De laatste jaren verblijdt singer-songwriter Gregory Alan Isakov, geboren in Zuid-Afrika maar al jaren woonachtig in Boulder, Colorado, ons bijna jaarlijks met een bezoek. Zo stond hij vorig jaar zelfs twee keer op het podium in ons land. Aan het begin van 2022 verzorgde hij het voorprogramma van The Lumineers in de Lotto Arena en in de nadagen van datzelfde jaar kreeg hij Het Depot meermaals stil. Elke keer grabbelde Isakov uit zijn oeuvre, maar meestal toverde hij er een soortgelijke setlist uit. Maar het wachten werd dit jaar beloond want aan het einde van de zomer bracht hij met Appaloosa Bones een wondermooi vervolg uit voor het met een Grammy genomineerde Evening Machines uit 2017.
Aangezien er geen voorprogramma voorzien was, mocht Gregory Alan Isakov de hele avond voor zijn rekening nemen. Een uur en driekwart lang zou de singer-songwriter vullen met songs die vooral uit zijn nieuwste album kwamen, aangevuld met ouder werk. Iets na het voorziene aanvangsuur verscheen Isakov en zijn band ten tonele. De toon werd direct gezet met een intro die uitmondde in “Before The Sun”. Van een inloopperiode was geen sprake. De bandleden vonden elkaar direct en het viel op wat een geoliede machine het geheel vormt. Doorheen de set zou bijna elke song voorzien worden van een kort intermezzo of intro. Nooit voelde dit aan als storend of overbodig, in tegendeel zelfs. “The Fall” is op plaat een buitenbeentje waar je je vinger moeilijk op kan leggen. Live ontplooide het zich als een dijk van een song waar de echte kracht zich toonde.
De Roma was een mooi decor voor Gregory Alan Isakov. Het publiek was zoals veel tijdens Belgische shows stil en dankbaar. Isakov wist al lachend te zeggen dat hij schrik had om die stilte te doorbreken met zijn bindteksten. Elk detail was duidelijk hoorbaar en dit zorgde dat elk nummer live een meerwaarde kreeg. Isakov beschikt dan ook over een bende muzikanten die elk uitblinken in hun afdeling. Gitarist en multi-instrumentalist Steve Varney draait al het langste mee. Maar ook violist Jeb Bows, bassist John Paul Grigsby, keyboardspeler/gitarist Danny Black en zelfs drummer Max Barcelow kregen elk hun moment om te schitteren. Eén voor één werden ze voorgesteld en brachten ze “Big Black Car” waar de spot telkens op één van hen werd gericht.
Al snelde volgde een hoogtepunt in de show. De band verdween even in de coulissen en Isakov mocht helemaal alleen plaats nemen. Een ingetogen “She Always Takes It Black” kreeg iedereen volledig stil. De lichten werden gedoofd, buiten één spot op de singer-songwriter. De aanslagen op de snaren van de gitaar waren duidelijk hoorbaar waardoor het gevoel ontstond dat je alleen in een kamer was met Isakov. Buiten was het koud, toch werd de muziek als een warm dekentje over het publiek gelegd. Dat er een koude rilling over je rug liep, kon enkel en alleen te verklaren zijn door de beroering die hij door De Roma liet gaan.
Hoe stil en ingetogen het optreden bij momenten ook was, het werd nooit saai of eentonig. Van tijd tot tijd werd de volumeknop opengedraaid en zorgde het lichtspektakel alsof er donder en bliksem woedde. “This Empty Northern Hemisphere” begon nog rustig, maar deed uiteindelijk het stof uit de versterkers blazen. “Liars” was nog een hoogtepunt dat zeer gelaagd en kalm begon, om dan volledig tot uitbarsting te komen. Toch ging “Caves” met de award van lopen van meest intense song van de avond. ‘Lets put all these words away’ werd acapella gezongen door al de bandleden. Het publiek vervoegde hen waardoor er een soort trance ontstond, een verbintenis tussen groep en publiek. Het zorgde voor een voldaan gevoel zodat de set afgesloten werd met een orgelpunt.
Dat stille publiek liet zich echter van zijn luidste kant horen en Gregory Alan Isakov verscheen terug op het podium. Zijn radiohits, zoals hij ze zelf noemde, ook al zei hij er schamper bij dat ze nooit op de radio gespeeld worden, werden uit de kast gehaald. “Amsterdam” werd enthousiast onthaald en meegezongen. “The Stable Song” werd omgetoverd in een een-tweetje met gitarist Steve Varney, die de banjo voor de gelegenheid hanteerde. Iedereen in De Roma was ondertussen zo warm gedraaid dat het hek van de dam was. Isakov en zijn bende werden zelfs nog een extra keer op het podium teruggeroepen. Met z’n allen rond de micro werd “All Shades of Blue” gebracht. Nog één keer mocht iedereen tonen wat hij in huis had. Een betere afsluiter van de avond konden we ons niet wensen.
Gregory Alan Isakov weet door een minimum aan radio- of persaandacht elke keer een stap voorwaarts te zetten. Was vorig jaar Het Depot nog uitverkocht, dan was De Roma gisterenavond zo goed als volledig volgelopen. Ook live werden de arrangementen aangepast zodat elke song live een meerwaarde werd. Nooit had je het gevoel te luisteren naar een kopie van de albumversie van een song. De essentie van de songs blijft steeds behouden, maar werd rijker gemaakt door extra details en lagen toe te voegen. De stem van Isakov klonk live nog dieper en warmer waardoor alles nog dieper binnen kwam. Waar Isakov volgende keer te zien zal zijn weten we niet, maar dat zijn schare fans groeiende is, bewees hij in De Roma nogmaals overduidelijk.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Before The Sun
Southern Star
The Fall
Dark Dark Dark
San Luis
This Empty Northern Hemisphere
Miles To Go
Big Black Car
She Always Takes It Black
Second Chances
Liars
Dandelion Wine
Watchman
Appaloosa Bones
Caves
Amsterdam
The Stable Song
Silver Bell
All Shades of Blue
