Zo nu en dan verschijnt er nog eens nieuwe Engelse band op het toneel waarvan we al snel kunnen voorspellen dat ze een succesvolle weg gaan afleggen. English Teacher is daar een schoolvoorbeeld van. De jonge muzikanten uit Leeds staken in 2020 voor het eerst de hoofden bij elkaar en drie jaar later pronkten ze met “The World’s Biggest Paving Slab” tussen onze 101 beste singles van 2023. Wie echt niet kon wachten op meer nieuw werk van de groep kon ze vorige maand bewonderen in Cactus Muziekcentrum, waar ze al even hard overtuigden.
De band zette dus meteen zijn voet tussen de deur en sloeg ons de afgelopen maanden met vettige basgitaren en dromerige kleurpaletten af en toe lieflijk, maar even goed snoeihard in het gezicht. Single na single maakten ze ons telkens op een avontuurlijke manier benieuwd naar wat komen zou op hun debuutalbum. English Teacher bewijst nu met This Could Be Texas dat er veel andere jonge artiesten bij hen kunnen schoolgaan.
Op de plaat kruipt de groep vijftig minuten lang – jawel, een lesuur – van het ene creatieve hol naar het andere en dat doen ze zelden geforceerd. Doorheen het album schakelt Lily Fontaine glad van spoken word (iets wat haar accent en stem perfect past) naar fantastische uithalen (iets wat haar stem nóg beter past) om ons een lesje te spellen over moeilijke levenskeuzes, liefde en het leven. Zo voelt het altijd aan als een complete verrassing zodra een nieuw nummer van de plaat begint. Wanneer bijvoorbeeld “Not Everyone Gets To Go To Space” aanvangt, kijken we eerst raar op door een mengelmoes van synths en geluiden, maar de frons verandert al snel in een glimlach door een goede zin als ‘If everybody got to go to space, all of its bars would have a line.’
Op “Mastermind Specialism” wordt duidelijk waarom Lily Fontaine zichzelf eerst schrijfster zag worden. Het opent met een rustige gitaar, waardoor er ruimte komt voor een intrigerende tekst over het herkenbare fenomeen van beslissingsverlamming en het leven dat consistent kan zijn in zijn inconsistentie. Hierna volgen extra laagjes met een prachtige piano en een cello die op het einde haar woorden rustig op de achtergrond blazen. Het is een van de rustigere nummers van de plaat, zeker in vergelijking met “I’m Not Crying You’re Crying” of “R&B”, waar er een serieus rockend tempo ingezet wordt. Als ze in die eerste het hoge tempo net te lang aanhouden waardoor ze zichzelf een klein beetje verliezen, wordt er in die tweede wel met veel precisie een sterk nummer in elkaar geknutseld.
Op openingsnummer “Albatross” zijn er invloeden van Radiohead te horen, net als in het instrumentale tweede deel van titeltrack “This Could Be Texas”. Op momenten als die krijgen we het gevoel dat de groep al twintig jaar ervaring heeft en exact weet wat wel en niet werkt op welk moment. Op een nummer als “Best Tears Of Your Life” wordt dat jammer genoeg dan toch heel even ontkracht. Experimenteel is het zeker, net als de rest van het album, maar geslaagd is de plotse autotune absoluut niet. De laatste, “Albert Road”, werd eerder al uitgebracht als single, maar als het aan ons lag kon de band geblinddoekt grabbelen uit hun liedjeston – er even van uitgaande dat de autotune naast de ton viel – en daaruit telkens willekeurig eentje als single afvuren. Het is een perfecte afsluiter om nog een laatste keer luid te zweven.
Als je het gevoel hebt dat je al lang niets meer hebt beleefd terwijl je een nieuw album van begin tot eind luisterde, dan is This Could Be Texas een absolute aanrader. Het is een plaat geworden vol actie, plotwendingen en vooral durf en onbevangenheid zonder opvullers. De band debuteert met andere woorden uitstekend met een aantal prachtige nummers en een over de hele lijn door geslaagd album dat nooit verveelt. Het is nog maar een debuutplaat, maar English Teacher is bij deze nu al officieel vastbenoemd.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek “Mastermind Specialism”, ons favoriete nummer van This Could Be Texas, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
