Enter Shikari en zijn voortdurende drang om te vernieuwen, doorheen de jaren is dit een zeer geslaagd huwelijk gebleken. Drum & bass, techno, deep house, grime, … het lijstje van invloeden dat de Britten aan hun chaotisch post-hardcoregeluid hebben toegevoegd, is haast eindeloos. Ondanks dat de podia onder de voeten van het viertal doorheen de tijd steeds imposanter werden, is Enter Shikari nog steeds niet verlegen her en der een vette breakdown in hun nummers te verwerken. Laatste worp The Spark dateert intussen uit 2017, en daarin was het even spitten om mee te zijn met het hele verhaal. Gelukkig hielp Shikari’s uitstekende livereputatie ons een jaar geleden die twijfel volledig de wereld uit te helpen.
Een vergelijkbaar twijfelgevoel dook op wanneer we door de verschillende singles gingen die ons dit jaar al werden voorgeschoteld. Opener “THE GREAT UNKNOWN” is echter een single die ons vanaf de eerste toon wist te overtuigen, aangezien de hele identiteit die de band weerspiegelt erin terugkomt. Rou Reynolds schreeuwt naar de hemel met de vraag of wat daar aanwezig moge zijn binnenkort zal nederdalen. Een grootste EDM-sound wordt aangevuld met drumgeluid waarin de basdrum het ferm te verduren krijgt. De dynamiek die “THE GREAT UNKNOWN” kenmerkt is er een die van het nummer een ideale opener van een setlist kan maken, en kan bijgevolg ook tellen als opener van dit album.
“Crossing The Rubicon” is een soort van spel tussen klein slaapkamer- en groot stadiongeluid, maar mist de uitbarsting die we van Enter Shikari verwachten. Voor nummers als “Waltzing off the Face of the Earth (I. Crescendo)” is echter veel minder moeite gedaan om de duffe tekst van leuke muzikale begeleiding te voorzien. Blazers en synths vormen de aanloop naar een vreemde uitbarsting van orkestgeluid dat op het juiste volume perfect kan fungeren als marteldeuntje, om een gevangene wat loslippiger te maken. Akkoord, Enter Shikari heeft van chaotisch geluid zijn handelsmerk gemaakt, maar met de zin om ineengekrimpt in een hoekje te zitten wiegen, hadden we tot nu toe nog nooit kennisgemaakt.
Ook het middenstuk van het album bevat een aaneenschakeling van muzikaal experiment dat nauwelijks het luisteren waard is. In nummers als “the pressure’s on” toont Rou Reynolds zich van zijn kwetsbaarste kant, wat op The Spark vaak tot nummers met de slagkracht van een dozijn sloophamers kon leiden. Drie jaar later luisteren we naar veel vagere teksten die muzikaal nog vager worden begeleid. Wat je Enter Shikari wel moet geven, is dat er een duidelijke koers is doorheen het hele album, aangezien de volgorde en opeenvolging van de nummers vlekkeloos werden geschikt. Dat we meer dan de helft van de luistertijd naar afleiding zoeken, is jammer genoeg ook volledig hun verdienste.
Dat we ons ergeren aan de overbodige langdradigheid van Nothing Is True & Everything Is Possible is zo jammer, aangezien Enter Shikari ons nog steeds trakteert op nummers als “T.I.N.A“: een exemplaar dat ons enorm veel goesting geeft om onze smartphone zo van de tafel te swipen. De balans tussen grimegeluid en bonkende hardcoredrums is zo vakkundig uitgewerkt en de tekst zo heerlijk rebels. ‘T.I.N.A.’ is de afkorting voor ‘There is no alternative’: een drogreden voor kapitalisme die onder meer Margaret Thatcher al eens graag in de mond nam. Wie Enter Shikari al een tijdje volgt, weet dat de heren een broertje dood hebben aan kapitalisme, dat imaginaire beest bijgevolg graag een welgemikte klap in het gezicht verkopen en daar op de koop toe nog eens goed in blijken te zijn.
Tijdens het “Marionettes”-tweeluik horen we Enter Shikari gelukkig wél eens op een geslaagde manier experimenteren. Het tweeledige nummer is een georchestreerde kakofonie van onder meer trompetgeschal, een d’n’b-beat en EDM van de zwaarste soort, waardoor “Marionettes” op sommige momenten wat aan de moderne Bring Me The Horizon doet denken. Een opzwepende Rou Reynolds leidt een nakende uitbarsting in met de dreigende woorden ‘Climb, climb, search and seek / We will test this truth you speak’. Nadat de laatste tonen van het nummer wegsterven, blijven we echter met een scheurend hongergevoel achter…
Dat het uptempo “satellites * *” klinkt als een gerecycleerde versie van “Stop The Clocks” is een extra domper op feestvreugde die we bij dit album eigenlijk nooit hebben gevoeld. Nooit klonk Enter Shikari zo geforceerd en inspiratieloos, wat best vervelende kritiek is als je als band de experimentele kraan wil opendraaien. Waar Enter Shikari in het verleden vaak antwoorden bood voor de (muzikale) chaos die ze creëerden, laten ze ons na het beluisteren van Nothing Is True & Everything Is Possible vooral achter met heel wat waaromvragen. Laat ons hopen dat het geweer terug naar een meer vertrouwde schouder veranderen alsnog tot de mogelijkheden behoort. ‘Everything is possible’, toch?
Enter Shikari stelt op 1 december z’n nieuwe album voor in Trix in Antwerpen. Tickets zijn nog steeds te verkrijgen, en wel via deze link.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
Oei, toch een beetje een vreemde review me dunkt. Zeker omdat de bal toch wel een beetje misgeslaan wordt en de boodschap niet echt is overgekomen denk ik. Er staan ook nog een paar kleine foutjes in. Het laatste album was The Spark, the sights is respectievelijk het tweede nummer op dat album. De lyrics van Marionettes II waar je naar verwijst kloppen ook niet. Hij zegt wel degelijk climb, climb, search and seek… Verwijzend naar de marionetten die zelfbewust zijn geworden en omhoog klimmen om te zien wie/wat hen beweegt.
Daarnaast ben ik ook niet echt akkoord met de beschrijving van Waltzing off the Face of the Earth (I. Crescendo) en de duffe tekst. Met maatschappijkritische lyrics als: “There’s been a shooting in a Walmart. So put guns on every shopping cart. There’s dead kids on the beach. Bigoted parents now decide what teacher’s teach”
Zijn zo nog nooit zo direct geweest. Waar ze vroeger meer metaforen gebruikten is dit nu echt wel meer in your face.
Om zelf dan weer een puntje van kritiek te geven op het album, is dat de volgorde van de nummers nu net anders had gemogen. THE GREAT UNKNOWN is terecht een absolute opener maar naar mijn gevoel valt die energie wat weg met Crossing The Rubicon. The Dreamer’s Hotel had voor mij op plaats twee gemogen.
Het was ook net de bedoeling van Enter Shikari om sounds uit hun vorige albums te halen dus een gerecycleerde sound kan misschien daar wat aan liggen. Als je ook leest waarom hij satellites heeft geschreven en de boodschap die er achter zit krijgt het nummer toch een veel grotere meerwaarde.
Ik moet toegeven dat ik natuurlijk wat bevooroordeeld ben als Enter Shikari maar ik vond dat deze review het album niet echt eer aan deed. Akkoord, het is niet de Enter Shikari van het Take To The Skies/Common Dreads tijdperk maar dat is ook net de bedoeling…