Het is feest in de Kempen. Het zesde album van The Priceduifkes is een feit en het voelt meteen aan als thuiskomen. Dancing Dirty is het bewijs geworden dat het Kempenpunkmonument het na twintig jaar nog steeds niet verleerd is. Elk jeugdhuis, clubje en punkhol in België en ver daarbuiten is al een tijdje bekend met de groep. Het gaat zo ver dat er in april een Japanse tour zit aan te komen, en niet eens voor de eerste keer. Alleen de bandnaam juist uitgesproken krijgen, blijkt in het buitenland vaak een hele opgave. Op de Backyard van Pukkelpop heeft The Priceduifkes deze zomer ongetwijfeld een nieuw publiek kunnen bereiken. Nu is het tijd om het nieuwe album los te laten op zowel de doorwinterde fans als de nieuwgewonnen liefhebbers. Met XINK-gitarist en mede-Kempenaar Thomas Valkiers achter de knoppen, kwalificeert deze lp tevens voor de aanduiding van authentiek streekproduct.
Titeltrack “Dirty Dancing” trapt het feestje af, en dient tegelijk als opwarmertje voor de volgende twee nummers. “The End is Near” en “The Demonisher” gaan er namelijk zonder pardon loeihard tegenaan. De motor is met andere woorden snel opgewarmd en draait op volle toeren. We zijn ook meteen getuige van enkele verschroeiende solo’s. Met het tweede nummer van de tracklist maakt de groep tegelijk duidelijk waarvoor ze gekomen zijn: om hun carrière te vieren en het allemaal nog een keer opnieuw te doen. ‘I’m getting old, it’s what I’m told’, schreeuwt Ricky D uit. De iconen van The Priceduifkes zitten dan ook ondertussen al een tijdje op Tram 3, maar in hun binnenste zelve blijven ze dezelfde pubers van twee decennia geleden. Dat bevestigt de groep ook in dit bondig nummertje, de heren trekken zich nog steeds niets aan van wat anderen zeggen en volharden in hun eigen manieren.
De formule heruitvinden was niet nodig. Laat anderen maar surfen op de postpunk, The Priceduifkes heeft geen boodschap aan de hype die het genre de afgelopen jaren al creëerde. Skate- en poppunk blijven vooral de kaders waarbinnen het vijftal werkt. Tegelijk durven de heren al eens uit een ander vaatje tappen, kijk maar naar “Hot Tub”, een wiegend rock-‘n-rollnummertje dat tegelijk als halve parodie op “Hard Times” van The Scabs kan dienst doen. “Little Old Beer Drinker, Me” slaat dan opeens weer onverwachts de richting van country in. Qua onderwerp gaat dat op het eerste gezicht over oppervlakkig alcoholisme en eindeloos zelfmedelijden. Zingen over bier drinken is overigens iets dat wel meer aan bod komt in de nummers van Kempische groepen. Kijk bijvoorbeeld maar eens tussen de oudere discografie van Captain Kaiser, nota bene een groep vernoemd naar de budgetpils van een supermarktketen. Oude gewoonten leer je niet zomaar af.
Naast bierdrinkers zijn de bandleden ook romantici, tussen het vroeger werk zaten al aardig wat melancholische poppunknummers en die konden evenmin ontbreken op de nieuwe lp. Afsluiter “What is Love / Baby Don’t Hurt Me” is daar een geknipt voorbeeld van. Er wordt gemijmerd over de betekenis van de liefde, en al die gewrongen gevoelens die erbij komen kijken. De conclusie is bovenal dat we ondanks alles op de achtbaanrit van de romantiek willen blijven. De pijn die we onderweg tegenkomen, is het uiteindelijk meestal waard. De frontman verzoekt zijn geliefde alleen één ding: ‘Baby don’t hurt me no more’. Melodramatische toestanden, ook dat is The Priceduifkes. Toch moeten we het allemaal niet té serieus nemen. De song deelt uiteindelijk ook gewoon zijn titel met die virale oorwurm van Haddaway.
Bovenal is het toch simpelweg rocken geblazen. Elke song weet zijn eigen verhaaltje te vertellen, maar gewoon meegaan met de gitaren die steeds op volle toeren draaien, is ook steeds onderhoudend. “Pink Cloud” en “Send It” – het laatstgenoemde is al even uit – zijn zo’n twee nummers die ronduit hard gaan, er moet niets achter gezocht worden. We zijn nog maar in maart, toch lijkt de soundtrack van de punkrockzomer al gevonden op dit album. We zijn alvast benieuwd wat andere bands er nog aan toe te voegen hebben.
The Priceduifkes houdt het op de zesde langspeler vooral bij de gekende formule. Nostalgici zullen zich zonder twijfel verlekkeren aan Dancing Dirty. De twee nummers waar het album mee opent, mogen binnen het groter geheel dan ook gelezen worden als een intentieverklaring. De heren blijven trouw aan hun sound, de Kempenpunkscene en de fans die ze ermee hebben verzameld. De kernbegrippen zijn nog steeds plezier maken, en jezelf vooral niet te serieus nemen. Laat de jeugd maar experimenteren, The Priceduifkes blijft vooral een kind van de punkrock uit de jaren ’90 en 2000. Van dat feit is de groep zich volledig bewust, blijkt uit de teksten van nummers als “The End Is Near”. Dat gezegd zijnde klinkt het album geenszins eentonig; het gaat van puberale poppunk over snijdende hardcore tot mistroostige country. Dancing Dirty is bovenal een album voor de trouwe fans, een cadeautje voor twee decennia loyaliteit, en een teletijdmachine voor dertigers die voor even terug zestien jaar willen zijn.
The Priceduifkes viert de release met uitverkochte shows in de Ancienne Belgique en Trix. Verder is de groep nog op tal van andere festivals en gelegenheden te zien, een overzicht is te vinden op Facebook.
Ontdek “What Is Love / Baby Don’t Hurt Me”, ons favoriete nummer van Dancing Dirty in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
