SPRINTS + English Teacher @ Cactus Muziekcentrum: Een lesje spurten

© CPU – Marvin Anthony

Als twee post-punksensaties gezamenlijk de oversteek maken naar Europa, dan zijn we er als de kippen bij. En wij niet alleen. De kaartverkoop voor de double bill SPRINTS en English Teacher liep zo een vaart dat het concert, dat oorspronkelijk in het Cactus Café zou doorgaan, verplaatst werd naar de vernieuwde grote zaal. Een onverhoopt succes voor bands en zaal, maar ook wel eentje die enigszins logisch is. Beide bands hebben hun momentum te pakken en tellen toch wel tot de sensaties van het moment binnen de post-punkwereld. SPRINTS pakte begin dit jaar uit met een zelfzeker debuutalbum, terwijl English Teacher in april hun eerste worp voor de leeuwen zal gooien. We trokken dan ook met grote anticipatie naar de Bargeweg in Brugge om te kijken wie de hype kon waarmaken.

Brugge was op afspraak om een lesje geleerd te krijgen van English Teacher, want de zaal stond meer dan behoorlijk gevuld. Het kwartet uit Londen kwam wat later dan aangekondigd, maar respecteerde desondanks mooi het academische kwartiertje. “The World’s Biggest Paving Slab” opende de debatten met een zeer aanwezige bas en vooral met veel allure. Ondanks dat de stem van Lily Fontaine er nog wat moest doorkomen, voelde je al snel dat de band iets aan het neerzetten was. Diezelfde Fontaine keek niet veel later, tijdens “Mental Maths”, met een ijskoude blik door de zaal. Muzikaal knipoogde de band naar black midi en het bleef niet bij die ene knipoog. “Nearly Daffodils” klonk als Fontaines D.C. gemarineerd in een English Teacher sausje.

© CPU – Marvin Anthony

Ondanks hun jonge leeftijd heeft de band toch al behoorlijk wat maturiteit. In 2021 zagen we ze al eens aan het werk op het ontdekkingsfestival Left of the Dial en sindsdien heeft de Londense formatie toch een behoorlijke groeispurt doorgemaakt. Niet alleen groeiden ze in hun songwritingproces, maar ook in uitstraling en kunde. Op “I’m Not Crying, You’re Crying” maakten ze bijvoorbeeld indruk met onverwachte versnellingen en afgemeten drumpatronen. Ook tekstueel boeiden ze meermaals en hing de Cactus aan hun lippen. “A55” was verademend en voelde fris, terwijl “You Blister My Paint” een van uitblinkers van de set werd dankzij de rust en de zeer sterke vocale prestatie van Lily Fontaine. English Teacher hield ons bij de les, dat is wel het minste wat je kon zeggen.

Na een rustiger moment duwden ze weer door en dat met “R&B”. De debuutsingle heeft in al die jaren nog meer cachet gekregen en krijgt dan ook niet voor niets een nieuw jasje voor de aanstaande debuutplaat. Markant was overigens ook het fraaie “Good Grief”. Het begon nochtans onschuldig, maar groeide stelselmatig om met een laaiende catharsis de puntjes op de ‘i’ te zetten. “Albert Road” sloot het lesuur zoals het begonnen was; met een goed ingespeelde band die op de juiste momenten wist uit te pakken. Het enige minipuntje van kritiek dat we kunnen geven is dat het soms net iets te veel op automatische piloot werd gebracht, maar dat was uiteindelijk geen smet op een verder feilloos optreden.

© CPU – Marvin Anthony

We waren nog maar net bekomen van English Teacher of daar was de Ierse wervelwind SPRINTS al. Ze vlogen er zelfs zo hard in dat de monitors het bij openingsnummer “Ticky” al begaven. Een klein malheur dat toch wel een kleine tien minuten duurde om verholpen te worden. Het viertal nam dat gelukkig met een korrel zout en overspeelde de technische moeilijkheden met een vleugje humor en “Sweet Home Alabama”. Het probleem was dan wel verholpen, maar echt strak klonk “Heavy” niet. Het vuile kantje ontbrak zowat en in alle hevigheid lieten ze het na om het geheel strak te trekken. Wat wel goed zat, was de energie en het plezier wat het tamelijk vlotte “I’m In A Band” ten goede kwam. Toch bleef SPRINTS moeilijkheden hebben met het geluid en kwam de anders zo krachtige stem van Karla Chubb met moeite boven al dat gitaargeweld.

Naarmate het optreden vorderde, werd het wel wat strakker en gestroomlijnder, al speelde de band soms nog wel rommelig. Lag het misschien aan het feit dat ze nog maar net de tour hadden aangevat en nog wat moesten warmdraaien? We hebben er het raden naar. “Delia Smith” verzoop jammer genoeg in de bombast en werd tevens zeer nonchalant gebracht. “Shaking Their Hands” was in hetzelfde bedje ziek en kon niet de vuist maken die het had kunnen of zelfs moeten zijn. Het tij werd wel op het juiste moment gekeerd met behulp van “Shadow of a Doubt”. Zowel met de inhoud als de uitwerking stak het nummer er gisteren met kop en schouders bovenuit en kregen we eindelijk het gelaat van SPRINTS te zien waar we voor aanvang op hadden gerekend.

© CPU – Marvin Anthony

Na het tempo nog eens te laten zakken, moest het wel weer energieker worden en die boodschap hadden de Ieren ook begrepen. “Up and Comer” veranderde de teneur en zette het publiek in gang. Er kon gemosht worden en dat bevleugelde de vier op het podium. Zij vonden hun strakheid terug en duwden opnieuw iets meer door. “Literary Mind” was een opzwepend moment dat nodig was om tegen het slot alle remmen los te gooien. Na het spoken word gedeelte bouwde SPRINTS de dreiging op voor “Little Fix” en lieten ze het gecontroleerd ontploffen. Chubb dook mee het publiek in, testte de stembanden van een paar mensen in het publiek en trok uiteindelijk ook gitarist Colm O’Reilly mee de pit in. Het einde had pit en grinta, eindelijk!

SPRINTS kon dan niet helemaal de verwachtingen waarmaken, maar toonde met momenten wel dat ze potentieel en energie hebben om het nog iets verder te schoppen. De omstandigheden waren toegegeven niet in hun voordeel, maar echt geconcentreerd en vastberaden leken ze ons gisteren niet te zijn. Dan maakte English Teacher toch een betere indruk. Met sterke nummers en een zekere maturiteit onderstreepten ze waarom ze een van de meest urgente jonge bands van het moment zijn. En dat moet het debuutalbum nog in de rekken komen te liggen.

Deze avond spelen beide bands in Trix, daar zijn nog enkele tickets voor beschikbaar.