Je kent haar misschien (nog) niet, maar Holly Humberstone wordt door heel wat muziekcritici gezien als de volgende zangeres die aan de vooravond van haar grote doorbraak staat. Het is dan ook al sinds haar begindagen dat de Britse het etiket ‘veelbelovend’ opgeplakt kreeg. Zonder nog maar één nummer te hebben uitgebracht, stond ze namelijk al op het prestigieuze Glastonbury, en of ze daar indruk maakte. Zoveel zelfs dat Lewis Capaldi – die toen druk op zoek was naar een voorprogramma voor zijn grootste arenatour tot nog toe – haar meenam op zijn reis door Europa. Toen we haar dan aan het werk konden zien in een volgepakt Vorst Nationaal, snapten we helemaal waar zijn enthousiasme vandaan kwam.
Holly zelf bleef gelukkig met haar beide voeten op de grond. Ondanks de vele druk werkte ze in alle rust en stilte verder aan haar debuut-ep. De singles die ze als voorproefjes de wereld instuurde, waaronder “Falling Asleep at the Wheel” en “Overkill“, gingen in stijgende lijn en we konden bijna letterlijk horen hoe de Britse groeide in haar geluid. De verwachtingen voor Falling Asleep at the Wheel waren ondertussen torenhoog, maar zoals we intussen van de jonge zangeres gewoon zijn, worden die vandaag met verve ingelost.
Met de zeer toepasselijke woorden ‘Throw me in the deep end / I’m ready now to swim’ springt Holly Humberstone in het diepe. En of ze er klaar voor is. “Deep End” gaat natuurlijk niet over haar carrière, maar werd een warm, teder nummer over de liefde. Dat klinkt misschien redelijk cliché, maar de zangeres komt telkens met een andere kijk op het mooiste gevoel ter wereld. Het is een beetje waar Falling Asleep at the Wheel voor staat: emotioneel maar toch warm, klassiek maar toch elektronisch. Holly Humberstone weet hoe ze moet binnenkomen.
Ze geeft zichzelf gedurende zes nummers dan ook helemaal emotioneel bloot, met als hoofdgevoel de liefde. Alleen is dat niet altijd op de manier die je zou verwachten. De Britse is een bijzonder verlegen en onzeker meisje, en dat hoor je ook terug op Falling Asleep at the Wheel. Zo vertelt ze op het ietwat uptempo “Overkill” over hoe moeilijk ze het vindt om verliefdheid toe te geven en hoe goed ze is in overdenken. Het nummer zelf is dan weer bijna letterlijk een streling voor het oor. De combinatie tussen haar zachte stem, de beat en de lichte elektronische touches is er eentje die zonder denken in onze afspeellijst verdwijnt.
Op titeltrack “Falling Asleep at the Wheel” wordt die onzekere lijn doorgetrokken. Op vlak van thema dan toch, want muzikaal bloeit Holly steeds meer open. Dankzij de snellere piano en de beat ligt het tempo wat hoger. Ook haar soulvolle folkpop begint hier steeds meer naar die laatste drie lettertjes te neigen. Het klinkt allemaal al wat radiovriendelijker, maar toch blijft ze haar geluid trouw. In “Vanilla” – dat misschien wel het snelst in ons hoofd zal vastzitten – krijgen we zelfs een nog meer poppy kant van de Britse te horen. Van de klassieke instrumenten is er hier bijna geen sprake meer, waardoor de beats en bassen het helemaal overnemen. Gelukkig is dat maar een enkele zijsprong, maar desalniettemin komt er zo toch wat variatie in de zaak.
Om de elektronisch geladen nummers door te spoelen, komt Holly uiteindelijk nog met twee opbouwende pianoballades. “Drop Dead” werd afgelopen week nog tot single gebombardeerd en we snappen waarom. Al vanaf het begin klinkt het nummer lekker meeslepend en het onderwerp doet daar nog een schepje bovenop: hoe liefde je kapot kan maken… Zo breekbaar het klinkt, zo’n euforische apotheose krijgen we op ons bord. Op dessertje “Livewire” wordt dan pas echt duidelijk waarom Holly soms vergeleken wordt met Billie Eilish. Het klinkt allemaal redelijk donker en misschien wel een tikkeltje depressief. Voeg daar wat elektronische glitches à la Bon Iver aan toe en de Britse weet invloeden van haar twee voorbeelden tot een mooi geheel te mengen.
Het zijn misschien profetische woorden, maar we hebben het gevoel dat we aan de vooravond staan van iets groots. Oké, er zit misschien niet enorm veel variatie in Falling Asleep at the Wheel, maar de kwaliteit is er zeker en vast. Holly Humberstone klinkt bij momenten nog redelijk verlegen, maar hier en daar horen we haar ook helemaal openbloeien. Uiteindelijk zijn we zowel fan van de ingetogen als de poppy kant van de Britse. Ze weet met ongewone kanten van een standaardthema vaak onze trommelvliezen te strelen, waardoor ons hartje eerlijk gezegd toch wat sneller gaat slaan. Een ijzersterke binnenkomer van Holly Humberstone. Wij kijken nu al vol verwachting uit naar waar dit sprookje zal eindigen.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
