In een wereld die almaar vluchtiger lijkt te worden, is daar plots Appaloosa Bones, het zesde album van folkheld Gregory Alan Isakov. Geboren in Zuid-Afrika, opgegroeid in Philadelphia en nu woonachtig in Colorado, weeft Isakovs levenspad zich even veelzijdig als de melodieën die hij componeert. Te midden van het verbouwen van gewassen op zijn boerderij voor lokale winkels, restaurants en de plaatselijke voedselbank, is hij net zo bedreven in het cultiveren van muzikale klanken als in het verbouwen van gewassen. Met een tussenpoos van vijf jaar sinds Evening Machines, een introspectieve duik in duisternis, en nog eens vijf jaar sinds The Weatherman. Dat album dompelde de luisteraar onder in een mythisch verhaal over een weerman wiens betekenis zich versmolt met het collectieve bewustzijn. Nu nodigt Isakovs nieuwste release ons uit in een rijk waar muziek gedijt als een levende, ademende entiteit.
In scherp contrast met zijn Grammy-genomineerde album Evening Machines uit 2018, heeft Isakov met Appaloosa Bones bewust de drang naar complexe arrangementen terzijde geschoven. Deze plaat is een verademing, een kalme tegenhanger van de muzikale weelderigheid die zijn voorganger kenmerkte. Hij bekent dat hij oorspronkelijk van plan was een folky, lofi rock-‘n-rollalbum te maken, maar het creatieve proces leidde hem naar een ander pad. Hij gaf zich over aan de stroom van zijn eigen inspiratie en vond een collectie liedjes die hem deden denken aan zijn beginjaren als muzikant, toen hij reisde en speelde met zijn band. Het album roept de weidse en rustgevende landschappen op die hem inspireerden toen hij zijn songwritingreis begon.
Appaloosa Bones opent met “The Fall“, een nummer dat de luisteraar meesleurt in de gedurfde wereld van een trapezeartiest die keer op keer valt, slechts om op te staan en opnieuw te proberen. De tekst fungeert als een metafoor voor de neerwaartse spiraal die ons allen kan overkomen en de noodzaak om op te veren en opnieuw te beginnen. Het nummer wordt aangedreven door Isakovs virtuoze beheersing van piano, banjo en akoestische gitaar en wordt versterkt door zijn bedwelmende stem die als een vurige vlam door de lucht snijdt. Het is een song die op het eerste gezicht buiten de lijn van de rest lijkt te vallen, maar ze intrigeerde Isakov en vond zo haar plaats als startpunt van het album. “Mistakes” en “Watchman”, twee nummers die hij omschrijft als broer en zus van “The Fall”, delen een vergelijkbare sfeer en vinden hun thuis in dezelfde wereld als de openingstrack. “Watchman” kwam als een frisse impuls, een van de eerste songs die ontstonden nadat Isakov de Evening Machines-tournee had afgerond. Het lied ontvouwt zich als een introspectieve wandeling door de nachtelijke bewaking van schapen, terwijl coyotes op de loer liggen. Hier zien we Isakovs vermogen om persoonlijke ervaringen naadloos te verweven met zijn muzikale verbeelding.
In “Before the Sun” domineert de banjo en wordt de luisteraar betoverd door het refrein dat als een mantra echoot: ‘I’m going on my own’. De singer-songwriter schreef stukken van het nummer toen hij amper 22 was. Nooit goed wetende wat er mee te doen, heeft hij een thuis gevonden voor de melodie die als geen ander beschrijft hoe het voelt om door de uitgestrekte landschappen van het Amerikaanse Westen rond te trekken. De geluidssfeer die het album doordringt, ontstaat uit de weelderige arrangementen die hij aan de oorspronkelijke composities heeft toegevoegd, zoals de beeldende koorzangen die in “Terlingua” en “Mistakes” opgaan. Keer op keer slaagt hij je mee te nemen naar de wereld waar hij het dagelijkse transformeert tot het bovennatuurlijke.
Titeltrack “Appaloosa Bones” maakt al een tijdje deel uit van Isakovs shows. Zo kregen we het eind vorig jaar al te horen tijdens zijn set in Het Depot. Het nummer verkent bedachtzaam de achtbaan van gedachten en benadrukt dat schoonheid zelfs te vinden is in de moeilijkste tijden. Op deze achtergrond weeft Isakov zijn kalmerende gitaarklanken, terwijl de instrumentatie subtiel blijft met zachte, nauwelijks waarneembare percussie en glijdende gitaarklanken. Het is pas als de strijkers geleidelijk hun intrede doen, dat de song lijkt open te breken, maar toch barst het nooit echt los, wat juist de pracht ervan accentueert. Gregory Alan Isakovs warme stem omhult het geheel als een knus deken en hoewel de dagen lang en warm kunnen zijn, roept het verlangens op naar koude avonden onder datzelfde knusse deken.
Zoals de alchemie van zijn muziek onthult, lezen de teksten als poëzie die tot leven worden gewekt door melodieën. Rijmende coupletten zijn schaars, dus de diepere betekenis ontrafelen vergt evenveel tijd als Isakov besteedde aan het perfectioneren van zijn composities. Elk nummer op dit album is doordrenkt met mystieke beelden en lyrische diepte, waarbij Isakov bewust ruimte laat voor de interpretatie van de luisteraar. Vrienden zoals Leif Vollebekk, Danny Black en Aoife O’Donovan kwamen langs terwijl hij opnam in zijn verbouwde schuurstudio in Boulder. Hun bijdragen voegen kleur en diepte toe aan het geheel. Hoewel Isakov niet uitblinkt in flashy gitaarsolo’s, zijn er enkele korte, prachtige akoestische gitaarintermezzo’s, zoals te horen in het afsluitende “Feed Your Horses”.
Het resultaat is een album dat fluistert en omarmt, alhoewel mogelijk niet zo minimalistisch als oorspronkelijk bedoeld. De elf nummers op het album worden doordrenkt met weelderige vocale harmonieën en lagen van instrumentale texturen die gitaar, banjo, piano en verschillende andere klavieren samenvoegen. Gregory Alan Isakov heeft geleerd zoals de grootste singer-songwriters der aarde hoe een verhaal verteld moet worden, zonder al teveel te zeggen. Hij eert de kracht van interpretatie en de individualiteit van de luisterervaring. Voor wie het nog niet duidelijk was na vijf albums, Gregory Alan Isakov maakt op album zes nogmaals fijntjes duidelijk dat hij bij die kleine groep singer-songwriters hoort die weet te begeesteren en kan toveren.
Op zaterdag 2 december staat Gregory Alan Isakov met zijn band op het podium van De Roma.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Appaloosa Bones”, ons favoriete nummer van Appaloosa Bones, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
