Arlo Parks @ Ancienne Belgique (AB): Wegdromen naar poëtische plekken

Anaïs Oluwatoyin Estelle Marinho, oftewel Arlo Parks voor de vrienden, kleurt het liefst met zacht pastelkrijt zodat het resultaat een kwetsbaar, mooi in elkaar overvloeiend geheel is. Vanuit die ideologie bracht Parks ons met Collapsed In Sunbeams en My Soft Machine al twee prachtige langspelers. Die laatste stelde de artieste aan het begin van de zomer, tussen al het festivalgeweld, voor in de intieme setting van BXL CENTRAL [CHEZ PIAS]. Gedurende een dik half uur werden we meegenomen naar de dromerige wereld van de Britse en zodus was onze interesse gewekt naar een grootsere vertaling van die recentste plaat. In een uitverkochte Ancienne Belgique mocht Arlo Parks bewijzen dat kleine liedjes niet moeten onderdoen voor de grote zalen.

Vooraleer we Arlo Parks aan het werk kunnen zien, staat ons nog een kennismaking met Vagabon te wachten. De Kameroens-Amerikaanse is een van de beste vrienden van Arlo Parks en mag daarom gezellig mee de tourbus instappen. Hoewel er nog heel wat data gepland staan, zal de show in Brussel ongetwijfeld eentje zijn om nooit te vergeten. Vagabon viert namelijk de release van haar langspeler Sorry I Haven’t Called. Al gauw blijkt de artieste muziek te maken die heel erg in de lijn ligt met wat Parks doet, ware het wel iets meer in de pophoek en wat minder zweverig. De stevige bassen zorgen ervoor dat de aanwezigen al snel mee zijn met wat er op het podium gebeurt en ondanks dat Vagabon slechts moederziel alleen op dat grote podium staat, weet de multi-instrumentaliste rijkelijk met peper te strooien. Als er een nummer is dat blijven hangen is, dan is het “Lexicon”, een catchy en dansbare song die de AB al even in feeststemming bracht.

Iets over negen dooft het licht van de grote zaal een tweede maal, even later begint een video te lopen en verschijnen enkele muzikanten op het podium. Zij leggen de fundering waarop Arlo Parks luttele seconden later haar show kan beginnen bouwen. “Bruiseless” staat als eerste op het menu en daarmee wordt al gauw aangetoond dat de rustige liedjes live een stuk lijviger worden, wat een aangename vaststelling is in combinatie met de vrolijkheid waarmee de zangeres over het podium dartelt. Door de positiviteit die de zangeres uitstraalt zouden we bijna vergeten dat we ons af en toe afvragen of alles wat we horen wel live is. Toch zakt deze twijfel al snel naar de achtergrond, want waar we getuige van zijn is uiterst fijn.

Op enkele zeldzame momenten zitten er stukjes ‘spoken word’ in het optreden verwerkt en laat het net dan zijn dat we écht voor de volle honderd procent geloven wat Arlo Parks vertelt. Het lijkt alsof de woorden recht uit haar hart vloeien en moeiteloos een mooi gedicht vormen. Aan het begin van “Blades” wordt er enthousiast meegeklapt en daar moet de zangeres bijzonder weinig moeite voor doen. Zelfs zo vroeg in de show valt al op dat het publiek gretig uit de hand van de Britse eet. Hier en daar zijn de songs voorzien van een ietwat psychedelisch, funky randje, wat op de plaat nogal goed verstopt zit, maar live net een van de sterktes blijkt te zijn. De muzikanten die vooral achter Parks plaatsnemen krijgen zo een eigen bescheiden momentje in de schijnwerper en wie goed oplet kan doorheen de avond zien hoe goed ze op elkaar ingespeeld zijn.

Bij momenten dreigt de instrumentatie de zang te overstemmen, al past dat ook wel een beetje in de sfeer van de nummers. De stem van Arlo Parks is namelijk heel zacht en warm, wat extra in de verf gezet wordt wanneer het kleurenpalet op podium een reconstructie lijkt te zijn van de mooiste zonnestralen. Zo voelt het tijdens “Caroline” alsof we enkele centimeters boven de vertrouwde bodem zweven, maar zet “Impurities” ons met beide voeten terug op de grond. Even later pakt de song echter uit met elektronische klanken die vanuit een ander universum lijkten te komen, zonder de zachtheid en vertrouwdheid die we met de zangeres associëren te verliezen.

Het tempo zit er goed in en zo jaagt Arlo Parks op amper 75 minuten maar liefst zeventien titels door. Bij de ene wordt al iets langer stilgestaan dan bij de andere, en wanneer “Eugene” weerklinkt, valt op hoe goed de songs van beide platen door elkaar verweven kunnen worden. Op de eerste rijen wordt er uit volle borst meegezongen, terwijl de rest van de zaal zich vooral laat betoveren door de drieëntwintigjarige die haar songs tot een hogere kunstvorm verheft. Wanneer Parks vertelt dat ze het gevoel heeft dat alle aanwezigen haar als hun beste vriendin ontvangen, moeten we toegeven dat dat ook een beetje de indruk is die we krijgen. Het voelt allemaal heel eerlijk en oprecht, waardoor de afstand tussen de aanwezigen en de ster van de avond relatief klein aanvoelt. “Pegasus” wordt voor de gelegenheid zonder Phoebe Bridgers gebracht, maar gelukkig moet ook de soloversie niet onderdoen en worden we nog steeds meegenomen op een ontdekkingstocht doorheen een magische bos.

Dat mentale gezondheid een belangrijk thema is voor de Britse steekt ze ook tijdens haar concerten niet onder stoelen of banken. “Black Dog” en “Hope” werpen zich op tot stevige knuffels tijdens moeilijke dagen en brengen zo wat steun voor zij die het nodig hebben. ‘You’re not alone’, zingt ze op “Hope” en we moeten het de artieste nageven: in een uitverkochte AB kan je je weleens eenzaam voelen, maar je bent er nooit alleen. Wanneer het einde van de avond stilaan in zicht komt, lijkt er voorzichtig gedanst te mogen worden. “Devotion” toont een lichtjes andere kant van Arlo Parks zonder een compleet andere weg in te slaan, terwijl afsluiter “Softly” simpelweg een hit binnen het genre is. Er wordt gretig heen en weer geschuifeld in Brussel, maar wanneer een interessante outro de avond tot een eind brengt, horen we hier en daar toch wat teleurstelling. Dit had nog net wat langer mogen duren.

In de Ancienne Belgique laat Arlo Parks zien wat ze in haar mars heeft en tilt ze haar eigen repertoire naar een hoger niveau. Wat alledaagse woorden lijken, worden in de handen van de Britse kostbare poëtische ingrediënten. Wie vreesde dat My Soft Machine de hoge verwachtingen die Collapsed In Sunbeams gecreëerd had niet zou kunnen inlossen, kon met eigen ogen zien hoe de songs live van een paar extra lagen voorzien worden. Eens kwetsbaar en emotioneel, dan weer vrolijk en dansbaar; dat was Arlo Parks in onze hoofdstad.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Bruiseless
Weightless
Blades
Caroline
Impurities
I’m Sorry
Eugene
Dog Rose
Pegasus
Hurt
Too Good
Black Dog
Purple Phase
Hope
Sophie
Devotion

Softly