstand doorstond.
Avalanche Kaito @ Museum
© CPU – Marvin Anthony
Het Brusselse drietal Avalanche Kaito heeft behoorlijk wat kilometers op de teller en toch zijn ze nog lang niet uitgeblust. Door zelf geregeld te evolueren binnen hun eigen gecreëerde niche genaamd grrriot_punk_noise houden ze het voor zichzelf en het publiek opwindend. Hun concertbelevenis op Les Nuits Weekender kaderde in dat opzicht bijzonder goed binnen de dagprogrammatie. De Burkinese zanger Kaito Winse begon het optreden in het publiek en liet een mooi gevulde Museum kennis maken met zijn cultuur door een inheemse zang onversterkt op te voeren. Een binnenkomer, dat is het minste wat je van het moment kon zeggen. Eenmaal op het podium werd van een hand een vuist gemaakt en ontbolsterde het drietal volledig. Met een transcendente oerkracht gaven ze het publiek stof tot nadenken, om tegelijkertijd bewust in het moment te staan. Tegen iets meer energie had Winse zeker geen afkeer gehad, maar hij voelde zich desalniettemin goed in zijn sas. De experimentele vreugde en de losse aard van Benjamin Chaval en Nico Gitto deden het optreden eveneens deugd. Herrie met passie!
Geordie Greep @ Orangerie
De publiekstrekker van de eerste festivaldag was de gewezen black midi-vaandeldrager Geordie Greep. Niet lang na de officiële breuk bracht hij debuutalbum The New Sound uit. Het gebrek aan cohesie op die eerste worp was gisteren ook voelbaar tijdens zijn liveshow, waarbij ambitie en realisatie niet helemaal hand in hand gingen. Muzikaal was het meermaals technisch feilloos en toch misten we soms iets van de genialiteit en het shockeffect van black midi. “Holy, Holy” was theatraal en dartelde voor zich uit, “Blues” ging mooi tekeer binnen de beperkte grenzen en het vijftien minuten durende slotnummer “The Magician” toverde een glimlach op de gezichten. Het woweffect bleef echter uit en daar hadden we stiekem toch een beetje op gehoopt. Geordie Greep fascineerde desondanks en lijkt met de ingeslagen weg wel opnieuw dichter bij zichzelf te staan als artiest en kunstenaar.
Wu-Lu @ Museum
Terwijl er een deel van de bezoekers na Geordie Greep huiswaarts keerde, vulde zich het Museum toch nog mooi voor Wu-Lu. Na twee erg verschillende albums heeft de Zuid-Londenaar zich tegenwoordig toegespitst op het ruigere gitaarwerk. Dat hoekje af heeft er altijd al ingezeten, maar in die ruwe livesound was het gisteren des te opvallender. Door een onstuimige geluidsmix was het voor de aanwezigen echter niet zo evident om constant bij de les te blijven, al loonde het spitsen van de oren. Wu-Lu nam, samen met een puike drummer en een groovy bassist, tijd en ruimte om Brussel mee te slepen. De spanningsboog stond een aantal keer scherp gespannen, al waren er ook wel fases waarin het wat stroever verliep. Wu-Lu experimenteerde op Les Nuits Weekender en kan met resultaat terug naar de Britse metropool keren.
Billy Woods @ Orangerie
Eigenlijk is Billy Woods helemaal niet op tour en toch slaagde Botanique erin om hem te strikken als afsluiter van de eerste festivaldag. De Amerikaan kent de faciliteiten van de concertzaal inmiddels, want in 2022 stond hij reeds in de Witloof Bar. Op de planken van de Orangerie improviseerde hij een show bijeen waarbij vooral zijn doorwinterde fans tot hun recht kwamen. In een aaneenschakeling van leftfield rapnummers speelde hij slim in op de sfeer die er laat op de avond hing in de Botanique. De spontaniteit deed aan de ene kant wel goed, maar zorgde er ook voor dat het er voor ons gevoel net iets te onvoorbereid aan toeging. ‘Even een showtje komen spelen’ was met andere woorden de mindset. Billy Woods was geen al te uitbundige overgang naar de nacht en eindigde de eerste Les Nuits Weekender-dag op chille wijze.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
