Loreena McKennitt @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Op bezoek in de kerk van McKennitt

Het is al meer dan dertig jaar geleden dat Loreena McKennitt haar doorbraakalbum The Visit op de wereld losliet. Ter gelegenheid daarvan bracht de Canadese zangeres met Ierse en Schotse roots in 2021 een heruitgave van die plaat uit en bracht ze het album integraal tijdens een Canadese tournee. De ‘The Visit – Revisited’-tournee brengt haar nu ook langs Europa, die bij ons halt hield in een uitverkocht Koninklijk Circus en op zaterdag 6 april ook nog een passage doet in een zo uitverkochte Stadsschouwburg in Antwerpen.

McKennit bracht een show die uit twee sets bestond, waarvan de eerste set bestond uit een opeenvolging haar grootste klassiekers – natuurlijk met uitzondering van die die op The Visit staan – en de tweede set waarin ze het gevierde album in zijn volledigheid bracht. Om acht uur stipt nam de Canadese samen met haar band plaats op het podium, dat voor de gelegenheid werd voorzien van een hoop hoge kandelaars, die voor een kerkelijk en cultachtige sfeer zorgden. Openen deed McKennitt met haar harp, terwijl het samenspel met violist Hugh Marsh al meteen voor een eerste keer voor kippenvel zorgde.

Er volgde al meteen een lange bindtekst, over alles waarmee McKennitt zich de laatste vijf jaar mee heeft bezig gehouden. Het voelde met momenten wat aan als een schouderklopje die ze zichzelf trachtte te geven voor verrichte goede daden en duurde simpelweg te lang, waarmee we haar inzet voor goede doelen zeker niet teniet willen doen. De zangeres was dan ook op haar best wanneer ze de muziek liet spreken. Ze toonde haar veelzijdigheid door na haar bindtekst meteen achter de piano te kruipen voor “A Hundred Wishes”, dat werd opgeleukt door Spaanse gitaar.

De klasse van haar begeleidingsband moet ook benadrukt worden, want de band was zich over dusdanig veel instrumenten meester dat we ondanks het gevaar voor eentonigheid op geen enkel moment verveeld werden. Zo werd een vrij episch “Ages Past, Ages Hence” ingeleid door fluitspel van celliste Caroline Lavelle en haalde gitarist Brian Hughes zijn mandoline boven voor het instrumentale en indrukwekkende “Manx Ayre”. Mocht dat nog geen variatie genoeg geweest zijn, dan zou dat zelfs geen probleem gevormd hebben, want voor “The Mummer’s Dance” haalde Hughes ook nog zijn bouzouki, waarop hij fraai bezwerend speelde, boven. Reken daar nog eens de nog altijd intacte, hoge sopraanstem van McKennitt bij en je zit muzikaal altijd goed.

Veel interactie vanuit het publiek was er nog met het einde van de eerste set al in het oog nog niet geweest. Een bescheiden applausje na ieder nummer was zowat het meeste wat er te horen viel, totdat de zangeres “The Bonny Swans” inzette. De intro en de daarbij horende bombastische viool werden op luid applaus onthaald en ook op het einde van het lied was het publiek opeens uitzinnig. Het was ons niet volledig duidelijk waarom, want het nummer is, ondanks dat het er wel een hele goede is, geen grote klassieker van McKennitt. We gaan niet klagen, want dat extra leven in de brouwerij trok zich gelukkig ook door naar de tweede set.

Ook de terugkomst van McKennitt en haar band werd enthousiast onthaald, en dat trok zich door naar de intro van “All Souls Night”, waarbij de cello wederom uitblonk. Wederom kregen we met “Between the Shadows” een instrumentaal nummer, dat deze keer nog beter was dan het vorige. Bassist Dundley Phillips mocht volledig in overdrive gaan op zijn contrabas en speelde zo ongeveer de hoogste noten die je uit een contrabas persen kan, terwijl ook de viool nogmaals overstag ging en McKennitt het geheel bij elkaar hield met de mooie harpmelodie.

Op The Visit staat met “The Lady of Shalott” een nummer dat meer dan elf minuten duurt en enkel en alleen daarom al iets uniek is. Helaas joeg de Canadese zich doorheen de tweede set op om zich zeker aan het curfew te kunnen houden – dat zei ze zo toch zelf – en vloog het lied ofwel wel heel snel voorbij zonder dat we het doorhadden, ofwel werd het net te opvallend ingekort. De snelle aaneenschakeling van de nummers was dan weer wel welkom, want zo kregen we ook echt het gevoel dat het album voor ons werd gebracht alsof we het op pakweg een cd ook zouden beluisteren, maar dan wel live.

Slechts één keer sprak McKennitt het publiek toe tijdens het brengen van The Visit, namelijk nadat het uitbundig had meegeklapt tijdens een wel heel meeslepende vioolintro van “The Old Ways”. Het lied ontpopte zich tot het hoogtepunt van de avond, doordat werd opgebouwd richting een fantastisch muzikaal crescendo, dat werd ingezet met een cellosolo en volledig vorm kreeg met een duel tussen gitaar en viool. McKennitt bedankte haar band, de crew en het publiek, om daarna meteen ook het laatste nummer van de plaat te brengen en vervolgens nog een staande ovatie in ontvangst te nemen.

Heel lang waren de zangeres en haar band nog niet van het podium alvorens ze terugkwamen. “Dante’s Prayer”, dat ongelooflijk harmonieus klonk en voor het zoveelste kippenvelmomentje zorgde, bleek ideaal om het publiek nog wat meer te geven van wat ze wilden. Eens het nummer werd herkend na een kort stuk dat ervoor werd gespeeld, weerklonk namelijk weer een luid applaus door de zaal. Een ingetogen versie van het traditionele lied “Wild Mountain Thyme” was dan weer in al zijn sereniteit de ideale afsluiter. McKennitt mocht wederom een staande ovatie in ontvangst nemen en keerde nog heel even terug op het podium, maar dat bleek enkel om een verschillende boeketten bloemen te ontvangen.

Loreena McKennitt bracht samen met haar band een mooi concert in het Koninklijk Circus, dat maar heel moeilijk vergeleken kan worden met andere muziek en concerten van die grootte. De Canadese zong de hele avond foutloos, had een band die perfect speelde en zette met momenten een werkelijk overweldigend geluid neer, terwijl de muziek die ze bracht ook altijd met een bepaalde eentonigheid bleef flirten omdat ze net zo in dat geluid zit vastgeworteld. Zoals de kandelaars al deden vermoeden is Loreena McKennitt een beetje zoals naar een misviering gaan: je moet er volledig ingezogen zijn om mee te zijn in het verhaal, maar daar slaagde McKennitt gelukkig wel meerdere keren in.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!