© CPU – Chris Stessens (Archief)
Na passages op Werchter en in de AB Club leek Georgia klaar te zijn voor de grote doorbraak, helaas gooide de coronapandemie roet in het eten. De Britse zangeres, drumster, gitarist en producer besloot dan maar om deze tijd te gebruiken om aan haar derde plaat te werken; It’s Euphoric liet ze in de zomer op de wereld los. Waar haar tweede studioalbum Seeking Thrills enkele zeer dansbare pareltjes voortbracht, klinkt It’s Euphoric bij momenten net iets dromeriger en zachter. Benieuwd of de voormalige jeugdvoetbalster van Arsenal opnieuw kon scoren in Brussel.
In de AB Club werd er op Delilah Holliday gerekend om de eerste barkoude zondagavond van december te ontdooien. De zangeres stond er wat ongeïnteresseerd bij, alsof het een verplicht nummertje was om de avond te openen. Ook muzikaal was het maar pover, met nummers die allen hetzelfde klonken. Holliday leek zich in haar eigen wereldje te bevinden, meer interactie dan een ‘thank you’ kreeg het publiek dat wat vroeger naar de AB afzakte, niet te horen. Eentonigheid liep als rode draad doorheen het optreden; of de stem van de zangeres goed klonk, viel ook maar moeilijk te bepalen, aangezien de nummers bol stonden van geluidseffecten en stemvervormingen. Het publiek waande zich in een of andere karaokebooth en keek er wat ongemakkelijk naar. Holliday zelf trok zich er maar weinig van aan, op de tekst ‘never do drugs again’ stond ze te dansen alsof er meerdere synthetische middelen aan te pas waren gekomen. Al was dit wel het enige nummer van de set waar een beetje energie van af straalde, en ook het publiek begon voorzichtig de heupen los te wiegen. Aan opwarmen deed Delilah Holliday alleszins niet, gelukkig stond de verwarming in de club een graadje hoger op deze sneeuwachtige zondagavond. Kortom, een voorprogramma om snel te vergeten; aan Georgia dan maar om er met een knaller in te vliegen.
Stipt om negen uur stormde Georgia in haar eentje het podium op om op haar elektrische drumstel te openen met het toepasselijke “Started Out”. Een golf van energie stroomde door de club, die aardig vol was gelopen, en zorgde ervoor dat de sfeer goed zat. Het kleine podium was goed gevuld en een extra drumstel deed ons al vermoeden dat Georgia deze avond gezelschap had meegebracht. Dat werd bevestigd toen tijdens de vloeiende overgang naar “24 hours”, een drumster en vrouwelijke gitarist Georgia vergezelde. In tegenstelling tot haar vorige shows, waar de Britse alles op haar eentje deed, genoot ze zichtbaar van de compagnie op het podium en gaven de extra drums de nummers nog meer power dan ze op zichzelf al hebben. Het dansfeest barste vanaf minuut één los om niet meer te stoppen, en Georgia nam tussendoor de tijd om in interactie te gaan met het publiek, wat de sfeer enkel maar ten goede kwam. De titeltrack van haar laatste album, “It’s Euphoric” werd door de hele zaal al vlotjes mee gekweeld.
Ondanks dat deze laatste plaat bij momenten wat zachter en dromeriger klinkt, is hier live weinig van te merken. Het tempo en de energie lagen tijdens het hele optreden hoog en wie zich verveelde, mocht de oorzaak bij zichzelf zoeken. Muzikaal klonk het zeker niet altijd even strak, tijdens “Live Like We’re Dancing (Part II)” stak Georgia zichzelf bijna een oog uit met een drumstok en vergat ze haar micro mee te nemen naar de piano. Toch stuwde het dansbare nummer, een samenwerking met Mura Masa, de club naar nog hogere sferen. Het zag er een beetje stuntelig uit bij momenten, maar dat deed de sympathiefactor enkel maar toenemen.
Dat Georgia een muzikale duizendpoot is, bewees ze nog eens door een emotioneel eerbetoon te brengen aan een recent overleden vriendin. Spelend op de piano bracht ze met “So What” een intieme ballad, een prachtig moment van warmte. Nadien ging vanzelfsprekend het tempo opnieuw omhoog en maakte ze nog even tijd om het publiek te amuseren met verhalen over de feestjes die ze in de Fuse heeft gebouwd. “Some Things You’ll Never Know” deed de temperatuur vlot nog enkele graden stijgen en deed de laatste heupwieger meedansen richting het ultieme hoogtepunt. Afsluiter “About Work The Dancefloor” zorgde voor vuurwerk, geen bisronde maar rechttoe rechtaan eindigen met een knal; klasse.
Georgia maakte er in de club een fijn feestje onder vrienden van, waar iedereen de beentjes nog eens goed kon losgooien. Ze bewees opnieuw een krak te zijn in muzikale multitasking en haar veelzijdigheid is om van te duizelen. Haar laatste woorden ‘I’ll see you soon guys, I promise’ klinken alleszins veelbelovend voor de festivalzomer; wat ons betreft mag 2024 dan ook meteen het jaar van de grote doorbraak zijn voor Georgia.
Setlist:
Started Out
24 Hours
All Night
Never Let You Go
It’s Euphoric
The Dream
Friends Will Never Let You Go
Till I Own It
Live Like We’re Dancing (Part II)
Mountain Song
Digits
Too Much Too Little
So What
Give It Up For Love
Some Things You’ll Never Know
The Thrill
About Work The Dancefloor
