© CPU – Nathan Dobbelaere (Archief)
Als er iemand de definitie van eclectisch belichaamt, dan is het wel Yves Tumor. Als meester in zijn vak heeft hen zich als kameleon al vaker opnieuw uitgevonden. Saai wordt het bij Tumor nooit, mede ook door de wispelturigheid en onvoorspelbaarheid van de muziek en de inmiddels mythische optredens. De laatste keer dat Yves Tumor ons land aandeed, is alweer anderhalf jaar geleden en sindsdien bracht hen met Praise A Lord Who Chews But Which Does Not Consume; (Or Simply, Hot Between Worlds) een radicaal album uit waar de glittergitaren nog ruiger en impulsiever klinken. Een lang op voorhand uitverkochte Botanique werd bijna anderhalf uur lang gehuld in een rookwolk bestaande uit een hoge concentratie anticipatie, sensatie en toch ook een zekere rechtlijnigheid.
Om klokslag acht uur kregen we eerst en vooral veertig minuten industrial gabberpop te horen van het Californische Nation. Hun voorliefde voor abstracte en logge beats kletterde naadloos door de luidsprekers zonder veel poespas en emoties. Je moet er wel een voorliefde voor hebben, want de onconventionele weg die ze met ieder nummer insloegen, zoog je alsmaar meer in hun apart universum dat alsmaar meer prijsgaf. Soms verloren ze ons ook wel, zeker toen de vocals met moeite te verstaan waren en op onvoorspelbare ritme moeizaam gedanst kon worden. Als voorprogramma van Yves Tumor werkte het allemaal wonderwel goed en ondanks de redelijk brute clash van genres vonden ze elkaar in de extremen.
Tijdens de changeover werd door de luidsprekers opgeroepen om geen flash te gebruiken bij het maken van een foto of een filmpje. Wie al eerder naar een optreden van Tumor is geweest, die weet dat deze gouden regel boven alles staat. Een geluk dus dat Brussel braaf de richtlijnen volgde en zich liever liet meeslepen door de intensiteit van de show. De kleine vertraging van tien minuten kon doorgespoeld worden met “God Is a Circle”, dat ondanks de slecht te verstane vocals z’n impact niet miste. Het begin was voor Tumor’s termen redelijk bedeesd en toch voelde je dat een uithaal nooit ver weg was. “Echolalia” en “In Spite of Wars” brachten zo ‘best of both worlds’ naar boven, waarbij bij laatstgenoemde de dreigende gitaarriffs voor een behaaglijke sfeer zorgde. Stroboscopische lichten en een constante rookpluim versterkten dat gevoel, maar echt duister werd het nooit. De speelstijl van die band was in het begin van het concert overigens best rustiek, wat bij een uitgesponnen “Romanticist” zijn vruchten afwierp.
Verrassend genoeg viel “Jackie” gisteren ietwat tegen. Het nummer dat doorgaans epische proporties aanneemt tijdens de concerten, kon gisteren door de schorre zang niet de gebalde vuist maken die het anders is. Dan was het net daarna met “Gospel for a New Century” toch net iets beter en duwde de band mee door op het gaspedaal. Rammen en soleren deden ze op de gitaren, terwijl Tumor volledig klaar was om het publiek opgejut te krijgen. Kolken deed het hoe dan ook nooit, maar een roes werd het bij momenten wel. De boomlange artiest legde een glansrol weg voor bassiste Gina Ramirez, en dat meer dan een keer. Haar zijdezachte stem ging als een verfkwast doorheen een obscuur landschap op “Lovely Sewer” en muteerde zo tot een prachtige schepping. Iets minder mooi, maar daarom niet minder fraai, was het overstuurde “Honesty” waar Tumor aan een microfoon niet genoeg had.
De Amerikaan ging allesbehalve voor de perfectie en genoot samen met de band van die vrijheid om nog harder te gaan spelen. Voor “Licking an Orchid” nam Yves Tumor zelf de gitaar bij de hand en duwde mits extra pedaaleffecten een eigenzinnige stempel op een van hun populairste nummers. Het had zelfs iets bevreemdend dat door “Super Stars” doorprikt werd. Maar de vijf op het podium hadden de smaak te pakken en kleurden naar hartenlust ver buiten de lijntjes. Tijdens “Meteora Blues” galmden de gitaren onder leiding van een Chris Greatti in vorm door de Botanique. Het schuurde en scheurde langs alle kanten en dat maakte het einde net nog sensationeler. “Parody” en “Heaven Surrounds Us Like a Hood” bood ons nog meer van dat en dat maakte de muzikale roes nog meeslepender.
Ondanks de vraag voor de show om geen flitsen te gebruiken, was het Tumor zelf die vroeg om de gsm-lampjes aan te doen zodat hen ons beter zou kunnen zien tijdens “Operator”. De contradictorische actie was overigens een van de weinige momenten dat hen actief het publiek toesprak, maar dat voelde nooit als een gemis of een tekortkoming. De praatkoning zal hen toch niet worden, maar de koning van de noisy gitaren kan wel nog. Een poging ondernomen ze op het podium met “Secrecy Is Incredibly Important to the Both of Them”, dat als een zootje ongeregeld de set in zijn plooien legde. Of had de excentrieke entertainer toch nog een troef achter de hand?
Wel uiteraard en dat was met “Kerosene!” de gedoodverfde publiekslieveling. Na het tweede couplet stopte het genieten echter abrupt en dat voor spoedeisende hulp van een onwel geworden fan. De crew en band hadden de ernst van de situatie snel door en vergewiste zich dat alles in orde was met de fan vooraleer verder te gaan. In plaats van met “Kerosene!” te hervatten, koos Tumor voor nog twee andere nummers om de sfeer er terug bovenop te helpen. “Ebony Eye” had oorspronkelijk geen plek op de setlist gekregen, maar werd als goedmakertje toch nog bovengehaald. Finaal kregen we dan toch nog “Kerosene!’ te horen en dat in een nog strakker lerenjasje.
Yves Tumor walste ondersteund door de vier sterk op elkaar ingespeelde bandleden genadeloos over Brussel heen. De intensiteit bleef gedurende het hele optreden door toenemen en ondanks die kleine interventie op het einde zat er een behoorlijk strak tempo in de show. Dat de geluidsmixer ook wist hoe hij met decibels kon spelen en gitaren nog prominenter in beeld bracht door ze met elkaar op volumevlak te laten wedijveren, versterkte dat gevoel alleen maar. Het was een onderhoudende trip langs de scherpste kantjes in de popwereld onder leiding van een reisleider die als unicaat meer dan ooit zijn stempel drukt op een genre dat nood heeft aan nieuwe impulsen. Yves Tumor is dus niet alleen het heden van de pop en rock, maar evenzeer de onvoorspelbare toekomst.
Setlist:
God Is a Circle
Echolalia
In Spite of War
Romanticist
Jackie
Gospel for a New Century
Fear Evil Like Fire
Lovely Sewer
Honesty
Licking an Orchid
Super Stars
Meteora Blues
Parody
Heaven Surrounds Us Like a Hood
… And Loyalty Is a Nuisance Child
Operator
Secrecy Is Incredibly Important to the Both of Them
Kerosene!
Strawberry Privilege
Crushed Velvet
Ebony Eye
Kerosene! (reprise)
