High Vis @ Ancienne Belgique (AB Ballroom): Boter bij de pit

© CPU – Nathan Dobbelaere

Het is weinig hardcorebands gegund om de grotere podia te bereiken. Turnstile bewees dat het mits doorzettingsvermogen en creativiteit kon. High Vis lijkt langzamerhand dezelfde weg op te gaan. Begin dit jaar verkochten ze eigenhandig de Cactus in Brugge uit en ook op Pukkelpop zorgde de Britse groep voor een straffe show. In tegenstelling tot veel genregenoten laat High Vis zich niet determineren tot één stijl. Met muziek uit een niet zo ver verleden (hardcore, postpunk, britpop,…) creeërde ze een eigentijdse sound waar elke gitaarliefhebber overstag voor gaat. Het debuut No Sense No Feeling uit 2019 en Blending uit 2022 werden allebei goed onthaald door de pers en de eigen scene. De stap naar de Ancienne Belgique was gewaagd, maar High Vis was het podium volledig de baas.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Om ook andere bands te laten proeven van het succes, nodigde High Vis twee supportacts uit. Bløssom uit Hasselt is in eigen streek een gekend begrip en kijkt op naar de shoegazelegendes van Ride. Het trio was apetrots en hun entourage dankbaar om eindelijk eens in de AB te mogen spelen, al was er van jeugdige onschuld geen sprake. Alle instrumenten stonden strak gespannen om deze gevarieerde concertavond op gang te trekken. Naast de gebruikelijke, dromerige riffs vergat Bløssom niet om regelmatig het effectpedaal diep in te drukken. Zo weerklonken er ook stukken postrock en iets heftigere punk waardoor het halfuur razendsnel voorbij vloog. Dat de zaal reeds aangenaam gevuld was, toonde aan dat Bløssom’s bekendheid verder reikte dan de lokale jeugdhuizen. We zien dit enkel nog in stijgende lijn gaan.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Na een korte podiumwisseling was het dan de beurt aan Pest Control. Het vijftal uit Leeds zorgde voor een stevige wissel van de wacht en viel daarbij een beetje uit de toon. Terwijl Bløssom de prille jaren 90 deed herleven, katapulteerde Pest Control ons naar de jaren 80 waarin thrashmetal hoogtij vierde. Letterlijk elke denkbare Slayer-riff en -solo werd veelvoudig brutaal gerecyleerd uit de meest puntige gitaren. Bovendien had zangeres Leah Massey ijzeren stembanden om u tegen te zeggen. Ze kende geen enkel zwaktemoment en gruntte er stevig op los. Hierdoor waren de Britten meer dan een prima retrogroep. Halverwege de set was al het kruid weliswaar geschoten. Er was namelijk geen variatie tussen de songs waardoor alles op den duur hetzelfde leek. Moest Massey “Enjoy the Show” niet aangekondigd hebben, hadden we de recente single wellicht niet onderschept. Voor de rest was er geen smet op het blazoen en roeide Pest Control alle bedwantsen van de AB eigenhandig uit.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Kort erna was het dan de beurt aan de groep waar iedereen voor kwam: High Vis. De Britse working class punks hadden letterlijk niets anders bij dan hun instrumenten, doordeweekse kleren en charisma om een verpletterende show te spelen. “0151” was nog niet volledig ingezet en een helse moshpit brak los. Met zijn grijze parka gaf frontman Graham Sayle ons onmiddellijk Oasis-vibes waarbij vooral het ‘wij versus de wereld’-gevoel boekdelen sprak. Vanavond was de hardcorescene namelijk één hecht collectief waarin geen plaats was voor haat, discriminatie en racisme. Zulke peptalk doet ons normaal gezien de ogen rollen, maar in High Vis’ geval kwam iedere bindtekst gemeend over. De Britten kwamen immers van ver en zorgden bovendien voor een unieke verbroedering tussen hardcorefanaten en indierockliefhebbers.

Het refrein van “Talk For Hours” werd luidkeels meegebruld en zorgde zo voor het eerste kippenvelmoment. Vele zouden nog volgen, maar veel tijd om te reflecteren was er niet. De groovy riffs van “Out Cold” en “Altitude” hielden de moshpit in het gareel. Door de crashbarriers bleef alle fysieke doldwazerij geconcentreerd in het middenveld, al lieten sommigen hun kansen niet onbenut om schaamteloos te crowdsurfen. Zo had deze show toch nog iets of wat van een underground hardcoregehalte. Niettemin bracht “Trauma Bonds” een moment van introspectie in de setlist en perste een zichtbaar geëmotioneerde Sayle alle lucht uit zijn longen. Van ver stond de man op het punt van wenen, maar hij bedwong zijn emoties met highkicks en een stevige grip rond de microfoon.

© CPU – Nathan Dobbelaere

“Fever Dream” en “The Bastard Inside” brachten de avond naar een climax met hun explosieve energie en pakkende melodieën. Onze laatste energiereserves werden fysiek aangeboord tijdens “Choose to Lose”. Zoals het een echte punkband betaamd, verspilden de Britten geen tijd aan een bisronde of ander middel om de show nodeloos te rekken. Een goede drie kwartier volstond om de AB aan flarden te spelen en de fans op hun kop te zetten. High Vis bewees daarbij opnieuw dat ze een van de meest opwindende bands van dit moment zijn en dat de gitaar nog niet doodverklaard hoeft te worden. Het is allemaal een kwestie van de juiste muzikale verbanden te leggen en je eigen afkomst niet te verloochenen.

High Vis speelt volgende week woensdag (18/10) in Tivoli te Utrecht.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!