Graspop Metal Meeting 2023 (Festivaldag 2): Van het hart naar de pit

Dag twee en het was nog steeds ontzettend warm op Graspop. Naast het zonnebaden kon er genoten worden van een heel uiteenlopende festivaldag, waar elke zware gitaarliefhebber wel aan zijn trekken kwam. Het werd vooral een dag waarin er behoorlijk wat energie gevraagd werd van het publiek en die oproep werd, ondanks de hitte, zo goed als steeds opgevolgd. Wij gingen gewillig mee met de sfeer en zagen onder meer sterke sets van Heidevolk, FEVER 333, Palaye Royale, Gojira en Amon Amarth. Als afsluiter fungeerde Machine Head, dat voor het eerst in lange tijd nog eens op een festival stond. Hoe dat was, lees je hier.

Blind Channel @ North Stage

Waar het Eurovisiesongfestival niet allemaal goed voor is. De Finse band Blind Channel kreeg dankzij haar ‘gesmaakte’ passage in de liedjeswedstrijd in ieder geval de nodige duw in de rug om te staan waar het nu staat; het hoofdpodium van Graspop Metal Meeting. Als opener moest de band het in den beginne voor een bescheiden publiekje stellen, dat toch met enigszins veel energie afgezakt was. Het enthousiasme en de grootse gebaren konden hoe dan ook niet verbergen dat we naar een behoorlijk lege doos aan het luisteren waren.

Opener “HAPPY DOOMSDAY” probeerde met goede wil de toon te zetten, maar vocaal zaten de twee zangers er nog niet volledig in. Voor een herkenbaar moment zorgde een herwerking van “Left Outside Alone” van Anastacia, maar ook hiermee gingen de Finnen volledig de cringe-mist in. De clichés bleven elkaar opstappen, zo ook in de tenenkrommende bindteksten die zodanig gespeeld werden, dat je voelde dat het niet meer was dan een ingestudeerd nummertje dat ze bij elke show herkauwen. De gitarist verkocht overigens ook zeer veel show en dat terwijl je heel duidelijk kon horen dat het meeste gewoon van de audioband kwam. Pijnlijk! Met “Dark Side” bewaarden Blind Channel zijn grootste hit voor het einde en kreeg het de middelvingers zoals gevraagd in de lucht. Het publiek was heel even mee, maar wij weten wel dat we op dit kanaal niet meer vrijwillig zullen afstemmen.

Black Mirrors @ Metal Dome

Na een korte nachtrust hoefden we niet ver te wandelen voor de volgende trip down memory lane. Black Mirrors uit Brussel distilleerde uit blues, geurolie en magie een meer dan interessante hardrockact. De band is bijvoorbeeld getekend bij Napalm Records. Spilfiguur is frontvrouw Marcella Di Troia, die waakt over Black Mirrors’ branding en esthetiek. De Metal Dome leende zich perfect voor de geraffineerde desertrock. De geprojecteerde vlammenzee en de donkerte waren het beste van twee werelden waarin Di Troia zichzelf mateloos uitleefde. Wanneer de temperaturen gestaag de hoogte invlogen, was “Tears to Share” een aangenaam kwikpunt. Terwijl de set vlekkeloos vooruitging, stroomden er steeds meer nieuwsgierigen binnen. Toen Di Troia dat ook besefte, bedolf ze ons onder de appreciatie en liefde. Graspop was ’s middags veertig minuten lang “Lost in Desert” en daar was het met Black Mirors als gids meer dan aangenaam vertoeven.

De Brusselaars spelen de komende periode in Metropool, Hengelo (09/07), op Dour (14/07), Zeeltje Rock (19/08) en in Stichting Podium De Vorstin, Hilversum (28/10).

Vanaheim @ Marquee

Terwijl Heidevolk later op de dag de Marquee kwam plunderen, mocht Vanaheim al eens komen kijken welke schatten de tent herbergt. De Tilburgse folkmetalband verving Saltatio Mortis, maar valt allerminst ‘een lokaal bandje’ te noemen. Het vijftal releasete met Een Verloren Verhaal een debuut dat in onze buurlanden hoge ogen gooide. Vanaheim tourde reeds door Frankrijk, Duitsland en bij ons door De Casino, Asgaard en Durbuy Rock Festival. Naar eigen zeggen beleefden de Nederlanders op Graspop de tijd van hun leven en dat was waarneembaar. De opgestelde lantaarnpaal en extra banners waren prima decorstukken om drie kwartier lang op avontuur te trekken. Met een microfoon in de ene hand en een lantaarn in de andere, liet zanger Zino van Leerdam ons meermaals het licht zien. Wanneer we het spoor bijster waren, brachten de melodieuze vioolpartijen ons terug naar het rechte pad. Toen Leerdam zijn levensgroot sprookjesboek ter hand nam, waren we volledig in de ban van “Reuzespraak”. De wall of death en circeplit maakten het episch folkavontuur compleet.

Zaterdag 28 oktober is Vanaheim te gast op het Luikse La Guerre des Gaules.

Pro-Pain @ North Stage

Meer dan zeventig keer speelde Pro-Pain in zijn rijkgevulde carrière van ruim dertig jaar op Belgische bodem. Dat het graag geziene gasten zijn, is dan ook een understatement, al is er ook een logische verklaring aan gekoppeld waarom we zo vaak in het tourschema van de band prijken. Sinds 2012 maakt de Belg Jonas Sanders immers deel uit van de iconische New Yorkse hardcoreband. De enige constante is en blijft het originele lid Gary Meskil en die bleek wederom in topvorm te verkeren. Op z’n gekende brute manier haalde hij de diepste klanken uit zijn bas en stembanden boven, terwijl de security alle hens aan dek hield om het aanstormen van crowdsurfers te kunnen bolwerken. Er zat veel energie en pit in ondanks de warmte en je voelde een soort van eenheid bij iedereen die erbij was. Hun plek op het hoofdpodium was in ieder geval gerechtvaardigd en speelde alle Finse restjes van de opener helemaal van tafel.

Crowbar @ Marquee

Vorige editie zond New Orleans zijn raspaard naar Dessel. Kirk Windstein groovede er toen op los bij Down. Nu dat Phil Anselmo en Rex Brown Pantera’s erfenis afwikkelden, zette de 58-jarige riffmeester zijn focus terug op Crowbar. De sludgeband is tegenwoordig allerminst vernieuwend, maar de kwaliteit was op Zero And Below uit 2022 niet ver zoek. Idem dito voor de moddervette set die Crowbar gisterenmiddag neerzette. Een vintage backdrop en Windstein als opperbevelhebber volstonden om de naweeën van orkaan Katrina tot ons te brengen. Hoop, pijn en verdriet waren het harnas van deze vier krachtpatsers. Het was ook geen toeval dat Hatebreed mocht rekenen op een shoutout. Crowbar zit zowel als respect in de scene als als act in hetzelfde schuitje. Beide bands zijn hun groeispurten reeds gepasseerd, maar blijven honkvast in hun filosofie om alles naar de kloten te blijven spelen.

FEVER 333 @ South Stage

FEVER 333 zit in een nieuw jasje, en dat wilde het gisteren graag eens aan zijn Belgische fans showen. Stichtende leden Stephen Harrison en Aric Improta verlieten de band om persoonlijke redenen, maar Jason Aalon Butler zocht en vond wel adequate vervanging. Het aantal shows in die nieuwe formatie is voorlopig op twee handen te tellen en toch voelde je dat de leden al goed op elkaar zijn ingespeeld. Nieuwe bassiste April Kae maakte meer indruk met haar show in plaats van met haar gitaarspel, terwijl Brandon Harris op de elektrische gitaar toch al meer bewees wat hij in zijn mars heeft.

De energie en de boodschap van FEVER 333 zijn gelukkig onveranderd gebleven, evenals de fratsen van Jason Butler en de geluidsmankementen. Een toren bouwen van monitors of een salto op het podium; de stuntman in hem kwam nog eens boven drijven. Jammer dat nieuwe single “Swing” een dermate slechte geluidsmix had, dat we het in het begin amper konden herkennen. De cover van Blurs “Song 2” hadden we ook graag vervangen zien worden door eigen materiaal, maar het leverde wel veel sfeer op. “Burn It” zette de volgelopen weide letterlijk in vuur en vlam, en dan moest de grootste stunt nog uitgevoerd worden. Tijdens “Hunting Season” schakelde de zanger over naar een draadloze micro en beklom hij op spectaculaire wijze de front of house. FEVER 333 is kort samengevat nog geen greintje veranderd, ondanks drie nieuwe bandleden.

Fever 333 mag op 22 juni Jera On Air afbreken. Op maandag 19 februari keren ze terug naar ons land als special guest van Enter Shikari in de Ancienne Belgique te Brussel.

Asking Alexandria @ North Stage

De laatste jaren richtte Asking Alexandria haar pijlen op een doorbraak in de Verenigde Staten, nadat het in Europa allang tot een van de grotere emocorebands behoort. Dat verklaart ook waarom de band vijf jaar nodig had om nog eens naar Dessel te komen. Met in het najaar een nieuw album op de planning was er voor ons reden te meer om naar de North Stage af te zakken. Van dat nieuw album kregen we enkel “Dark Void” en zo focuste de band zich op een reis door haar rijke discografie. Voor die reis bleef ze overigens hardnekkig trouw aan haar vestiaire, die bij deze temperaturen toch net iets te warm bleek. Zanger Danny Worsnop gaf halfweg het optreden toe al wat moe te zijn en daagde het publiek daarom uit om nog iets meer gewicht in de schaal te leggen. De reactie was eerder luw en je merkte dat de zon toch voor wat terughoudendheid zorgde binnen het publiek. Vocaal klonk Worsnop alsmaar vermoeider en kreeg hij het moeilijk om de toon bij het laatste nummer “Alone In a Room” te houden. Blij dat Asking Alexandria nog eens langskwam, al bleef het ditmaal wel gevoelsmatig onder haar mogelijkheden.

Heidevolk @ Marquee

Afgezien van de podiumattributen, mag Heidevolk gerust de Nederlandse Amon Amarth genoemd worden. Op Graspop 2012 was het al een immens raadsel waarom de Arnhemse Vikings geprogrammeerd stonden in de Metal Dome. Tussenin Finntroll en Amon Amarth was deze groep meer dan een vieruurtje op een lege maag. De plastic drinkhoorns en vuisten gingen massaal de lucht in. In tegenstelling tot bij Vanaheim konden niet alleen de diehards Heidevolks refreinen luidkeels meezingen. Dankzij de uitmuntende doortocht van de band, mochten we als stervelingen drinken tussen de goden in Dessel én Walhalla. Het zangduo Jacco Bühnebeest en Daniël den Dorstighe had zijn familienaam niet gestolen. Dat ze zuiver in het Nederlands zongen, maakte de paganmetal soms iets te carnavalesk, maar “Saksenland” en het Engelse “A Wolf in my Heart” deden onze hartslag stijgen. Alsof de aanwezigen nog niet gek genoeg waren om in deze hitte samen te troepen, ging een kleinschalige groep Vikings bootjevaren en konden de stagedivers niet uitblijven. Zoals het echte Noormannen betaamt, ging Heidevolk ter land, ter zee en in de lucht! Dit alles zou bovendien niet mogelijk zijn door chauffeur Paul en de (vrijwillige) festivalcrew.

Airbourne @ South Stage

Vorig jaar werd Airbourne door Live Nation voor de verandering eens neergepoot op Rock Werchter, met nogal wisselvallig succes. De sfeer in The Barn bleef toen vooral beperkt tot de eerste rijen. Al een geluk dat de band dit jaar wel weer gewoon op Graspop stond, waar een publiek de mannen wel gewoon volmondig in hun armen slaat. De vier heren uit Down Under beseften dat ook en deden gewoon waar ze al 22 jaar goed in zijn: verschroeiende hardrock spelen à la AC/DC. “Ready To Rock” was nogal een understatement, want iedereen bleek al bij de eerste noten helemaal klaar om te rocken. “Back in the Game” kon ook op de nodige animo reken en tijdens “Live It Up” werd er zelfs massaal geroeid. Frontman Joel O’Keeffe sloeg uiteraard ook een paar blikken bier stuk op zijn hoofd en deed zijn status als echte rock-‘n-roller alle eer aan met zijn performance. De sitdown voor de obligate afsluiter “Runnin’ Wild” maakte het feestje compleet. Airbourne was wat Graspop nodig had om het energiepeil opnieuw naar nieuwe stratosferen te schieten.

Finntroll @ Marquee

In metal blijft het een kunst om je kostuumact tot een niveau te brengen dat zelfs de lachers moeten toegeven dat alles piekfijn verzorgd was. Finntroll zou gemakkelijk de North of South Stage kunnen doen vollopen. “Trollhammaren” is immers een folkmetalhit die op Spotify zeventien miljoen streams heeft. Toch was het een verstandige keuze om de band de Marquee te laten inpalmen, want de trollenoortjes leken daar veel realistischer. De guitige groep speelt namelijk een vrij donkere variant van het folkmetalgenre. Op de recentste worp Vredesvävd vielen er een heleboel blackmetalinvloeden te bespeuren. Afgezien daarvan waren er genoeg symfonische melodieën die iedereen in een feeststemming hielden. Finntroll was na tien jaar ‘back in Dessel’ en dat zouden we geweten hebben. Met zijn skeletachtige statief gedroeg Mathias ‘Vreth’ Lillmåns zich als een trollenkoning die bij zonlicht zou verstenen. “Trollhammaren” werd bewust niet opgespaard tot het einde, waardoor de setlist een gebalanceerde combinatie was van herkenbare ‘mosh songs’ en de zwaardere kanjers.

De trollenbende zakt 5 november af naar The Rock Circus in s-Hertogenbosch.

Palaye Royale @ Jupiler Stage

Pakweg vijf jaar geleden was het redelijk ondenkbaar om een band als Palaye Royale te programmeren op Graspop. Tegenwoordig stelt het Desselse festival zich open voor heel wat meer gitaarmuziek, en dat is maar goed ook. De band uit Las Vegas had aanvankelijk wel moeilijkheden om het publiek met zich mee te krijgen aan de Jupiler Stage. “Nightmares” werd wel ruig gebracht en staalde een en al rock-’n-roll uit. Een tandje bijensteken deden de heren voorts met “I’ll Be Fine” en het uiterst catchy “No Love in LA”. Het publiek kon wel wat meer panache gebruiken en dat bracht Palaye Royale ook. “Fucking With My Head” ontketende de weide en tijdens “Paranoid” werd er duchtig meegesprongen. Het hek was helemaal van de dam dankzij “King of The Damned” en de circlepit die gevormd werd. Afgesloten werd er met een wall of death tijdens het broeierige “Lonely”, waarbij frontman Remington Leith lekker mee in het publiek sprong. De Jupiler Stage werd letterlijk en figuurlijk vakkundig afgebroken. Palaye Royale liet een sterke indruk achter in Dessel en overtuigde zelfs de meest kritische tegenstander met zijn geloofwaardigheid. 

Palaye Royale speelt dinsdag 20 juni een headlineshow in Tivoli Vredenburg.

Behemoth @ South Stage

Sinds The Satanist uit 2014 schoot Behemoth als een raket richting metalsterrendom. Adam ‘Nergal’ Darski is het enige originele lid, maar ontpopte zich gaandeweg tot hét gezicht van de blackened deathmetalband. In thuisland Polen is hij zowel vijand nummer één van de Rooms-Katholieke Kerk als ex-jurylid van The Voice of Poland. Het Poolse viertal toonde expressief aan dat blackmetalartiesten ook echte rocksterren kunnen zijn. Ondanks dat de zon nog volop scheen, hing er volgens Nergal magie in de lucht. Omwille van klinkende namen zoals Behemoth uit de tenten te verdrijven, werd er negen jaar geleden werk gemaakt van de North en South Stage. Het wordt misschien tijd om bij een volgende Behemoth-passage na te denken over een nachtprogrammatie. De pyro’s bij “Blow Your Trumpets Gabriel” of Nergals kostuumwisselingen hadden wellicht meer effect onder een pikdonkere hemel en maanlicht. Dat terzijde wist Behemoth duizenden geesten te bedwelmen en de duivelhoorns automatisch naar boven te doen rijzen.

Behemoth heeft precies niet veel slaap nodig en rijdt morgen door naar Tivoli Vredenburg (17/06).

Amon Amarth @ North Stage

Aanmeren konden ze niet in Dessel, daarvoor ligt Graspop toch net iets te ver van de haven van Antwerpen. De Vikings van Amon Amarth kwamen gewoon met de tourbus, samen met een grave productie en een geweldige setlist. De Zweden zijn routiniers in hun vak, maar laten het, in tegenstelling tot heel wat andere collega’s, niet zo aanvoelen. Als echte fanfavorieten speelden ze een vermakelijke set waar makkelijk mee meegezogen kon worden. De kost die Amon Amarth voorschotelde was rauw en toch zeer genietbaar, zoals tijdens “The Pursuit of Vikings” of het snedig gebrachte “Death in Fire”. “Put You Back in the Oar” haalde dan weer de beste roeiers naar boven. Niet alleen op water ontketende zich een felle strijd zo bleek, want tijdens “The Way of Vikings” schermden twee figuranten een felle strijd. De dieselvoorraad van de Kempen werd alsmaar krapper door het vuur dat door de lucht bleef schieten tijdens Amon Amarth. “Raise Your Horns” remde de donkere benzinewolken even af en werd gewoon luidop meegebruld door een iedereen. Slotsom “Twilight of the Thunder God” kreeg bij een ondergaande zon nog iets episch en liet ons met een volmaakt gevoel achter. De hoorns gingen meer dan terecht de hoogte in voor Amon Amarth!

De drakkar zet woensdag 21 juni koers naar 013. De Nederlandse deathmetalband Asphyx is voorprogramma.

Disturbed @ South Stage

Wat “Last Resort” betekende voor de blitzcarrière van Papa Roach, deed “Down with the Sickness” bij Disturbed. Pal in de eeuwwisseling was de Amerikaanse metalband top of the bill. In plaats van daarna een vaste cyclus te volgen, nam Disturbed terstond de tijd om niet teveel de aandacht naar zich toe te trekken. De band is officieel nooit gestopt, maar Immortalized uit 2015 leek onverwachts op een comeback. De “Sound of Silence”-cover gaf de groep terug wat buzz bij het mainstream publiek en leverde de band zelfs een hoge plaats op in De Tijdloze.

Als subheadliner kreeg Disturbed het zeer geliefde tijdslot tijdens ondergaande zon. De nacht wenkte, maar niet voordat de Amerikanen ons met een strakke set die het hart van de liefhebbers greep verwarmden. Dat laatste kon je gerust letterlijk nemen, want de band stak ook heel wat emoties in de set. Het akoestisch gebrachte “A Reason to Fight” zorgde zelfs voor tranen van beroering bij frontman David Draiman. De woorden die hij daarna uitsprak kwamen rechtstreeks uit het diepst van zijn hart en waren van een eerlijkheid die we zelden op een podium te horen krijgen. Draiman had het over vrienden en collega’s die uit het leven zijn gestapt en dat hij vijf maanden geleden ook met donkere gedachten zat. De tranen kon hij niet bedwingen en met een hartverwarmend applaus stak Graspop hem een hart onder de riem. Daarna werd er terug een paar vitessen hoger geschakeld, met het eerder vermelde “Down with the Sickness” als magistrale afsluiter. Ook zonder grote pyro-show of andere showelementen bleef Disturbed makkelijk overeind en toonde het dat emoties op een groot podium gewoon geuit moeten worden.

VV @ Metal Dome

Dat assen zeer vruchtbare grondstoffen bieden voor iets nieuws, blijkt uit het groeiende solosucces van Ville Valo. De frontzanger van de in 2017 ter ziele gegane Finse band HIM ging in 2020 niet toevallig solo verder onder de bijster originele naam VV. Het debuutalbum Neon Noir kon afgelopen jaar her en der op positieve bijval rekenen en daarom was het niet al te gek dat de Marquee nog redelijk mooi was volgelopen. De Belgische primeur kampte aanvankelijk wel wat met gebrek aan sfeer, al bleek dat vooral een tijdelijke aandoening te zijn. De meeslepende nummers van Neon Noir waren dan qua respons niet opgewassen tegenover het materiaal van HIM, maar klonken live wel behoorlijk overtuigend. Met name de gitarist speelde een beduidende rol en eiste met een aantal sublieme passages de aandacht op. Voor de meeste hartkloppingen zorgde “Join Me in Death”, waardoor heel wat mensen in een nostalgische bui bleven hangen. De jeugdheld van Xander De Rycke was een buitenbeentje op de affiche, maar stond wel stevig in zijn schoenen.

Gojira @ North Stage

Ein-de-lijk! Schrijven dat Gojira een jonge headliner is, lees je best met aanhalingstekens. De Duplantier-broertjes startten hun carrière in 1996. Toen was Gojira nog een progressieve deathmetalband die bedoeld was voor getrainde oren. De relatieve doorbraak kwam in 2012 met L’Enfant Sauvage, al gaf From Mars to Sirius uit 2005 al blijk van straffe songwriting. Vanaf Fortitude maakten de Fransmannen de sprong naar de middelgrote arena’s. Vorige zomer mocht Vorst Nationaal eraan geloven, eerder deze maand AFAS Live en nu de North Stage. De snoeiharde set stond volledig in het teken van spirituele zelfreiniging. Gojira sloot geen compromissen en was “Born For One Thing”: progressie. Er is zeker de laatste 25 jaar geen andere extreme metalband geweest wiens naam door horden metalfans wordt gescandeerd.

Daar waar andere acts ons proberen te vervoeren naar nieuwe werelden, is Gojira gebijteld aan de dagdagelijkse realiteit. Bij “Another World” en “Amazonia” was de zon lang gaan liggen, de hitte bleef nog lang rondwemelen. Akkoord, steekvlammen, confettislierten en kilo’s licht zijn geen cadeau aan onze biodiversiteit. Feit is wel dat Gojira voor deze subheadlineset geen enkele energiebron verspilde. Elk detail werd gewikt en gewogen, waardoor Gojira binnen de grenzen van het mogelijke zijn standpunten overtuigend kon innemen. Drummer Mario Duplantiers geconcentreerde drumsolo’s en Joe’s stemwisselingen bij “Flying Whales” en “The Chant” maakten dat de Franse metalgroep opgewassen is voor de laatste halte richting de metaltop.

Onze recensie van Machine Head lees je hier
Onze recensie van Guns ‘N Roses lees je hier.
Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Cédric Ista en Simon Meyer-Horn.