Holly Humberstone @ Trix: Melancholisch begin van iets moois

Nog geen vier jaar geleden was Holly Humberstone een relatief onbekende naam, maar vandaag vind je haar muziek al overvloedig terug op festival line-ups en in Spotify playlists. Het Britse talent blijft onvermoeibaar nieuwe projecten onthullen, waaronder twee ep’s en het in 2023 uitgebrachte debuutalbum Paint My Bedroom Black. Opvallend is de schijnbare afwezigheid van rust na deze release, aangezien de officiële start van de promotour direct gepaard gaat met de aankondiging van een gloednieuwe ep die binnen twee weekjes al verschijnt. Alsof dat nog niet genoeg is, werd het goede nieuws versterkt door de release van de eerste single van de aankomende ep, getiteld “Dive”. Holly Humberstone blijft dus niet alleen verrassen, maar bouwt gestaag aan een indrukwekkend repertoire. Gisteravond, in de Trix, sloot ze met verve het Europese luik van haar tour af.

Het voorprogramma werd verzorgd door Medium Build, de Amerikaanse Nick Carpenter uit Alaska die het hele podium vulde met enkel zijn gitaar, ruige stem en gevoel voor humor. Publieksopwarmers hebben vaak de pech om wat als achtergrondmuziek te dienen bij het gekeuvel in de zaal, maar na het eerste refrein van “Cutting Thru the Country” kon je in de zaal een speld horen vallen. Zijn set had soms meer iets weg van een stand-up comedyshow; hij stelde zichzelf voor als een kwade Amerikaan die in zijn muziek gewoon vaak roept en dan nog even over zijn emoties zingt. Met uitspraken als “I’m only gonna play sad songs tonight, but that’s fine, you Belgian people will just bike it off” lag de zaal af en toe wel eens in een deuk. Het enthousiasme van de zaal zorgde misschien ook wel eens voor overmoedigheid – of was het iets anders – toen zijn stem in de hoogte enkele keren de noot miste. Medium Build eindigde met een gedurfde opmerking over Ed Sheeran – die andere man met zijn gitaar – en wist al bij al met zijn diepe en gevoelige stem een overtuigende set neer te zetten.

Een voor een kwamen de bandleden het podium op om bij te dragen aan de klankcollage, voordat Humberstone naar de microfoon sprong om de boel echt op gang te krijgen, haar trouwe Fender in de hand. Het collectief opende de avond met het aangrijpende “Paint My Bedroom Black”, meteen ook de titeltrack van haar album, dat de toon zette voor een intieme maar krachtige uitvoering. De setlist toonde een diversiteit aan stijlen en emoties, variërend van de kwetsbaarheid van “The Walls Are Way Too Thin” tot de energie van “Cocoon” en de dromerigheid van “Kissing in Swimming Pools”. Humberstone wist met haar indiemuziek toch verschillende hoeken en kantjes van het genre te ontdekken, waardoor de show voor ieder wat wils had, en dat was te merken aan de volle Trix.

Iedereen zong al uitbundig mee sinds de eerste nummers, dus die zaak zat al van in het begin snor. Ondanks de dansbare muziek bleef het in de Trix toch eerst eerder rustig, al was het wel duidelijk dat iedereen het naar hun zin had. Holly’s podiumaanwezigheid en interactie met het publiek benadrukten verder haar groei als artiest, en de liefde en energie die tussen haar en de fans werden uitgewisseld, kwamen bij iedereen zeker binnen. Halverwege de avond kwam het langverwachte “Deep End” eindelijk aan bod. Deze song was Humberstones eerste nummer, en ze verhaalde dat dit haar op een nostalgische pad terugstuurde naar haar tours met Lewis Capaldi waarbij zij zijn voorprogramma verzorgde. Ze uitte haar dankbaarheid naar al haar fans en luisteraars, die het haar helemaal gunde. De Britse artieste verdiende heel duidelijk haar plekje op het podium. Ook bij “Elvis Impersonators” vertelde ze een anekdote over haar oudste zus die in Japan studeerde, en hoe in een club enkel Elvis en Michael Jackson wannabes de beentjes losgooiden. Humbertsone gaf toe dat dit haar favorietje van het album was, en speelde het dan ook vol integriteit en overgave.

Tijdens “Lauren” drukten de muzikanten ook meteen hun stempel op de muzikale performance. Een gitaarsolo vol overgave en met bijbehorende gekke bekken wist het publiek even wild te maken. Ook de drumster en keyboardspeler verdienden eervolle vermelding. Ze bleven door de set heen op de achtergrond, wat misschien ook te wijten viel aan de performance die in het algemeen redelijk op safe werd gespeeld. Hoe dan ook werd de band ook tijdens “Falling Asleep at the Weel” mooi in de verf gezet. Hoewel Humberstones nieuwste album misschien niet meteen dezelfde aantrekkingskracht had als sommige van haar vorige werken, ging de performance van de nieuwe “Dive” ver om dat te corrigeren. Daarmee toonde Holly aan dat ze geen plannen had om binnenkort te vertragen. Het is een song die ze schreef als tiener en in een bundel nummers recent terugvond, en waar ze weinig aan gesleuteld heeft. De bundel wordt die befaamde ep die ze in maart uitbrengt. Naast de meer akoestische en melancholische vibes had Holly Humberstone ook enkele tracks in haar setlist zitten die de boel wat meer op gang trokken. “Girl” en vooral “Flatlining” hebben wat meer elektronische invloeden – een van Humberstones grote voorbeelden is dan ook Bon Iver – waardoor de zaal ietsje losser begon mee te viben.

Na vijftien tracks verdween Holly Humberstone toch even van het podium, maar lang bleef de band niet in de coullissen hangen. De encore was een perfecte afsluiting van een sterke setlist, met de keuze voor “Friendly Fire” en “Scarlett” als afsluitende nummers die een perfect einde aan de avond boden. Een groot deel van de fans bleef nog even hangen met de hoop op een setlist, waarop de band niet enkel die uit handen gaf, maar ook de plectrums en drumstokken mochten eraan geloven.

Hoewel de Trix niet uitverkocht was, wist Holly Humberstone toch een ruimte te vullen met een enthousiast en melancholisch publiek dat er de hele avond met volle goesting stond. Het optreden van de Britse artieste was al bij al een gedenkwaardige en betoverende ervaring, waarbij ze haar groei als artiest toonde en in Trix een blijvende indruk achterliet van haar talent en authenticiteit. Was het jammer dat we parels als “Antichrist” en “London Is Lonely” niet gekregen hebben? Ja, maar we kregen er dubbel en dik voor terug, al was de performance nog wat op safe gespeeld. Maar Humberstone heeft nog tal van groeimogelijkheden, dus dit zien we zeker goedkomen. De combinatie van oprechte teksten, krachtige zang en de intieme connectie met het publiek maakte het een onvergetelijke en hartverwarmende avond.

Work In Progress verschijnt op 15 maart.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram

Setlist:

Paint My Bedroom Black
Into Your Room
The Walls Are Way Too Thin
Overkill:
Kissing in Swimming Pools
Cocoon (met Medium Build)
Dive
Deep End
Lauren
Falling Asleep at the Weel
Elvis Impersonators
Flatlining
Girl
Sleep Tight
Ghost Me