‘Zonder de donkere sfeer klinkt onze muziek als een Mario Kart-liedje’, lachte Whispering Sons nog in een interview met Dansende Beren in 2021. We waren dan ook benieuwd wat er van dat derde album zou komen, toen Whispering Sons met leadsingle “The Talker” een koerswijziging inzet en haar donkere gewaden van zich afslaat.
Nochtans schoot de Brussels-Limburgse band als een paddenstoel omhoog met de combinatie van donkere gitaren met de impactvolle stem van frontvrouw Fenne Kuppens als handelsmerk. Met die kernelementen vakkundig gecondenseerd in debuutalbum Image (2018), schopte Whispering Sons het onder meer tot internationale podia als Primavera Festival en werd de formatie een gevestigde waarde in eigen land. Omdat ‘de moeilijke tweede’ Several Others (2021) toch net dat tikkeltje tegenviel, zijn we des te meer benieuwd of Whispering Sons die nieuwe weg volledig is ingeslaan en hoe (goed) dat dan wel mag klinken.
Het eerste nummer op The Great Calm rolt meteen de rode loper uit voor de 2.0. stijl. Synthklanken en een pianotoets hier en daar op “Standstill” zorgen ervoor dat de stem van Fenne Kuppens minder dreigend overkomt, maar eerder mysterieus en rokerig. Wanneer er vervolgens ook nog eens een rockrefrein met striemende gitaren wordt ingebreid, zijn we echt wel getuige van een gedaanteverandering.
“Walking, flying” gaat op datzelfde stramien verder, en legt de aandacht op een veel vaster en eenvoudiger drumpatroon. Samen met relatief vrolijke gitaarrifs, zou dit nummer zo kunnen thuis horen op een standaard rockalbum. Leadsingle “The Talker” laat dan weer de ‘post’ in postpunk achterwege en is een vrolijk, springerig punknummer. De band twijfelde lang om het nummer op de plaat te zetten, omdat het zo inherent huppelend is. Nu is het echter bij uitstek het uithangbord van Whispering Sons 2.0.
Die muzikale metamorfose is netjes doorgetrokken in de productie, die in handen was van Bert Vliegen. Weg zijn de echo’s op de gitaren en de elektronische drums. De percussie is veel zachter en niet electronisch, zoals dat bijvoorbeeld op hun eerste ep Endless Party (2016) nog wel het geval was. Waar je op Alone en Several Others het gevoel had de ideale soundtrack voor een regenachtige avond voor de start van een Derde Wereldoorlog te hebben gevonden, maakt de knusse productie op The Great Calm haar eerder tot een plaat die je opzet in een warm huisje in de Ardennen, terwijl de haard lekker knettert.
Daar dragen enkele tragere nummers zoals “Cold City” en “Balm (After Violence)” bij. Op “Still, disappearing” horen we zelfs uitsluitend een piano, wat het nummer ook tot de eerste volledige pianoballade van Whispering Sons maakt. Een gedurfde poging, die goed uitdraait en ons even op adem doet komen na al dat gitaargeweld.
Kuppens en co weten natuurlijk dat niemand van een plotse revolutie houdt, dus wordt nog af en toe teruggegrepen naar de postpunk van hun eerste twee albums. Op “Dragging” bijvoorbeeld — wát een ongelooflijk klassennummer is dat, trouwens — horen we nog een keer die onregelmatige drums en in “Poor Girl” worden we als vanouds weggeblazen met een ruige sound.
Op The Great Calm heeft Whispering Sons zichzelf heruitgevonden, op een manier zoals enkel briljante bands dat kunnen. Subtiel, maar niet halfslachtig. Weg eighties sfeertjes en echoënde gitaren, welkom warme pianotoetsen en rocksound. Daarbij zijn ze ook niet vergeten om de goede songs achterwege te laten. Werkelijk elk nummer is het horen waard, skippers zijn er niet bij. De Limburgers-Brusselaars hun signature sound volledig heromgeploegd, en ze heten zichzelf met die revisie welkom in een nieuw rockhoofdstuk. Klop klop!
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Walking, flying”, ons favoriete nummer van The Great Calm, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
Dit album is het derde album, en het niveau -wat al torenhoog was- heeft een flinke evolutie meegemaakt.
Dit is uitmuntend Belgisch, dit zijn de erfgenamen van het weergaloze Joy Division zoals ze NU zouden klinken!
Aanbevolen en zeer waardevol!