© CPU – Marvin Anthony
Toen op kerstavond 2022 het nieuws ons bereikte dat Maxi Jazz het tijdelijke voor het eeuwige had verwisseld, werd het stil in muziekland. De vraag die daarna rees was: ‘Hoe moet het nu verder met Faithless?’ Sinds de reünieconcerten van 2015 gingen hij, Sister Bliss en Rollo er prat op om concertzalen en festivalweides weer in een eindeloze trance te brengen. Akkoord, de generatiegenoten van The Prodigy touren ook zonder Keith Flint. Maar terwijl deze iconische zanger oorspronkelijk een danser was, was Maxi Jazz al vanaf dag één een prominent gezicht en later de stem van “God is a DJ” en “Insomnia”. Dat Sister Bliss en Rollo toch zouden doorgaan onder de naam Faithless, bevestigden ze vorig jaar met For Lovers, Not Killers. Om hun volgende hoofdstuk in stapjes uit te stippelen, doen ze naar aanleiding van Glastonbury slechts zes clubshows. De première van de Champion Sounds-tour was gereserveerd voor de Ancienne Belgique.
De vraag die op ieders lippen brandde, was wie Maxi Jazz zou vervangen of op welke manier ze hem in de show zouden verwerken. Met de moderne technieken van vandaag – kijk maar naar ABBA Voyage – is tegenwoordig alles mogelijk. Spoiler: het werd niet zo spectaculair als we durfden vermoeden. Desalniettemin zat Jazz diep in het hart van elke concertganger en de extra bandleden waakten over zijn iconische status. Faithless wist namelijk dat ze met heilig vuur zouden spelen. Zonder voorprogramma begon de show relatief vroeg. Zodra Sister Bliss de eerste jungle-achtige beats uit haar synthesizer pompte, ging het hek snel van de dam. De zaal van de AB veranderde in één klap in een broeierige nachtclub, zoals die van het Ibiza uit de jaren negentig of de originele Decadance, waar er op een lijn niet meer of minder werd gekeken.
© CPU – Marvin Anthony
Vanavond kwamen er echter geen illegale substanties aan te pas. Muziek was de drug die alle wonden heelde. Hoewel er een zanger en zangeres aanwezig waren, werd de stem van de meester zelf ingeschakeld voor de absolute classics. Zo kregen we al vroeg de Monster Mix van “Insomnia” naar ons hoofd geslingerd. De bombastische intro en drop veroorzaakten geen aardbeving zoals in Vorst Nationaal in 2001, maar dat maakte het uitzinnige publiek er niet minder spectaculair om. Het was prachtig om te zien hoeveel blijdschap de meezingbare melodie op ieders gezicht toverde. Iedereen danste namelijk de waan van de dag enthousiast van zich af, alsof het weekend 24 uur eerder begon. Daarna begon de show iets meer jukebox-achtige proporties aan te nemen. De covers van “Love Will Tear Us Apart” en “Music Is The Answer” brachten de oudere feestvierders misschien terug naar hun jeugd, maar ze voegden geen echte meerwaarde toe aan wat Faithless vroeger zo revolutionair maakte.
Daar werden we echter snel weer aan herinnerd door hét nummer van de avond: “God Is a DJ”, dat wederom uitmondde in een waarachtig dance-epos. De kunst van het verhalen scheppen was Faithless absoluut niet verleerd. Terwijl Sister Bliss vanachter haar synths de menigte toesprak, had ze de show meer dan strak in handen. Vooral bij de Felix-cover van “Don’t You Want Me” moesten we bij het horen van haar zwoele stem twee keer nadenken of dit geen Faithless-nummer was. Wanneer de trancy beats uit de boxen ketsten, was de zaal weer vertrokken voor een potje sjansen. De rooskleurige verlichting maakte daarbij de grote zaal van de AB lichtjes onzichtbaar. Het enige dat nog ontbrak, waren rookgolven die het plafond volledig zouden benevelen. Dan zou het clubgevoel helemaal on point geweest zijn.
© CPU – Marvin Anthony
Aan alle liedjes komt echter een einde en zo ook aan een Faithless-show. Maxi Jazz werd nog één keer geëerd tijdens “We Come 1,” wat zorgde voor een accumulatie van oprechte gevoelens. Toen de drop viel, ervoeren we hoe de grenzen tussen rock, dance en pop vervaagden voor nog vier minuten. Deze track had immers alles in huis om de parallellen tussen verschillende muziekstijlen te trekken. Ondanks dat Sister Bliss aankondigde dat we nog één song zouden krijgen, werd de bisronde een uitbundige jamsessie op “This Feeling,” waarbij ze alle toegevoegde bandleden oprecht bedankte. Ook de aardbeving van vroeger was niet uit haar geheugen geglipt.
Uiteindelijk zorgde de hoekige drum-‘n-bass van “Muhammad Ali” niet voor een explosief sloteinde. Daar nam Faithless misschien wel een vreemd standpunt in. De show doofde niet uit als een nachtkaars, maar de track had beter elders in de setlist gestaan. Het idee van gelijkheid hadden we namelijk tien minuten eerder al gevoeld. Een passender slotstuk kon dus niet. Niettemin bleef muziek alle wonden helen, al was het misschien een iets te snelle beslissing om onder de naam Faithless verder te gaan. Het gevoel dat we naast een uitmuntende liveband ook naar een soort tribute-act stonden te kijken, viel niet te negeren.
Faithless komt volgende week twee keer naar Paradiso in Amsterdam, op 11 en 12 juni. Op 3 augustus maakt de band een Belgische festivalcomeback op Suikerrock.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
“Vooral bij de Felix-cover van “Don’t You Want Me” moesten we bij het horen van haar zwoele stem twee keer nadenken of dit geen Faithless-nummer was.” Felix is het alter ego van Rollo, de producerhelft van Faithless en broer van Dido (hence “Thank You” in de busnummers), die onder die noemer twee wereldhits scoorde in 1992 en dus mee het geluid van de Nineties en van Faithless bepaalde.