Volwassen worden is nooit makkelijk, maar probeer je even in te beelden hoe ongelooflijk moeilijk het is als je plotseling een superster wordt. Dat is precies wat Olivia Rodrigo meemaakte. In 2021 groeide ze uit van een Disney-tieneridool met bescheiden following tot een gigantische popster die viraal ging met hartverscheurende break-upsong “drivers license” en enorme successen boekte met haar debuutalbum SOUR. Alles wat de jonge Amerikaanse singer-songwriter deed, lag opeens onder een vergrootglas. Of het nu de moeilijke copyright-conflicten met Paramore en haar grote idool Taylor Swift waren, of haar twijfelachtige relaties met veel oudere mannen die haar achteraf alleen gebruikten voor haar beroemdheid; iedereen kon de afgelopen twee jaar zien welke fouten Rodrigo maakte en meekijken hoe ze opgroeide.
Voor de zangeres was dat soms confronterend en pijnlijk, maar al deze nieuwe ervaringen – zowel de goede als de slechte – boden haar een hele hoop inspiratie voor de opvolger van SOUR. De verwachtingen voor een tweede album liggen altijd hoog, maar wanneer je eerste plaat zo succesvol was, dan zijn die verwachtingen nog duizend keer hoger. De vraag was dan ook of Olivia Rodrigo met GUTS het succes van SOUR kon nabootsen, of dat ze hopeloos zou falen en een soort eenalbumsvlieg zou blijken. Nu GUTS eindelijk de wereld in is gebracht, durven we met zekerheid te stellen: Olivia Rodrigo is een popicoon in wording.
De wisselvalligheid en clichés van SOUR gooide Rodrigo rechtstreeks de prullenbak in tijdens het maken van GUTS. Haar tweede langspeler is samenhangender, spannender en bovenal: pittiger. Ze maakt korte metten met creepy, bloedzuigende exen op de ziedende ballad “vampire” en steekt haar middelvinger op naar iedereen die onrealistische verwachtingen van haar heeft op “all-american bitch”. Deze track is overduidelijk geïnspireerd op de hoogtijdagen van Avril Lavigne, maar Rodrigo steekt het in een fris, punky jasje waardoor het niet gedateerd voelt. Ook “ballad of a homeschooled girl” is zo’n muzikale middelvinger naar die onterechte verwachtingen die de maatschappij heeft van jonge vrouwen. De titel is misleidend, want “ballad of a homeschooled girl” is verre van een ballad, maar juist een energiek poppunknummer met snoeiharde gitaren en driftige drums om haar frustratie nog hoorbaarder te maken.
Dat Rodrigo op GUTS durft om zo’n punkjasje vaker aan te trekken, betekent niet dat ze afscheid genomen heeft van de ballads waarmee ze zichzelf profileerde. Die jeugdige naïviteit die voelbaar was in de ballads op SOUR, maakt op GUTS plaats voor de verbitterdheid van een jonge vrouw die nu gezien heeft dat de wereld nog veel ergere dingen te bieden heeft dan een gebroken hart. Het is hartverscheurend dat Rodrigo op haar twintigste al zo gedesillusioneerd is, maar feit is dat het ongelooflijk mooie nummers oplevert. Ze vraagt zich op tranentrekker “the grudge” af of ze ooit in staat zal zijn iemands verraad te vergeven, en op de minstens net zo treurige “logical” geeft ze zichzelf de schuld dat ze in de val van manipulatieve mannen is getrapt. Ze mag dan misschien een wereldster zijn, maar de gevoelens die ze schetst op “logical”, zijn pijnlijk herkenbaar voor heel veel jonge vrouwen.
Albumafsluiter “teenage dream” begint als een breekbaar pianoliedje waarop Rodrigo rouwt om het verlies van haar jeugd, maar eindigt met luid instrumentaal geweld die haar wanhoop onderstreept. De manier waarop ze schreeuwt ‘they all say it gets better / It gets better the more you grow / They all say it gets better / It gets better / But what if I don’t?’, zorgt voor een onvermijdelijke huilbui.
Ook “pretty isn’t pretty” is zo’n herkenbare tranentrekker. Ditmaal draait Rodrigo onze tranenkraan niet open met een ballad, maar juist met een meer uptempo altpoptrack. De emotie en herkenbaarheid zit ‘m hier in het onderwerp dat ze aansnijdt: onrealistische schoonheidsidealen. Ze benadrukt op “pretty isn’t pretty” dat je als vrouw alles kunt doen volgens het boekje – de juiste kleren, de juiste make-up, het juiste kapsel – maar dat het in deze maatschappij toch niet boeit. Het feit dat Rodrigo een jonge vrouw van kleur is in een wereld waarin witheid nog steeds de norm is, voegt een extra laag toe aan het nummer.
GUTS is dus echt wel een hele verdrietige plaat, maar geen zorgen: het is niet alleen maar huilen. Rodrigo weet ook wel een lach op ons gezicht te toveren met haar sarcasme. “bad idea right?” is een Wet Leg-esque song met ongepolijste rifjes waarin ze zich afvraagt waarom het in godsnaam zó erg is dat ze een keer met haar ex naar bed gaat, en op de catchy poppunkanthem “get him back!” zingt ze dat ze iemands moeder wil ontmoeten om haar te vertellen dat haar zoon een loser is. Oh, en ze wil zijn auto bekrassen, maar stiekem ook wel lunch voor hem maken. Een heerlijke meezinger voor degenen die ook een crush hebben op iemand die het bloed onder hun nagels vandaan haalt!
Olivia Rodrigo bewijst op GUTS dubbel en dik dat ze een popicoon in wording is. Ze heeft geleerd van de fouten van SOUR en levert met GUTS een album af dat duizend malen beter is. Het is nog steeds net zo kwetsbaar en oprecht als SOUR, maar GUTS is een spannender, scherper popalbum dat voelt als een logisch geheel. Haar stem klinkt volwassener, net als haar schrijfstijl. Het is hyperpersoonlijk, maar ze slaagt erin haar ervaringen en gevoelens alsnog op zo’n manier te verwoorden dat het ook herkenbaar is wanneer je niet een superster bent en zo’n 33 miljoen Instagram-followers minder hebt. Daarnaast doet de Amerikaanse met GUTS een van de mooiste dingen die je met muziek kan doen: ze zet je aan het denken. Ze laat ons namelijk achter met de prangende vraag: waarom hebben we in godsnaam zulke onrealistische, oneerlijke verwachtingen van jonge vrouwen, zowel degenen die net als Rodrigo in de spotlights staan, als degenen die niet wereldberoemd zijn?
Facebook / Instagram / Twitter (X) / Website
Ontdek “teenage dream”, ons favoriete nummer van GUTS, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
