Film Fest Gent is in volle gang en zo ook VIDEODROOM, de stevige handdruk tussen VIERNULVIER en Film Fest Gent. Telkens wordt een interessante artiest op een experimentele manier aan beeld op het grote scherm gekoppeld. Zo zagen we woensdagavond A Page of Madness, een Japanse surrealistische film uit 1926, waarover Wiegedood live een nieuwe soundtrack speelde. Gisteren vond een andere uniek project van een Belgische band plaats. Whispering Sons liet namelijk een kortfilm maken door de Brusselse Heleen Declercq. Deze vertoning was tegelijkertijd een live primeur van de nieuwe nummers die in 2024 op een album zouden verschijnen.
Doorheen de film, genaamd Balm (After Violence), stond een soort constructie van stellingen centraal. Langzaam werd die onthuld uit het duister, terwijl Whispering Sons dreigde met snedige gitaren en Nick Cave-achtige weemoed met piano en saxofoon. Bij de single “The Talker“, een verrassend fris nummer met gitaren als The Strokes, was de constructie volledig omzeild en omgeven door dansers. De choreografie (door Astrid De Haes) van Fenne Kuppens en de dansers paste heel goed bij het meest kleurrijke nummer.
Na deze opbouw werd het tijd voor afbraak. Het decor werd terug in duisternis gehuld en langzaamaan in brand gestoken. De muziek volgde mee in deze duisternis. Fenne Kuppens schreeuwde haar zelfkritische teksten uit over angstaanjagende drumsamples. De toren werd vervolgens volledig vernietigd. Het enige dat bleef staan was het geraamte van de stelling, volledig omhuld in vlammen. De intensiteit van de muziek steeg mee, en bij hevige uitbarstingen werd het publiek verblind met fel licht. De finale omvatte een weemoedig pianonummer met samples en veel noise dat zichzelf volledig deconstrueerde, net als de toren in de film.
Wat dit soundtrackproject van VIDEODROOM zo bijzonder maakt, is dat er een keer niet een voortdurende soundtrack voor een film werd gemaakt, maar een gigantische videoclip voor een show van 35 minuten met verschillende nummers. Daardoor twijfelde het publiek in het begin soms of ze moesten applaudisseren tussen de nummers, al was daar duidelijk ruimte voor. Het was soms ook moeilijk om te kiezen tussen kijken naar de band en kijken naar de film. Ook al was het overtuigend, het voelde toch een beetje gekunsteld.
Wat vooral ook duidelijk werd is dat de nieuwe Whispering Sons niet vasthangt aan één sound. Al hun muziek is duister, zwaar en weemoedig, maar nu leek de band uit veel verschillende vaatjes te tappen en meer te experimenteren met andere instrumenten. “The Talker” was daar al het bewijs van, maar tijdens deze show ging het ook nog heel andere richtingen uit. Dat maakt ons vooral benieuwd naar het nieuwe album, dat ergens volgend jaar zou uitkomen.
Vanavond gaan we naar Claire Rousay, die een unieke soundtrack over animatiefilm The Bloody Lady maakte. Volgende week staan nog Eiko Ishibashi en Colin Stetson op de planning.
