InstagramInterviewsUitgelicht

Interview Holly Humberstone: ‘Muziek is mijn manier om mensen te laten weten dat ik er voor hen ben’

De term ‘the next big thing’ wordt tegenwoordig te pas en te onpas gebruikt, maar de Britse Holly Humberstone heeft helemaal niets gestolen. Ze stond op negentienjarige leeftijd al op het grote Glastonbury, zonder nog maar een nummer te hebben uitgebracht. Een klein jaar later mocht ze meteen met Lewis Capaldi mee op Europese arenatour. Sindsdien ging het zelfs nog sneller. Op slechts een paar maanden tijd verzamelde de zangeres bijna 40 miljoen streams en werd ze door onder andere Apple Music, NME en The New York Times naar voor geschoven als Up Next Artist. Als kers op de taart verscheen enkele weken geleden haar debuut-ep Falling Asleep at the Wheel. Als je je dan nog bedenkt dat Holly nog maar twintig lentes jong is, weet je gewoon dat ze aan de vooravond van een hele mooie toekomst staat. De Britse zelf houdt haar voetjes liever op de grond, zoals bleek uit ons videogesprek.

Het is de afgelopen maanden heel snel gegaan. Je ep is net uit, je hebt miljoenen streams, Apple maakte je hun Up Next Artist… Hoe voelt het nu om jou te zijn? 

De laatste maanden waren heel vreemd. We zitten in lockdown en dan lijkt het alsof er niks aan de hand is, maar plots vinden mensen mijn muziek leuk. Het is heel raar en heel cool tegelijk.

Word je het al een beetje gewoon?

Helemaal niet! Ik leg graag heel veel druk op mezelf, dus ik heb het gevoel dat ik nog in de startblokken sta. Toen ik dan via Aplle Up Next Artist werd, besefte ik pas hoe gek het allemaal was. Ik heb honger naar meer en ben eigenlijk heel enthousiast naar de toekomst toe. Er komt nog veel aan en er zal ook nog veel muziek uitkomen. Het is op dit moment allemaal heel cool.

Maar nog steeds overweldigend?

Ja natuurlijk, maar het valt uiteindelijk wel mee omdat ik de afgelopen maanden gewoon thuis zat met mijn familie. Het voelt gewoon niet aan alsof er zoveel gebeurd is, want ik kon nog geen shows spelen of aan promotie doen. Ik kijk er wel heel hard naar uit om binnenkort terug op tour te vertrekken.

Net voor het coronavirus uitbrak was je op tour met Lewis Capaldi. Je had nog maar één nummer uit, maar je wist iedereen al te overtuigen. Hoe voelde dat? 

Oh, dank je wel! De shows waren echt gigantisch voor mij. Zeker omdat ik enkele maanden voordien nog maar een paar kleine shows had gespeeld. Om op zo’n korte tijd van zulke kleine zaaltjes naar arena’s te gaan, was ongelofelijk. “Deep End” was net uit, dus het was heel cool om toen al de nummers van de ep te spelen en te zien hoe het uitpakte. Ik speelde ook al mijn sets helemaal alleen met enkel een loop-pedaal, een gitaar en een piano. Dat was nog het meest beangstigende, want Lewis en het andere voorprogramma (Fatherson, nvdr.) hadden gigantische producties en een band, terwijl ik helemaal alleen op zo’n groot podium stond. Uiteindelijk denk ik dat het wel goed was voor mijn zelfvertrouwen. De eerste show waren twintig bange minuutjes, maar toen ik van het podium kwam wist ik dat ik het aankon. Sindsdien heb ik gewoon genoten van de tour en nu mis ik het heel hard. Ik ben wel heel dankbaar dat ik die ervaring al heb gehad.

Je speelt de nummers vanop Falling Asleep at the Wheel dus al een tijdje. Hoe lang heb je dan aan de ep gewerkt?

Ik heb er echt jarenlang aan gewerkt. Het was mijn eerste grote project, dus ik heb lang gezocht naar een goed team. In 2018 begon ik al te schrijven, maar ik was toen nog redelijk jong en ik wist nog niet goed welke richting ik uit wilde. Ik heb jaren geëxperimenteerd en veel nummers geschreven om zelf te snappen welk genre ik wilde maken. Het proces was misschien wel lang, maar het was heel cool om uiteindelijk te ontdekken welke richting ik uit wilde. “Falling Asleep at the Wheel” was een van de eerste nummers van de ep die ik schreef. Ik weet nog toen ik het maakte en dacht: ‘Wow, dit is wat ik wil doen. Dit is wie ik ben’. De rest vloeide daar snel uit voort.

Je zoekt dus nog steeds naar wie je bent als een artiest. Mag ik zeggen dat je dat ook een beetje hoort op de ep? Een nummer als “Vanilla” klinkt bijvoorbeeld heel poppy, terwijl “Livewire” dan weer heel ingetogen klinkt. Wat vind je het leukste om te maken? 

Natuurlijk zoek ik nog, maar ik weet echt niet welke soort muziek ik het leukste vind om te maken. Ik hou van beide nummers. Toen ik als kind muziek begon te maken, waren dat altijd trage nummers op de piano. Heel verdrietig en emotioneel. Nu vind ik popmuziek ook heel leuk, dus ik denk wel dat al mijn muziek heel eerlijke lyrics heeft. Dat is het belangrijkste voor mij; dat ik eerlijk ben en schrijf over dingen die in het dagelijkse leven gebeuren. Op die manier kunnen mensen zich daarin terugvinden. Zolang ik me maar heel kwetsbaar opstel op tekstueel vlak. De hele ep heeft volgens ook een goede samenhang, want alles gaat over echte ervaringen die ik de afgelopen twee jaar heb gehad.

Als alle lyrics waargebeurd zijn, ben je dan echt zo onzeker als je zingt op “Overkill”? Is het dan niet nog moeilijker om al die emoties de wereld in te sturen?

Ja, ik ben redelijk onzeker. Het is inderdaad een beetje moeilijk om erover te zingen, maar dat is ook het soort muziek waar ikzelf van hou. Ik vind bijvoorbeeld Phoebe Bridgers en Damien Rice leuk. Ik heb het gevoel heb dat ik hen persoonlijk ken, doordat ze zo open zijn op hun nummers. Ik schrijf ook gewoon veel voor mezelf. Dat helpt mij op persoonlijk vlak. Het is een soort therapie voor mij; een manier om mijn gevoelens en gedachten op een rijtje te zetten. Het is makkelijker om alles in een nummer te gieten, want anders blijft het gewoon warrig in mijn hoofd.

Je schrijft niet alleen voor jezelf, maar ook voor je zussen, zoals op “Deep End”.

Soms is het gewoon heel moeilijk om over gevoelens te praten. Ik denk dat veel mensen dat gewoon ongemakkelijk vinden, dus ik maak er nummers over. “Overkill” is ook zo’n geval. Ik heb de persoon in kwestie nooit echt verteld wat ik voelde omdat ik te nerveus was, maar het nummer deed dat wel. Muziek is mijn manier om mensen te laten weten dat ik er voor hen ben.

Denk je dat mensen ook snappen dat je muziek zo belangrijk is voor jezelf?

Ik heb echt geen idee. Ik hoop van wel, want ik vind het leuk om te weten dat mensen een beetje in mijn hoofd kunnen kijken als ze naar mijn muziek luisteren. Het is voor veel artiesten belangrijk om een uitlaatklep te hebben, dus ik denk wel dat het op een of andere manier duidelijk is voor de wereld hoe belangrijk muziek is.

Je noemde hem daarnet al; Damien Rice is een grote inspiratiebron voor jou? 

Ja ik hou van hem! Mijn ouders luisterden altijd naar hem toen ik klein was. Vooral zijn album O. Hij stuurde me onlangs een berichtje om te zeggen dat hij “Deep End” een goed nummer vond. Het was zo’n mooi compliment!

The student becomes the teacher!

Inderdaad! (lacht) Ik luister echt al van jongs af aan naar zijn muziek en het had zo een grote impact op mij. Ik had als kind al het gevoel dat ik hem echt snapte. Hij is zo goed.

Dus misschien krijgen we binnenkort ook een cover van hem te horen, nu je onlangs “Fake Plastic Trees” van Radiohead coverde? 

Wie weet, wie weet. (lacht) Radiohead is ook zo’n band waar mijn ouders altijd naar luisterden toen ik opgroeide. Dit was mijn papa’s favoriete nummer. Ik heb de muzieksmaak van mijn ouders en beetje gestolen en eigenlijk is dat cool. Zeker als je jong bent, want dan denk je dat de muziek waar je ouders naar luisteren saai is en dat pop alles is. Ik was helemaal niet zo. (lacht) Ik vind hun smaak net geweldig!

Wat is volgens jou de perfecte plek om naar je muziek te luisteren? 

Misschien tijdens een lange, nachtelijke rit? Dat is alleszins hoe ik het me voorstel. Gewoon tijdens een hele lange autorit, als je in gedachten verzonken bent.

Een beetje zoals in je videoclips?

Ja, met een donkerder randje. Daarom passen alle clips ook samen. Je herkent kleine thema’s zoals de auto en mijn kleren. Ze zijn allemaal gemaakt met een klein team, dus alles kwam heel open en eerlijk tot stand. Daarom ben ik echt heel blij hoe persoonlijk ze aanvoelen. Ze zijn ook allemaal gefilmd rond mijn huis. Dus ik ben nu al enthousiast om na te denken over het thema van de volgende ep!

Denk je dat je huis een belangrijke rol speelde in het hele schrijfproces? Want je woont wel redelijk afgelegen.

Ja, absoluut. Ik woon hier al zolang ik mij kan herinneren met een heel groot gezin. We hebben dus heel veel ruimte, maar nu staat ons huis bijna op instorten en denk ik dat we binnenkort moeten verhuizen. Dat wordt echt een hele zware periode, want mijn huis is een soort extra familielid. Veel ideeën kwamen hier tot stand en veel verhalen speelden zich hier af, dus het is echt een deel van mij geworden.

Zijn al je nummers dan in dat huis gemaakt?

Een aantal wel. Ik schreef ze vorig jaar met een vriend die wat verderop woont. We hadden hier een kleine studio opgezet en een week lang wat sessies gehad. “Liverwire” en “Falling Asleep at the Wheel” kwamen hier tot stand. Doordat er dingen in dit huis werden gemaakt, voelde het ook allemaal persoonlijker aan. Het kreeg een extra stukje van mezelf mee. Ook een aantal nummers die binnenkort zullen uitkomen, werden hier gemaakt. Ik denk dat ik hier veel beter schrijf dan in Londen. Daar is zoveel lawaai en stress, terwijl ik hier gewoon mezelf kan zijn.

Hoe maak je die nummers dan? Kom je eerst met lyrics of eerst met muziek? 

Dat verschilt elke keer. Ik schrijf elke dag wat notities in mijn telefoon. Dat zijn soms gewoon woordjes of korte zinnen, en als ik dan aan een nummer werk, dan kijk ik of er dingen tussen zitten die overeenstemmen met waar ik over wil schrijven. Als er dan een producer bijkomt, dan leg ik uit hoe ik me voel en dan doen we alles in één keer. Dan zit ik gewoon meer in de flow. Zo gaat het meestal. Maar als ik me slecht voel, schrijf ik wat er op mijn lever ligt zodat ik mij beter voel. Dat kan soms heel snel gaan, zoals bijvoorbeeld bij “London is Lonely”, dat op de volgende ep verschijnt. Soms ben ik ook gewoon ongeïnspireerd en lukt er niks, terwijl soms alles in één keer komt.

Je vernoemde de tweede ep al een paar keer, vertel er eens over. Komt “Bed Sheets” erop?

Pfff, ik weet het niet. (lacht) Veel mensen vragen ernaar. Misschien wel, maar ik ben over het algemeen nu al enthousiast over die ep. Ik schreef sommige nummers die er zeker opkomen zelfs deze week nog. Eentje gaat over dit huis (“Haunted House”, waarvan al een fragmentje op Instagram staat nvdr.) en toen ik ernaar luisterde op de trein moest ik bijna huilen. Heel veel nummers die op EP2 zullen staan, heb ik helemaal alleen geschreven.

Dus het wordt nóg persoonlijker?

Ja, dat denk ik wel. Misschien komt dat doordat ik alle nummers vanop Falling Asleep at the Wheel al veel langer heb en ik ze daarom nu een beetje beu ben.

Grappig hoe blij je al bent met je volgende plaat, terwijl je eerste pas net uit is. 

Ik weet het! (lacht) Ik moet dit gewoon aan iemand vertellen, want ik ben er echt heel enthousiast over!

Wij kennen je nu al wat beter, maar hoe zou je jezelf omschrijven in drie woorden voor mensen die je nog niet kennen?

Oei, maar drie woordjes? Extreem eerlijk. Dat zijn twee woorden, maar ik tel het als eentje. Quirky en mysterieus. Je hebt geen idee wat je van die mix kan verwachten! (lacht) 

Hieronder kan je al ontdekken hoe die mix klinkt, maar daarnaast kon Holly ons al verklappen dat ze volgend jaar – als alles weer normaal verloopt – zeker terug naar Europa komt. Wij zijn dan ongetwijfeld weer van de partij!

Facebook / Instagram / Twitter

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

2070 posts

About author
't is oke.
Articles
Related posts
AlbumsRecensies

Holly Humberstone - work in progress (★★★): Mooie liedjes

Het kan al eens gebeuren dat je een festivalaffiche van aan de andere kant van het kanaal ziet voorbijkomen, met bovenaan een…
InstagramLiveRecensies

Holly Humberstone @ Trix: Melancholisch begin van iets moois

Nog geen vier jaar geleden was Holly Humberstone een relatief onbekende naam, maar vandaag vind je haar muziek al overvloedig terug op…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Holly Humberstone - "Dive"

Terwijl Holly Humberstone een kleine vier jaar geleden nog een nobele onbekende was, ligt er nu al heel wat muziek van haar…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.