Desertfest 2023 (Festivaldag 3): Zweven door de wolken en dansen in het donker

Het was afgelopen weekend aardig vertoeven in de Trix. Hoewel het buiten de deuren van het Antwerpse muziekcentrum vies en guur was, was het op de zaterdag van Desertfest met momenten alsof we door een daadwerkelijke woestijn liepen. Ook op de zondag was het zo ver en waren we getuigen van de Californische warmte van Fire Down Below, de meedogenloze klanken van EyeHateGod en de komische klasse van headliner Shellac.

Acid Rooster @ Canyon Stage

We trapten de zondag van Desertfest op gang bij de Canyon Stage, waar Acid Rooster net aan zijn set begonnen was. De band zweefde met het luchtige “Good Mourning” doorheen de wolken en nam ons bij de hand, terwijl die met hun fijne gitaarsolo’s ons keer op keer teder omarmde. Het was maar goed dat we voorafgaand aan het concert de slaap uit onze ogen wreven, want de groep liet ons met hun psychedelische spacerock direct wegdromen. Tegen het einde werden we weer netjes met de voetjes op de grond gezet en vriendelijk bedankt voor onze aanwezigheid. Een prima begin aan onze dag dus.

Monkey3 @ Desert Stage

Na de laatste tonen haastten we onszelf richting de Desert Stage, want Monkey3 stond klaar om aan hun show te beginnen. Misschien was het geen goed idee om twee zweverige bands achter elkaar te zetten, want de groep kreeg het niet voor elkaar om onze aandacht vast te houden. Het ontkennen van de kwaliteiten van de groep, is duidelijk larie en apekool. Na twee psychedelische bands waren we echter hoognodig toe aan iets stevigers en verloren we duidelijk onze focus. We keken nog even de kat uit de boom, maar zetten onszelf, in de zoektocht naar lawaai, na een dertigtal minuten richting de Canyon Stage.

Bushfire @ Vulture Stage

Met een lijst van ex-leden die groter is dan de gemiddelde setlist van de groep, kende Bushfire de afgelopen twee decennia vele gezichten. Toch heeft de band met zanger William Arthur Brown Jr. nog één origineel lid. Gelukkig maar, want Brown was met zijn zuivere stem en vinnige grunts het hoogtepunt van de set. Waar het gros van de bands de publieksinteractie dit weekend achterwege lieten, hield de charismatische frontman tussen de nummers door volledige pleidooien en bespeelde hij zo nu en dan de toeschouwers. Met momenten sneed hij ook serieuze onderwerpen aan. Toen hij zei dat het daaropvolgende lied ter ere van zijn overleden moeder was, veranderde het publiek van stoer uitziende mensen in roedel meelevende puppies waar sommigen het niet droog hielden. Gelukkig konden de waterlanders het vuurtje van Bushfire niet blussen en eindigde de groep met de laatste harde klapper in de vorm van “Glossolalie”, voordat ze ons richting de volgende band stuurden.

Fire Down Below @ Canyon Stage

We gingen als een lopend vuurtje doorheen de Trix en wandelden van een natuurbrand recht in een vlammenzee bij de onderburen. Of ja, eerder bij de bovenburen, want Fire Down Below mocht in de Canyon Stage op de eerste verdieping zijn kunsten tonen. De band klonk in alles als een klassieke Amerikaanse rockgroep uit California en liet ons even schrikken toen er plots een Oost-Vlaams accent boven kwam drijven. Desalniettemin wist het ons in te pakken als een warm dekentje van stoner en grunge. Daar hield de connectie met de ‘Golden State’ niet op, want de groep gaf met “California” een waar eerbetoon aan de kuststaat. De band wilde bewijzen dat er in België ook een oceaan aanwezig was en liet het tropische “Surf Queen” op ons los, waarna de toeschouwers de nodige danspasjes bovenhaalden en ons mee liet varen op de golven van hun geliefde stranden aan de westkust. Met de laatste noten landden we weer volledig terug in ons koude landje en konden we enkel maar dromen van de Amerikaanse zon. Veel tijd hadden we daar niet voor, want we hadden nog een bootlading aan bands om te gaan zien.

Duel @ Canyon Stage

Je hebt bands die je wilt zien en je hebt bands die je met een dikke rode stift omcirkelt zodat je ze zeker niet mist. Duel hoorde, na het beluisteren van het livealbum, duidelijk in de laatste categorie. Het Amerikaanse gezelschap weet als geen ander hoe ze strak moeten spelen en ook op Desertfest waren ze er expert in. Op voorhand werd ons door de organisatie catchy gitaarriffs beloofd en eenmaal tijdens het concert werden we hierin ook op onze wenken bediend. Daar bleef het qua gitaarwerk niet bij. De gitaristen maakten de bandnaam waar en duelleerden erop los, zonder ook maar een moment te verslappen. Na vijftig minuten werd dan eindelijk de strijdbijl begraven en werd er weer vrede gesticht tussen de leden, maar dat we getuigen waren van een gitaargevecht van jewelste, bleek duidelijk een understatement.

EyeHateGod @ Desert Stage

‘Hey Desertfest, we’re very glad that we are here. Fuck you!’ Met deze woorden werden we door EyeHateGod- frontman Mike Williams welkom geheten aan de Desert Stage. Met een vluchtig schietgebedje op zak begon de oude rot in het vak direct met schreeuwen en hield daar pas een klein uur later mee op. We merkten direct op dat er een hoop woede in de band zit en die woede werd duidelijk op ons gebotvierd. Iets dat helemaal niet erg was, want het maakte de muziek enkel maar beter en beter toen de bandleden hun frustraties op de instrumenten loslieten. Ook bij Williams zat het schijnbaar hoog. Meerdere malen liet hij zich als een maniak gelden op het statief van de microfoon terwijl hij het publiek dwong om dezelfde energie te geven. Met een denkbeeldige zuurstoftank op de rug schreeuwde hij al zijn emoties eruit en pakte hij iedereen in de zaal bij de strot. EyeHateGod was duidelijk geen lieverdje, maar dat was ze, mede door de puike show, helemaal vergeven.

Enslaved @ Desert Stage

We bleven een rondje aan de Desert Stage, want met Enslaved stond de volgende topper op de planning. De groep draait al jaren mee in de top van de metalwereld en balanceert feilloos tussen black- en progmetal. Dat het smullen werd, wisten we door de reputatie van het Noorse gezelschap al op voorhand, maar dat de band ons zo meetrok konden we ons van te voren niet bedenken. Enslaved was goed, eigenlijk te goed voor een band die niet als afsluiter geboekt was, en wist ons vanaf de eerste seconden mee te nemen in hun mythische wereld. Frontman Grutle Kjellson kondigde na ieder nummer netjes de titel aan en kan zo, mocht hij het willen, een overstap maken naar Klara. In zijn enthousiasme trok hij echter wel de kabel van zijn microfoon eruit, waardoor wij tijdens “Forest Dweller” hier en daar zonder zang moesten doen. Gelukkig staat de band qua sound ook als een huis en konden ze de problemen makkelijk verbloemen, terwijl het doorging met het produceren van een orkaan aan geluid. Gelukkig waren de technische probleempjes snel verholpen en kon Kjellson weer doorgaan datgene wat hij het liefste doet: heel hard schreeuwen.

De band nam ons mee op een ontdekkingsreis doorheen de muziekcatalogus en speelde met “Isa” een nummer dat volgend jaar haar twintigste verjaardag viert. Het nummer liet ons dansen, terwijl het met iedere riff als een golf van kracht doorheen ons lichaam ging. Tijdens de afsluiter werden we pas echt terug in de tijd gegooid en kregen we “Allfǫðr Oðinn” voorgeschoteld, dat volgens de frontman ouder was dan de huidige toetsenist. Toen de boxen de laatste tonen deden afspelen, ontplofte de zaal door luid gejoel en applaus. De blik van dankbaarheid in de ogen over van alle leden sprak boekdelen, Enslaved wist, net als ons, dat het optreden meer dan geslaagd was.

Yawning Man @ Vulture Stage

We hebben dit weekend veel bands gezien die qua tempo heel laag zaten, maar Yawning Man spande de kroon. Intro’s van enkele minuten waren eerder regel dan uitzondering en ieder nummer werd met de uiterste zorg opgebouwd. Steeds werd er beetje bij beetje aan de songs gewerkt om na enkele minuten dan eindelijk de voldoening te krijgen waar we zo naar snakten. Ondanks de traagheid en de weinige actie, liet de band ons op geen enkel moment gapen en boeiden ze ons tot de laatste seconden. Muzikaal was de band ijzersterk en liet Yawning Men ons bij “Respiratory Pause” stilaan wegdromen. Gelukkig waren de gitaren altijd in de buurt om ons weer terug op aarde te zetten en maakte ze tijdens “Manolete” overuren, waardoor we ruim op tijd waren voor het slot applaus.

Shellac @ Desert Stage

Een festivalheadliner met maar één maandelijkse Spotify-luisteraar, we zien het niet alle dagen. Op Desertfest is dat in de vorm van Shellac wel degelijk aan de orde. De groep trok zich het afgelopen jaar terug van de Zweedse streamingsgigant met als reden dat de dienst de artiesten niet betaalt en is sindsdien praktisch onvindbaar op het liedjesplatform. Maar treuren doen we er niet om, want op Desertfest konden we de grote Steve Albini met eigen ogen aanschouwen. Gelukkig is Shellac een band die live op zijn best is en konden we ons opmaken voor vijf kwartier aan humor, verhalen en fijne noiserock.

Met een podiumset-up die bijna op een A4’tje paste en een volle verlichting, zetten Albini en zijn vrienden voet op het toneel van de Desert Stage en gingen ze stevig van wal. Niet alleen muziek kwam voorbij, maar ook een heus kampioenschap in de vorm van “The World Series of Dick Sucking”. Wie de band een beetje kent, weet dat het nummers afvuurt met hagel. In snel tempo volgden “Scrappers”, “Riding Bikes” en “All the Surveyors” elkaar op, die alleen werden voorzien van een inleiding en achtergrondverhaal. Ondanks dat ze ons tranen van het lachen gaven, was het publiek er na twee vragenrondes en het zoveelste verhaal van Albini zelf redelijk klaar mee en schreeuwde een enkeling dat ze moesten spelen. Gelukkig gooide het drietal er al snel de zoveelste vlugge gitaarriff erin en kwamen ze met “My Black Ass” op de proppen en kregen ze zo opnieuw de lachers op hun hand. Met nog een laatste drumsolo, glimlach en groet trad de band af en vroegen we ons af waar we zojuist getuigen van waren. Shellac verbaasde, verraste en verblijde ons en liet ons, terwijl wij het festival verlieten, met een lach van oor tot oor achter.

Desertfest keert volgend jaar terug en wel op 18 tot en met 20 oktober. Tickets zijn nog niet verkrijgbaar maar zullen snel in verkoop gaan.

Onze recensie van de tweede festivaldag lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!