De Limburgse band ILA bestaat nu een half decennium. Daarin legde de groep letterlijk en figuurlijk al een heel parcours af. De winst in De Nieuwe Lichting van Studio Brussel zorgde uiteraard voor heel wat weerklank: vooral met de single “Leave Me Dry” waren de Belgisch-Turkse Ilayda Cicek en haar twee kompanen eventjes alomtegenwoordig. Dat snelle succes werd helemaal verzilverd met een volle festivalagenda, waarbij de afspraak op Rock Werchter waarschijnlijk met rood omcirkeld stond. ILA heeft dus al even op de achtbaan van het succes gezeten, maar trok zich daarna voor langere tijd terug. Even weer de luwte opzoeken om rustig te kunnen schaven aan een eerste volwaardig album was een goede beslissing. De vader van Ilayda, Cevat, stelde een ruimte achteraan in zijn groothandel in Turkse voeding ter beschikking van de band. Geen druk of pottenkijkers dus, of het moest een verdwaalde magazijnier zijn met een goedkeurend knikje. In die veilige omgeving kwam Ayna tot stand, de eersteling van ILA die vandaag zijn plekje in de winkelrekken en op de streamingdiensten krijgt.
Voorsmaakjes “All Again” en “Make It Easy” lieten al horen wat voor evolutie het bandgeluid heeft doorgemaakt. De wortels liggen nog steeds in de nineties, maar op vlak van productie staat ILA stevig in het nu. In beide singles mogen de gitaren iets harder galmen dan we van de Limburgers gewoon waren, maar door het gewoonweg goede refrein waren wij toch weer snel mee. En natuurlijk zal de straffe stem van Ilayda Cicek altijd een dragende factor zijn. Net toen wij dachten wel ongeveer te weten hoe Ayna zou klinken, kwam de band op de proppen met “Ben Anlamam”, een eerste volledig in het Turks gezongen lied. Daarin verenigt ILA alles wat het zo sterk maakt. Cicek haalt de rauwste versie van haar strot van stal, je hoort dat drummer Cas Kinnaer een onvoorwaardelijke jazzfanaat is, terwijl gitarist/bassist Sam Smeets een groove neerplant die ook bij Nirvana de finale selectie zou hebben gehaald. Het nummer haalt bovendien zijn emotionele kracht uit een verwerkingsproces dat nog volop aan de gang is: een recente aardbeving in Turkije veegde het hele geboortedorp van papa Cicek van de kaart. Die wetenschap maakt dat de schreeuw van dochter Ilayda onze armhaartjes helemaal doet rechtveren.
Met Nirvana is één groot voorbeeld genoemd, maar in de grootse sound waarmee Ayna doorspekt is, dwalen wel meer geesten rond. Hedendaagse geesten ook wel, trouwens. “Kill My Mind” sleurt ons bijvoorbeeld keer op keer naar het puntje van onze stoel, met zijn donderende drums en dito riff die naar IDLES meuren. Een andere song die ons vanaf de eerste luisterbeurt bij de kraag vatte: “In Reverie”. Met die snijdende, heldere gitaar die heerlijk rond een baspartij kronkelt waarop je zo het labeltje postpunk kan plakken, komen de streekgenoten van Whispering Sons even in het vizier. Drummer Cas Kinnaer tovert het met zijn onconventionele drumpatroon toch om in iets dat onmiskenbaar van ILA komt.
Andere songs lijden aan groeipijnen en kunnen zich moeilijker onderscheiden. Wij snappen bijvoorbeeld nog steeds niet waarom “Home” ons enigszins koud laat. Laag per laag bouwt ILA daarin aan een draaikolk van geluid. Alle ingrediënten zijn in huis om er live een hele festivalweide mee te begeesteren, en toch raken wij maar niet meegesleurd. Verderop op Ayna is er ook niets mis met “The Sun”, maar toch lijkt het potentieel hier onvoldoende benut. Het poppy rocknummer met de grond gelijk maken, krijgen we niet over ons hart, maar het had iets minder rechttoe rechtaan gemogen.
Doordat de groep ons af en toe kwijtraakt, is het niet al goud dat blinkt op Ayna. De lat die ILA zelf op hoge hoogte heeft gelegd, kan het nog niet consequent aantikken. Is dat erg? Ach nee, want de groep durft onverwachte keuzes te maken en zijpaden in te slaan waar we ze niet meteen verwachten. Het intussen al vrij indrukwekkende rijtje radiohits en de sterke livereputatie indachtig moet het de komende tijd wel snor zitten voor ILA.
De groep komt Ayna op 2 mei officieel boven het doopvont houden in de Antwerpse Trix. Tijdens de festivalzomer is ILA onder andere nog te zien op Moenfeest (6 juli) en op Suikerrock (3 augustus).
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Kill My Mind”, ons favoriete nummer van Ayna, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
