Enter Shikari @ Ancienne Belgique (AB): Plonsen in de metaverse

Dat er veel overeenkomsten zijn tussen dance en metal werd duidelijk toen Electric Callboy via Tekkno de Eurosong-hype oversteeg. Intussen is het onmogelijk geworden om het succes van de Duitsers te negeren, wat nu ook erkenning geeft aan groepen die eerder experimenteerden met stuiterende beats en snoeiharde gitaren. Enter Shikari bestaat inmiddels twintig jaar en waar er vroeger soms lacherig werd gedaan over hun eclectische sound, blijft deze zowel actueel als doorspekt met een nostalgische toets. Rou Reynolds en zijn bandmakkers staan alleszins weer op scherp. A Kiss for The Whole World deed de fouten van voorganger Nothing is True and Everything is Possible vergeten. De single “Losing My Grip” met FEVER 333 was dan weer de bekroning van een tournee waarin opgekropte frustraties werden omgezet in positieve energie.

Alvorens beide acts de toorn van God over onze hoofden zouden laten neerdalen, doorboorde Blackout Problems al de eerste gaten in het plafond. De vierkoppige Duitse poppunkband nam een enthousiaste start, maar het duurde even voordat het publiek meeging op de energie van zanger Mario Radetzky. Het vroege aanvangstijdstip speelde daar waarschijnlijk een rol in, maar dat weerhield de band er echter niet van om te spelen alsof ze de AB hadden uitverkocht. Zo’n houding is immers essentieel op grote festivals zoals Rock Am Ring. Hoewel de eerste nummers aanvankelijk aan de zachtere kant waren, kwam het potentieel volledig tot uiting bij het nummer “GERMANY GERMANY”. Deze hit is duidelijk geschreven voor grote podia en werd dan ook uitbundig ontvangen.

Vervolgens kwamen de eerste voeten voorzichtig van de grond. Door een gigantische productie van de hoofdact had Blackout Problems nauwelijks speelruimte, maar ze losten dat probleem eenvoudig op door het publiek zelf op te zoeken en kregen op die manier moeiteloos iedereen in hun greep. De vraag die bij ons achterbleef was op welk festival we deze act hopen te zien. Op de Jupiler Stage van Graspop? Op The Slope van Rock Werchter? Of misschien de Backyard van Pukkelpop? Na vanavond had Blackout Problems genoeg keuzemogelijkheden.

FEVER 333 werd al in een vroeg stadium vergeleken met de nieuwe Rage Against the Machine, wat veel druk op de band legde en resulteerde in het feit dat Jason Aalon Butler twee jaar geleden alleen achterbleef. De frontman liet zich echter niet kennen en ging op zoek naar nieuwe bandleden. De huidige line-up zagen we vorige zomer op Graspop Metal Meeting, maar deze liet ons toen achter met gemengde gevoelens. Daar was in de AB niet veel van te merken. Ondanks dat de Brusselse concertzaal de kleinste show van deze tournee was, speelde dat in het voordeel van Butler en zijn medebandleden. Het is namelijk in zo’n vochtig klimaat dat nummers als “BURN IT” en “Made An America” hun politieke boodschap het best overbrengen.

De volledig getatoeëerde frontman greep deze kans aan om de Palestijnse kwestie aan te kaarten en op te roepen tot solidariteit. Met gebalde vuist in de lucht en liters zweet raakten vooral de voorste vakken in extase. Bassiste April Kae ontpopte zich als de andere blikvanger van de avond, maar soms was het twijfelachtig of ze daadwerkelijk stond te bassen. Ook Butlers stem moest regelmatig het onderspit delven aan zijn acrobatische bewegingen. Deze kleine minpuntjes werden echter ruimschoots gecompenseerd door halsbrekende stunts en brute moshpits. Het feit dat WRONG GENERATION bijna volledig werd genegeerd, toonde wel aan dat de muzikale hoogtepunten zich voorlopig bij het eerste album bevinden.

Voor anderhalf uur hadden we geen oog voor wat er zich in de buitenwereld afspeelde. Alsof Mozes hoogstpersoonlijk van de berg afdaalde, opende Reynolds de show door in zijn eentje de intro van “System…” in spoken word te scanderen. Toen de doeken eenmaal vielen, moesten we even in onze ogen wrijven. Enter Shikari had namelijk een volledig uitgerust podium en lichtshow meegebracht om hun status als arenaband te bevestigen. Ook hier viel weer op wat de kracht van de AB is: grote bands kunnen er nog steeds een intieme sfeer creëren en dat was bij de Britse elektro-metalcoreband niet anders. Hierdoor waren mosh- en circlepits niet alomtegenwoordig, maar konden de fans achteraan ook een glimp opvangen van hun helden. Onder de knalrode spots verspreidde de menigte zich tijdens “Anaesthesist” als een stroom rode bloedcellen die geen uitweg meer vonden. Het was op dat elan dat Enter Shikari de rest van de avond zou blijven stuiteren.

Desalniettemin voorspelde het lange tijdschema dat er niet continu geramd zou worden. De uitgekiende productie fungeerde als het vijfde bandlid en zorgde ervoor dat de nummers volledig tot leven kwamen. Metershoge stralen vormden bij “Jailbreak” fictieve tralies. Reynolds’ trompetsolo voegde echter extra cachet toe aan de track en maakte de show zo toch nog spontaan. Het meest spontane moment van de hele avond gebeurde daarentegen bij “Sssnakepit”. Via de livestream kon de hele wereld toezien hoe de dubstep-gedreven track halsoverkop werd stilgelegd tijdens een incident in de razendsnelle circlepit. Het viertal kwam er professioneel mee weg door te vragen naar ieders veiligheid en de technici voor de track in de tweede chorus strak te hervatten. Hierdoor kon de show zonder te veel ophef doorgaan.

Vervolgens werd de set af en toe opgefleurd door technologische snufjes die nodig waren om naar adem te happen. Reynolds klom bovenaan de schermen en dook in het water, bijna even indrukwekkend als Butlers acrobatische stunts aan de tribunes. De twee frontmannen vonden elkaar terug bij “Losing My Grip”, dat live verzonk in een te bombastische aanpak. Toch bleef het aanstekelijk om de twee zij aan zij te zien performen en hun diepste screams te produceren. Dat niet alles loepzuiver klonk, kon het publiek niets schelen. Ze waren immers gekomen om zich onbezoldigd te vermaken en gewoon flink los te gaan. Wanneer de band vroeg om de armen in de lucht te gooien of mee te zingen, gebeurde dat ook zonder enige weerstand.

Al die bereidwilligheid werd beloond door de frontman die “Sights” begon te spelen midden tussen de mensen rechts boven de tribune en zo een rondje langs de zitplaatsen maakte. Zulke interactie versterkte ons geloof dat luide muziek nog steeds wordt gemaakt om mensen dichter bij elkaar te brengen. Het feit dat er constant een camera meeliep, liet echter zien dat Enter Shikari ook niet ontkwam aan het onderhouden van de socials. “satellites* *” was al een hit, maar zou goed pakken in korte video’s. Zowel tieners als dertigers en veertigers gaven zich helemaal over aan de catchy ‘Da dada dada da’. Nadien werden de deuren van het droomhotel nog geopend voor een goede tien minuten. Het energiepeil was bij de mensen aanzienlijk gezakt, al deden de metalcoreriffs van “Sorry You’re Not A Winner” de pupillen nog één keer vergroten alvorens Enter Shikari het bijna voor bekeken hield. De Britten en hun supports leverden meer dan waardige clubshows af en door het extra podium voelde alles tegelijk een tikkeltje groter dan gewoonlijk. De metaverse had nog iets menselijks.

Enter Shikari speelt op 23 februari nog in AFAS Live. Deze zomer treedt ze op tijdens Jera On Air op 30 juni, de extra toegevoegde dag.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

…Meltdown
Live Outside
Giant Pacific Octopus (i don’t know you anymore)
Anaesthetist
Torn Apart
Interlude
Jailbreak
Bloodshot
Sssnakepit
goldfĭsh
The Jester
the pressure’s on
Juggernauts
Gap in the Fence
The Sights
Stand Your Ground; This Is Ancient Land
Enter Shikari
Mothership
Solidarity
It Hurts
satellites* *
{ The Dreamer’s Hotel }