Soms maakt wachten op iets het alleen maar beter, al is het telkens met een bang hartje uitkijken naar wat komt. Een kleine rekensom leert ons dat het al elf jaar geleden is dat de Zweedse punkrockers die samen The Hives vormen nog een album uitbrachten. Tussen Lex Hives (2012) en nu zat de band echter niet stil. Meermaals werden fans zelfs op het verkeerde been gezet in de tussentijd: zowel in 2015 (“Blood Red Moon”) als in 2019 (“I’m Alive” en “Good Samaritan”) leken de eerste vonken van een nieuw album te ontstaan, maar tevergeefs. Eerder dit jaar kwam eindelijk het verlossende nieuws: The Death of Randy Fitzsimmons is de titel van hun zesde langspeler.
‘Langspeler’ is misschien niet het meest correcte woord in deze, gezien de plaat al afloopt na een dik halfuur. Opener “Bogus Operandi” gebruikt daar al meteen bijna vier minuten van, maar verspilt ze niet. Het nummer dat enkele maanden geleden onze eerste kennismaking was met de nieuwe plaat, heeft iets duisters rond zich hangen en schept meteen de macabere sfeer die ook de albumtitel al uitstraalde. Volgens The Hives zelf verwijst de lichte horror naar de lange tijd waarin ze weinig tot geen tijd in de studio hebben doorgebracht. Hoe dan ook, “Bogus Operandi” stelt met veel lawaai vanaf de meet hoge verwachtingen voor de rest van het album.
Die verwachtingen bevatten twee tegenstrijdige zaken. Aan de ene kant willen we vernieuwing horen, een streven dat bijna iedere artiest heeft tussen albums. Daarnaast willen we eigenlijk ook dat de band eigen blijft aan zichzelf en niet té veel verandert. Laten dat nu net twee paden zijn die door Pelle Almqvist en co. meermaals worden bewandeld op dit album.
Neem nu “Countdown to Shutdown”, dat overladen wordt door vettige gitaarklanken van Nicholaus Arson en Vigilante Carlstroem, en zo mogelijk nog aanstekelijkere baslijnen door Johan ‘and Only’ Gustafsson, die pas na Lex Hives de band vervoegde. Het nummer maakt een goede opbouw richting het refrein, klinkt ritmisch heel cool en blijft best goed plakken. Pelle zingt en combineert het met roepen, dat allemaal terwijl we door knallende instrumenten worden verwend. Honderd procent The Hives en tweehonderd procent een belachelijk sterke song die vermoedelijk nog lang zal meegaan. Ook nummers als “Trapdoor Solution”, “Rigor Mortis Radio” of “The Way The Story Goes” vallen onder diezelfde noemer, waarbij het tempo variabel wordt toegepast, maar de intensiteit van de muziek dezelfde blijft.
Andere nummers zijn vernieuwend zonder verlies van eigenwaarde. Een straf voorbeeld is “Smoke & Mirrors”, waarin de snaren op een hoog tempo worden aangeslagen en Pelle aanvankelijk (lees: voor hij begint te roepen) wat klinkt als Justin Young van The Vaccines. Het vormt uiteindelijk een enorm aanstekelijk nummer dat wat wegheeft van poprock, maar dan onder invloed van (in dit geval Zweedse) anabolen. Het nummer is ontegensprekelijk van The Hives en heeft uit elf jaar radiostilte toch een mooi vernuft gehaald.
Ook “The Bomb” laat ons The Hives beleven vanuit een ander perspectief. De repetitieve tekst vormt zonder muzikale begeleiding een knappe start, waarna aan een hoog tempo de rest van het nummer wordt ingezet. Drummer Chris ‘Dangerous’ Grahn verandert het ritme voortdurend en het geheel valt enkele malen stil, om meteen erna weer in volle glorie te knallen. Een song om goed op te bewegen, al dan niet in het midden van de moshpit. Het contrast met het daarna volgende “What Did I Ever Do To You?” kon dan weer niet groter zijn. Van grof geweld naar verfijnde snaarstreken, met duistere ondertoon en een best grote lading negativiteit in de tekst (wat we minder gewoon zijn van de Zweden). Het tempo blijft aanvankelijk constant, waarna twee derde ver een absolute stilte valt die vervolgens, blazers inclusief, terug wordt opgestart en het nummer nog een fijne twist bezorgt. Diezelfde blaasinstrumenten brengens ons trouwens ook een bezoekje in “Stick Up”, dat dankzij een knap muzikaal ensemble en wat verdoken spoken word een sfeer creëert die er niet meer af te krabben is.
Bij meerdere nummers vormt dat donkere randje een rode draad, zo ook bij het afsluitende “Step Out of The Way”. Met nog minder dan twee minuten op de teller krijgt de song de opdracht om het geheel af te ronden, waar het met verve in slaagt. The Hives klinkt zoals ze ondertussen al dertig jaar doen: luid roepend, snel drummend en semigeil schurend langs de snaren. Punkrock met een grote P om vingers en duimen bij af te likken. Met een song als dit kan je niets mis doen en misschien is dat wel de conclusie die door te trekken is over de gehele lijn van dit album.
The Hives bewijst na al die jaren dat ze de stiel nog steeds niet verleerd zijn. Met steeds terugkerende elementen in de basisopstelling zou je kunnen verwachten dat het afgezaagd begint te worden, maar de band heeft zichzelf wat heruitgevonden zonder aan eigenwaarde te moeten inboeten. Vettig, aanstekelijk en luid zoals steeds, maar frisser dan ooit tevoren. Soms maakt wachten op iets het inderdaad alleen maar beter.
Wie The Hives live aan het werk wil zien met nieuw en gekend materiaal, is eraan voor de moeite. Zowel het concert in de Amsterdamse Paradiso op 25 september als dat in Ancienne Belgique op 27 september hebben het kaartje ‘uitverkocht’ al lange tijd opgehangen. Er zijn voor beide optredens wachtlijsten geopend.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Smoke & Mirrors”, ons favoriete nummer van The Death of Randy Fitzsimmons, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
