© Rebecca Caridad
Gregory Alan Isakov timmert al enige tijd aan zijn weg. Zijn eerste doortocht in ons Belgenland dateert al van 2014 toen hij in de Witloof Bar van de Botanqiue speelde. Enkel bijgestaan door gitarist Steve Varney maakte hij een heel intiem debuut op de Belgische podia. Het smaakte duidelijk naar meer en de komende jaren kwam hij geregeld weer naar ons land. Soms als support van bijvoorbeeld Passenger of, zoals eerder dit jaar nog, van The Lumineers in de Lotto Arena. Maar hij maakte ook geregeld zijn opwachting als hoofdact. Zo zagen we hem over de jaren aan het werk in Trix en in de Orangerie van de Botanique, ondertussen bijgestaan door een volledige band om de nummers live een voller geluid te kunnen geven. Na Antwerpen en Brussel de voorbije jaren was het nu de beurt aan Leuven om de Zuid-Afrikaanse singer-songwriter uit Colorado te ontvangen.
Klokslag half negen beklom Jeffrey Foucault, enkel gewapend met zijn gitaar, het podium. De eerste rijen waren gevuld, maar daar achter gaapte een leegte tot aan de zeteltjes die allen al zo goed als bezet waren. Het moge duidelijk zijn dat het publiek een eerder afwachtende houding aannam bij de singer-songwriter. Het deerde de americanazanger niet die al snel zelf schamper opmerkte dat hij voor een stil en beleefd publiek stond te spelen. Variëren met enkel zijn gitaar en stem was niet de gemakkelijkste opdracht, maar toch liet hij af en toe merken dat de zanger een mooi nummer kan neerpennen. Vooral tijdens een spiksplinternieuw nummer had hij onze volledige aandacht. Hij bleef de conversatie opzoeken met de eerste rijen en tijdens zijn afsluitende song gingen de handen vlot op elkaar en kreeg hij de aanwezigen op zijn hand. Missie volbracht voor Jeffrey als opwarmer van dienst.
De laatste plaatsjes waren ondertussen opgevuld toen meneer Isakov het podium opwandelde. Met “Virginia May”, enkel begeleid met gitaar, mondharmonica en contrabas werd er gekozen voor een rustig begin. De stem van Isakov klonk al vanaf de eerste momenten warm en nam ons mee in vervoering. Een oprechte ‘It’s good to be here’ zette de toon van de avond die gevuld was met subtiele mopjes. Zo werd ‘Dark, Dark, Dark’ aangekondigd als het tweede van hun enige twee opgewekte nummers en we waren amper drie songs ver in de set. De aanwezigen gniffelden even en keerden nadien terug naar hun aandachtige stilte. Het was na een intense versie van “San Luis” dat het publiek zich een eerste keer roerde en de handen stevig op elkaar liet gaan.
Ooit ging Gregory Alan Isakov alleen op tournee, maar het is pas sinds hij zich laat bijstaan door zijn begeleidingsband dat hij een groter publiek bereikt. De band is door de jaren heen beter en beter op elkaar ingespeeld en dat kwam duidelijk naar boven tijdens de herwerkte versie van “This Empty Northern Hemisphere” en “Liars”. Beide nummers werden voorzien van een intro zodat de composities veel beter uitgewerkt zijn dan de originele versies. Dit mondde uit in een vrij luide samenvloeiing van klanken met een lichtshow die aan een onweer deed denken. Enkel en alleen om aan het einde terug te keren naar al zijn rust en eenvoud. Isakov zat er ook niet mee in om verlegen violist Jeb Bows en gitarist Steve Varney, de enige die de banjo zo triest kan laten klinken, op het voorplan te laten treden.
Al bewees hij zelf tijdens “She Always Takes It Black”, dat hij volledig solo bracht, dat hij niet moet onderdoen voor het talent dat in zijn band schuilt. In al zijn eenvoud droop de schoonheid er van af. Het publiek bleef stil genieten van al dit moois en het was het ideale moment om een trio aan hits er tegenaan te gooien. “Amsterdam”, “Big Black Car” en “The Stable Song” brachten meer animo en zorgden dat er naast applaus ook al eens geroepen werd. Isakov lachte dat het de ultieme waardering was om voor zo een aandachtig publiek te spelen, al vond hij het ook beangstigend. Je zag hem zichtbaar genieten van de energie die door Het Depot ging.
Ondertussen is het van het met een Grammy genomineerde album Evening Machines uit 2017 geleden dat we nog nieuwe originele muziek voorgeschoteld gekregen hebben van Gregory Alan Isakov. Met “Appaloosa Bones” kregen we vanavond ook een eerste voorsmaakje van zijn nieuwe album dat hij net voor deze tour heeft afgewerkt. De traag brandende ingetogen track omvat alles om een fanfavoriet te worden; zijn warme stem en een subtiele gitaar aangevuld met bas en keyboards. Wie een groter stijlbreuk verwacht had, kwam bedrogen uit want het sloot naadloos aan bij de rest van de set.
Na een uur en een kwart hielden ze het voor bekeken, enkel en alleen om nogmaals terug te keren. Ditmaal mocht iedereen plaatsnemen voor één micro. Elk bandlid toonde tijdens de twee bisrondes nog even het beste van zichzelf. Het was vooral bij het allerlaatste nummer “All Shades of Blue” dat de boel nog een laatste keer ontplofte. De spelvreugde droop heel het optreden van het vijftal. De oprechtheid die Isakov in zijn songs weet te weven, maakt van hem een van de meest interessante singer-songwriters van deze tijd. De diversiteit in het publiek was dan ook opmerkelijk; van jong to oud. Hij wist ons al te betoveren op zijn albums, hij ging nog een stapje verder live door deze liedjes een extra dimensie te geven. Met een nieuw album volgend jaar hopen we hem met veel plezier terug te verwelkomen in België.
Setlist:
Virginia May
Southern Star
Dark, Dark, Dark
San Luis
Master and a Hound
This Empty Northern Hemisphere
Chemicals
Liars
She Always Takes It Black
Amsterdam
Big Black Car
The Stable Song
Appaloosa Bones
Caves
Dandelion Wine
Saint Valentine
Time Will Tell
All Shades of Blue
