Benjamin Clementine @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Sprakeloze meezingwaterval

Twee jaar geleden was Benjamin Clementine voor het eerst op het grote doek te zien in Dune, maar we kennen de Brit natuurlijk vooral door zijn prachtige stem en muzikale creaties. Met drie langspelers in zijn rugzak en een Mercury Prize onder de arm reist de voormalig dakloze man nu rond om mensen te plezieren met zijn warme zang, melancholische muziek, rijmende klanken en prachtige teksten. Debuutplaat At Least for Now mag intussen al acht kaarsjes uitblazen, maar jongste telg And I Have Been moet nog eventjes wachten vooraleer die een eerste verjaardag kan vieren. Doorheen Benjamin Clementines passage in het Koninklijk Circus lag de focus vooral op die twee albums, al glipte zijn tweede langspeler er zo nu en dan ook tussen. Hoe oud de nummers ook waren, ze klonken een voor een magisch.

‘I’m not Benjamin Clementine’, klonk het om tien voor acht uit de mond van Seye Adelekan. Om te beginnen stond hij alleen op het podium met zijn gitaar en later keerde hij nog terug als bandlid van Benjamin Clementine. De uiterst eenvoudige lichtshow van Adelekan werd bijgestaan door gsm-lampjes van mensen die op zoek waren naar hun stoeltjes, wat gepaard ging met het nodige geroezemoes. Gelukkig liet de muzikant het niet aan zijn hart komen en stond hij uiterst dankbaar en charmant in de spotlights. Vanaf de eerste noten van “The River” wist hij ons mee te nemen in zijn kalme wereld waar eenvoud heerste. Zacht gitaarwerk werd afgewisseld met meer uptempo materiaal en ook de stem van de zanger verkende uiteenlopende sferen. De huiskamersfeer nodigde blijkbaar uit tot het spelen van nieuw materiaal, want het overtuigende “Half a Verse Away” werd amper een week geleden geschreven. Seye Adelekan liet zien dat eenvoud siert en je niet meer dan een gitaar en goeie stem nodig hebt om een publiek mee te nemen. Geen Ed Sheeran gedoe, maar oprechte en pure gitaarmuziek van een veelbelovende artiest.

Benjamin Clementine deed beroep op het academisch kwartiertje en begon een tijdje later dan gepland solo aan zijn show. Achteraan het podium hing een groot scherm met daarop beelden van de zanger, vergezeld van dansers die zo nu en dan de vorm van een koor aannamen. Geluiden gingen niet gepaard met de beelden, dus ondanks dat we een groep mensen zagen zingen, hoorden we slechts één zéér bijzondere stem. Clementine nam ons mee naar de hemel en verder vanaf opener “Atonement”. Zijn stem ging door merg en been doorheen de hele avond en de zeldzame nummers die hij solo bracht, toonden aan dat hij eigenlijk geen begeleidende muzikanten nodig had.

Dat neemt natuurlijk niet weg dat gitarist Seye Adelekan geen meerwaarde was tijdens “Residue”. Zijn gitaarspel vormde de basis voor het nummer en bracht iets funky met zich mee, maar door het dansspel tussen gitaar en zang verdween de funk op een vreemde manier. Het was een gekke combinatie, maar we zaten haast met open mond te staren naar het duo. Net als in Stop Making Sense kwamen er voor het derde lied nog wat muzikanten bij; deze keer een drummer en vier strijkinstrumenten. De muziek ging zo steeds voller en rijker klinken en intussen werd er op het scherm meer en vlotter bewogen. De muziek en beelden leken elkaar niet alleen aan te vullen, maar ook te versterken. Het oude massieve gebouw waar de beelden gefilmd waren, versterkten de kracht in de stem en lieten samen een diepe indruk achter.

Na verloop van tijd toonde Benjamin Clementine ook andere talenten. Zo is hij naast een fantastische muzikant blijkbaar ook een goeie entertainer met gevoel voor humor. Van achter zijn piano voerde hij een komisch gesprek met het publiek en zelfs tijdens nummers als “Gypsy, BC” deed hij het publiek gniffelen met zijn teksten. Het amusementgehalte lag dus torenhoog, al moeten we toegeven dat we een verdieping neerdaalden in die toren eens we doorhadden dat de beelden zichzelf begonnen te herhalen. Enkele keren betrapten we ons doorheen de avond op de gedachte ‘oh, daar is dat koortje van in het begin weer’. Toch bleven de visuals een meerwaarde en zagen we steeds nieuwe stukjes en details doordat we onze focus natuurlijk niet alleen daarop vestigden, maar ook op de zeven muzikanten die er onder zaten.

Clementine bleef ondanks die herhaling dus nog steeds een ijzersterke performer en met momenten leek het alsof hij op zijn blote voeten een preek gaf of ons een spirituele ervaring bezorgde, zonder dat het religieuze aanwezig was. Toch lag de kwaliteit van de muziek niet ver van goddelijke en tijdens het sterke “God Save the Jungle” voegde de artiest als kwinkslag het deuntje van “God Save the Queen” toe aan de muziek. Zo kon hij opnieuw op wat gegniffel rekenen in de voor de rest stille zaal. Nummers als “Adios” en “London” deden de zaal echter ook eventjes enthousiast lawaai maken, maar na een korte ‘woohoo’ werd het al gauw terug tijd om in stilte te luisteren.

Van dat ‘in stilte luisteren’ bleef er naar het einde toe weinig over, want in het laatste deel van zijn show deed Benjamin Clementine extreem veel beroep op de stembanden van het publiek. “Auxiliary” werd ingeleid met een ludiek gesprek over waarom de zanger kinderen niet leuk vindt, maar uiteindelijk liet hij de hele zaal uitbundig meezingen met de tekst over lachende kinderen. Ondertussen paradeerde Clementine doorheen de zaal en vervolgens wandelde hij rond zijn vleugelpiano terwijl er (minder enthousiast) werd meegezongen met “Condolence”. Tijdens de bisronde wou hij er toch nog een schepje bovenop doen en liet hij het publiek (zonder overdrijven) minstens veertig keer de laatste lijnen van “Genesis” herhalen. Eerlijk gezegd ging het door tot het irritante en aangezien de zanger al over tijd ging, vertrok het publiek meteen na het uiteindelijk toch bereikte einde van “Genesis”, waardoor “I Won’t Complain” (dat doorgaans op het einde wordt gespeeld) zelfs niet meer werd ingezet. Bitterzoet.

Onderweg naar het concert werden we op de trein vergezeld door een vrouw zonder schoenen of sokken aan en misschien was dat al een voorbode dat we van onze sokken zouden worden geblazen. Het begon als een surreële ervaring waarbij we vol verbazing zaten te kijken en (vooral te) luisteren naar Benjamin Clementine, een predikant met een klok van een stem en een gevoel voor humor. We hingen aan zijn lippen en keken vol verwondering naar de visuals. Ondanks dat ze niet noodzakelijk waren, voegden de beelden wel iets toe aan het concert en dat ze op den duur in herhaling vielen, was toch een beetje jammer. Muzikaal bleef er echter lang niets op aan te merken, maar de karaokebar tijdens het laatste deel bleef te lang doorgaan. Aanvankelijk waren we sprakeloos, maar uiteindelijk moesten we zodanig lang en veel meezingen dat het de verwondering inperkte.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!