© CPU – Mathias Verschueren (archief)
Om ons referentiekader wat te verbreden, besloten we vorig jaar voor het eerst op deze site een film te beoordelen. Uiteraard was het niet zomaar een filmvertoning, maar wel onderdeel van Videodroom, het liefdeskindje van VIERNULVIER en Film Fest Gent waarbij muziek en visueel werk onlosmakelijk aan elkaar verbonden worden. Voor Videodroom worden artiesten gelinkt aan filmvertoningen, bijvoorbeeld door de uitnodiging om een unieke soundtrack voor een stille film in elkaar te knutselen. Centraal staan vaak cultfilms. Vorig jaar ontroerde Le Révélateur met een nieuwe soundtrack door Bohren & der Club of Gore ons zo hard dat we besloten dit jaar een handvol Videodroomconcerten bij te wonen.
De openingsavond was weggelegd voor Belgische metaltrots Wiegedood, die een unieke soundtrack voor de surrealistische Japanse film A Page of Madness maakte. Deze film uit 1926 was een goed bewaard geheim, mede omdat men lang dacht dat de enige kopie van de filmrol in vlammen was opgegaan. In 1977 werd zo’n twee derde van de film dan toch ontdekt en met een cultvolging uitgebracht. In de jaren twintig kreeg deze narratief moeilijk te volgen film geen tussentitels, maar een live verteller. In de Vooruit kwam Wiegedood deze vertelrol overnemen en ons ‘een stoemp in onze maag geven’.
De film vertelde ons het verhaal van een oude visser die in een psychiatrische instelling komt werken om zijn manische vrouw te kunnen zien. Wiegedood haalde hiervoor alles uit de kast. Niet enkel hoorden we marimba en heel wat elektronica, maar ook haalden ze hun gekende keelzang boven. Ze speelden zelfs enkele riffs uit hun jongstleden album, maar dan op een gedeconstrueerde manier. Hoewel de nadruk lag op stillere dreiging vanuit dissonante gitaren en opbouwende drums, waren het de hevige blackmetalpassages die de manische film het best begeleidden. Zeker ook de stilte na deze climaxen waren des te zwaarmoediger.
Een extra element dat werd toegevoegd waren lach- en praatsamples, die zo werden bewerkt dat ze een heel onbehaaglijk gevoel met zich meebrachten. We leken hierdoor zelf ook vast te zitten in het psychiatrisch centrum (of gevangenis eerder). De snelle beelden, met allerlei experiment in de montage, werden goed bijgestaan door snel gitaarspel en schelle cymbalen. Na de laatste catharsis – met in de film onwennige maskers – werd de show afgesloten met weemoedig akoestisch gitaarspel. Dit concludeerde op de meest perfecte manier denkbaar.
Het fascinerende aan deze combinatie film en muziek was dat het niet noodzakelijk altijd klopte en soms zelfs wat naast elkaar liep, maar dat nooit erg was. Gek genoeg denken we dat Wiegedood even goed op andere momenten kon losbarsten en de experimentele film, nogal los in structuur, zou er even sterk door blijven. Op die manier kan de muzikant zelf kiezen waar hij de nadruk op legt. Zo ook vergaten we soms te kijken wat zich op het scherm afspeelde en waren we in plaats daarvan gefascineerd door het gefocuste spel van de drie muzikanten. Ook dat was totaal niet erg, omdat A Page of Madness meer een voelbare ervaring dan een narratief verhaal is.
Wiegedood maakte een begeesterende soundtrack voor een moeilijke, harde, maar ook fascinerende film. Op voorhand werd ons succes gewenst. Achteraf kunnen we enkel blij zijn dat we deze beklijvende ervaring overleefden. Morgen zijn we te vinden bij Whispering Sons, die een kortfilm lieten maken door Heleen Declercq. Vrijdagavond speelt Claire Rousay een unieke soundtrack over animatiefilm The Bloody Lady. Volgende week staan nog Eiko Ishibashi en Colin Stetson op de planning.
