© CPU – Jan Van Hecke
Op de zevende dag schiepen de programmatoren van de Lokerse Feesten een uiterst interessante line-up. In Club StuBru kon je onder andere genieten van de muzikale kronkels van Tsar B en het maffe muzikale brein van Lander & Adriaan. Op de Main Stage kreeg je na de sets van STONE en Sylvie Kreusch zowaar twee headliners voorgeschoteld, gezien zowel Wilco als onze eigenste Belgische trots Balthazar elk anderhalf uur speeltijd toegeschreven kregen. Voor ieder wat wils dus, zoals dat meestal gaat op de Grote Kaai, en de eerste echte zomeravond sinds lange tijd deed alle aanwezigen nog breder glimlachen dan op voorbije festivaldagen.
STONE @Main Stage
© CPU – Jan Van Hecke
Dat er iets muzikaals doorheen het water van de Mersey stroomt, weten we al sinds vier jongemannen de hele muziekwereld op hun kop zetten in de jaren 60. Dat Liverpool vandaag de dag nog steeds interessante artiesten weet voort te brengen, bewijzen de jonge snaken van STONE, die met hun no-nonsense gitaargeweld, heerlijk Brits accent en de nodige portie lef de aandacht trokken van vele muziekliefhebbers. Na een uiterst geslaagde passage op de Slope van Rock Werchter mochten ze proberen om dit kunstje te herhalen op het grote podium van de Kaai.
Met het snedige “I Let Go” trapt het viertal vol enthousiasme hun set af en al na enkele nummers sijpelt dit stilletjes aan ook door op het vroeg opgedaagde publiek. De hoofdjes gaan op en neer dankzij de refreinen die zich al snel in je hoofd nestelen en de rechttoe rechtaan drumpartijen. “I Gotta Feeling” en “Left Right Forward” worden tevens al snel prijsgegeven, maar dit lijkt vooral een slimme zet van de jonge Britten. Na een strakke versie van radiohit “Money (Hope Ain’t Gone)” drukt zanger Fin Power – die zich overigens het hele optreden hard in het zweet werkt met een charismatische performance waarbij hij zelfs de tijd neemt om een Rubiks kubus op te lossen tijdens een instrumentale outro van de band – zijn dankbaarheid uit voor de ontvangst in ons Belgenlandje. De prima opgebouwde set doet alvast het beste vermoeden voor de toekomst van de jonge band.
Sylvie Kreusch @ Main Stage
@CPU – Jan Van Hecke
Voor wie er nog niet in geslaagd was om de ravissante Sylvie Kreusch de afgelopen twee jaar aan het werk te zien, bood de Lokerse Feesten een ultieme kans aan om haar gevierde debuutplaat Montbray live te komen bewonderen. Na dit laatste optreden op Belgische bodem duikt de band immers opnieuw de studio in om nieuw werk op te nemen. Volledig getooid in zwarte kant en bijpassende hoed schrijdt de zangeres het podium op tijdens de sfeervolle opener “Falling High”. Met een compacte podiumopstelling krijgt Sylvie Kreusch zelf veel beweegruimte waar ze aardig gebruik van maakt om haar publiek subtiel te bespelen. “Girls” ontpopt zich – mede dankzij de prachtige harmonie met de backing vocals – tot een vroeg hoogtepunt in de set. Het bekendere werk volgt elkaar vervolgens in sneltempo op; waarbij het publiek zichtbaar geniet van de grote présence van de frontvrouw. Tijdens de outro van “Walk” neemt ze tijdens de samenzang met het publiek overigens even de tijd om haar vocale kunsten te showen. Met het sterke tweeluik “Just A Touch Away” en “Please To Devon” krijgt de set een passend einde toegemeten. Sylvie Kreusch bewijst nogmaals haar kunnen met een oerdegelijk optreden.
Wilco @ Main Stage
@CPU – Jan Van Hecke
Een band met geschiedenis, zo kan je de Amerikanen van Wilco wel noemen. Halverwege de jaren 90 zag de groep het levenslicht onder impuls van zanger Jeff Tweedy. Zoekend naar de juiste sound die hen definitief op de kaart zou zetten, penden ze in 2001 het geweldige album Yankee Hotel Foxtrot neer en was de spreekwoordelijke trein vertrokken. Nummers als “I Am Trying To Break Your Heart” en “Jesus, Etc.” werden wereldwijd omarmd door zij die wel eens durven wegdromen bij het betere melancholische gitaarwerk. Ruim twintig jaar later heeft de band een discografie bijeen gemusiceerd om U tegen te zeggen en vormde hun set op de Lokerse Feesten de start van hun Europese tournee.
Om klokslag kwart voor tien stapt de zeskoppige band het podium op om van start te gaan met “Handshake Drugs”. Het eerste deel van de set wordt heel rustig en bijna gezapig afgewerkt tot aan “Cruel Country”, de titeltrack van het gelijknamige album dat vorig jaar uitgebracht werd. Een eerste golfje van herkenning spoelt over de Kaai bij de begintonen van “I Am Trying To Break Your Heart”. Vervolgens gaat de set alleen maar verder in stijgende lijn waarbij elk bandlid binnen de perfect uitgebalanceerde sound de ruimte krijgt om zijn ding te doen. Uiteraard zijn het het de geweldige gitaarsolo’s op onder andere “Impossible Germany” die op de grootste bijval kunnen rekenen bij de fans. Wilco krijgt ruim de tijd om te grasduinen in zijn muzikale oeuvre en maakt hier gretig gebruik van. Voor al te veel visuele franjes of interactie moest je niet afgezakt zijn naar Lokeren, maar de muziek sprak meer dan voldoende voor zich.
Balthazar @ Main Stage
@CPU – Jan Van Hecke
We zouden het bijna als een vanzelfsprekendheid beschouwen dat de vijf heren van Balthazar een foutloos en begeesterend concert geven. Door hun ijzersterke liveperformances de afgelopen jaren hebben ze zichzelf een status toegemeten die hen richting de hoogste regionen van een festivalaffiche bracht. Gisteren kreeg je in Lokeren nog voor een laatste keer de kans om ze met de huidige tour te kunnen aanschouwen voordat de pauzeknop voor onbepaalde duur wordt ingeduwd. Tijd voor de andere projecten, maar wel met de belofte van een nieuwe plaat, zo beloofden Jinte Deprez en Maarten Devoldere ons tijdens het concert.
Met dit in het achterhoofd zit er op de Lokerse Feesten dus toch misschien een extra beladenheid aan hun optreden. De set wordt opnieuw slim opgebouwd met als breekpunt het onaantastbare “Blood Like Wine” halfweg. Vanaf dan gaan alle registers open met extra dansbare en snedige versies van onder andere “Entertainment” en “Wrong Vibration”. De heren zijn goed bij stem, de gitaren worden nog net dat tikkeltje ruwer aangeslagen en je merkt dat Balthazar er een punt van had gemaakt om deze laatste show nog eens alles te geven. De kleine stroompanne tijdens “On A Roll” wordt met de coolheid van een geroutineerde band weggelachen en opgelost en Maarten Devoldere draagt “Won’t Come Around” op aan zijn voormalige (muzikale) partner Sylvie Kreusch. Het trucje met de lang uitgesponnen versie van “Fever” kennen we ondertussen al, maar is daarom niet minder impressionant en na een korte bisronde sturen de mannen ons met “Losers” de nacht in. Balthazar etaleert nog maar eens zijn klasse en wij zijn blij dat we er deel van mochten uitmaken. Tot ziens heren, zorg ervoor dat het geen vaarwel wordt.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
