Sinds hun titelloze debuutplaat uit 2014 doen de Britten van Royal Blood menig rockhart sneller slaan. Wat hen net zo uniek maakt tussen de ontelbare concurrenten is het feit dat deze twee heren een gigantische wall of sound weten te creëren met enkel een basgitaar en een drumstel. Voeg daar de straffe vocals van Mike Kerr nog eens aan toe en je hebt een succesformule waar menig muzikant jaloers naar omkijkt. De snedige gitaarriffs in combinatie met het betere beukwerk op drums leverde al snel enkele hit op zoals “Figure It Out“, “Ten Tonne Skeleton” en “Little Monster” die dan ook in onze contreien snel opgepikt werden. Voeg daar nog overtuigende liveperformances met een vleugje (gespeelde) arrogantie aan toe en dan weet je dat de rock ’n rolltrein vertrokken is.
Ook met de twee daaropvolgende albums How Did We Get So Dark en Typhoons wisten ze hun populariteit verder uit te bouwen, maar deze leek enkele maanden toch een kleine deuk op te lopen toen de band zich van een minder fraaie kant liet zien tijdens het festivalweekend van BBC Radio 1. Beide bandleden stoorden zich zichtbaar aan het eerder makke publiek en zanger Mike Kerr gaf de aanwezigen enkele rake opmerkingen alvorens het podium af te wandelen met twee opgestoken middelvingers. ‘Een vorm van droge humor’, zou Kerr later in een statement verklaren en daarmee was de kous af.
Laat de muziek dus maar zijn werk doen, moeten beide heren gedacht hebben want in diezelfde periode vuurden ze de eerste single – en tevens de opener van het vierde studioalbum Back To The Water Below – op ons af. “Mountains At Midnight” kondigde zich aan als een weinig verrassend, maar desalniettemin sterk Royal Blood nummer. Hoe Mike Kerr met enkel een basgitaar en een gigantische hoeveelheid aan effectenpedalen een dergelijke sound blijft voortbrengen, kunnen we als gitaarliefhebber alleen maar bewonderen. “Shiner In The Dark” borduurt verder op deze kwaliteiten, maar het is vooral die andere vooruitgestuurde single “Pull Me Through” die afwijkt van het gekende parcours.
Het tempo op dat nummer wordt enigszins teruggeschroefd en we krijgen zowaar een pianoarrangement te horen waarrond alles wordt opgebouwd. Atypisch misschien, maar daarom niet minder welkom op het album en binnen het volledige oeuvre van de band. Onbewust krijg je hierdoor ook meer aandacht voor de lyrics waarbij Mike Kerr de aandacht vestigt op het zich kwetsbaar opstellen en het vragen naar hulp in moeilijke momenten. “The Firing Line” ligt eveneens in dezelfde lijn en hierbij lijken toch enkele invloeden van tourbuddies en grote voorbeeld Muse doorgesijpeld te zijn in het muzikale proces.
De fans hoeven zich echter geen zorgen te maken of de band zichzelf volledig heeft verloren in het ‘rustigere’ werk, want vanaf dan worden de grote kanonnen opnieuw bovengehaald. Het stuwende drumwerk van Ben Thatcher knalt als vanouds, de ‘oeh-oeh’s’ op “Triggers” nestelen zich vlot in je hoofd en de splijtende riffs vliegen je al snel terug om de oren. Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat Royal Blood op deze langspeler de tijd heeft genomen om zichzelf verder te ontplooien als band. Daar waar voorganger Typhoons iets elektronischer klonk, krijgen we nu toch een deel rustigere en puurdere rocknummers voorgeschoteld.
Het feit dat beide leden ook de volledige productie van het album zelf in handen namen, zal hier uiteraard een rol in gespeeld hebben, maar ook een andere schrijfstrategie lag aan de basis van dit resultaat. Naar eigen zeggen vertrok Kerr deze keer niet vanuit de riffs, maar wel vanuit pianowerk en daarbij het neerpennen van de juiste teksten. Het strakke keurslijf om alles te doen passen rond die kenmerkende gitaarriffs, viel naar eigen zeggen enigszins weg en daardoor kreeg de band de tijd en de ruimte om zichzelf beter uit te drukken. De funky groove op “High Water” en het knappe “There Goes My Cool” vormen hiervan duidelijk het bewijs, maar ook op uitsmijter “Waves” klinkt de band melodischer als nooit tevoren.
Royal Blood verrast enigszins op hun vierde langspeler zonder zichzelf volledig te verloochenen. De zachtere en meer melodische kant van het duo komt bovendrijven op Back To The Water Below en voelt aan als een zeer welgekomen variatie binnen de eerder stevige discografie van de band. Vooralsnog zijn er nog geen Belgische data bekend om hen aan het werk te zien – een handjevol fans kon het nieuwe werk echter eerder deze week in primeur aanschouwen op een exclusieve showcase in Pilar – gezien ze ervoor gekozen hebben om de nieuwe plaat eerst voor te stellen in eigen land en in de Verenigde Staten. Een plekje op één van de grotere festivals volgende festivalzomer lijkt ons dan wel weer een grote kanshebber.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “There Goes My Cool”, ons favoriete nummer van Back To The Water Below, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
