Rock Olmen 2023 (Festivaldag 1): Perfecte opbouw zonder échte ontploffing

Wie vorig jaar aanwezig was, weet dat Rock Olmen een gezellig buurtfestival is, maar dan wel één dat heel erg ‘rock on’ is. Editie 2023 beloofde meer van dat, met een line-up gekleurd vol (post)punk, rock, Belpop en een vleugje indie. Naast de Main Stage en befaamde Stoot Stage werd dit jaar ook een dj-stage in vorm van La Strada toegevoegd. Een welgekomen verademing voor wie even van het brute geweld van de Stoot Stage op adem wou komen en de funk liever omarmde. Dat die nieuwe stage letterlijk op de schuine oprit van een huis stond en de nadarhekken tegen de garagepoort geplaatst waren, zette het imago van familiefestival nog wat extra in de verf. Het weer leek wat onzeker bij aanvang van de dag, maar naarmate deze feestdag vorderde, werd het publiek meer en meer warm gemaakt voor de passage van de headliner van de dag: Noordkaap.

JAKOMO @ Main Stage

De hemelsluizen waren al enkele uren gesloten, maar net voor JAKOMO van start ging, vond de zon haar weg richting de Olmense gras-/kassei-/asfaltvlakte. De ideale setting voor de suave surfersrock van de Brusselse band. Aanvankelijk werden er nog heel wat praatjes gemaakt, maar vanaf “Sexdroom” werd het publiek wat meer geboeid. Frontman Julien Tanghe – denk aan Peter Van Den Begin 35 jaar geleden met de stem van Warhaus – creëerde een haat-liefdeverhouding met het publiek door “Wasteland” te koppelen aan de plaats van het festival. Brussel, gerepresenteerd door “Hometown”, rammelde dan weer langs verschillende kanten, waar we er niet meteen volledig uit geraakten of dat dan wel positief of negatief was. Ondertussen werd de band wel reeds schuldig bevonden aan het veroorzaken van de eerste knikkebenen -en hoofden en kon er zonder twijfel gesproken worden van een geslaagde, groovy set.

Mayorga @ Main Stage

Twee rode tapijten als wand- en vloerdecoratie werden uitgerold voor het piepjonge Mayorga, dat na het winnen van De Nieuwe Lichting bezig is aan een doldwaas jaar. De weide voor de Main Stage vulde zich een eerste maal met een gezellige horde enthousiaste festivalgangers. Bij aanvang van de set stond de stem van zangeres Helena Mayorga Paredes nog jammerlijk te zacht afgestemd, maar dat werd snel hersteld. De Chileens-Desselse frontvrouw had er zichtbaar zin in en zorgde met grootmoeders melodica voor sentiment tijdens “Lovesong”, waarbij zuiver minimalisme zich ontbond tot een heerlijke energie-uitspatting. De interactie met het publiek werkte ook voortreffelijk en niet zelden gingen de handen dan ook op mekaar. De gedoodverfde, maar absoluut meer dan geslaagde afsluiter “Girlcrush” zorgde voor een eerste herkenningspunt van de dag en werd loepzuiver gespeeld door de band. Smaakt naar meer.

Jack Vamp & The Castle of Creep @ Main Stage

De Nieuw Lichting-winnaar nummer één was nog niet gaan zitten of nummer twee stond al recht. In tegenstelling tot wat de barret op het hoofd van de frontman deed vermoeden, werden het geen Franse chansons, maar dansbare Engelstalige melancholie. In de stem en heupen van zanger Arthur Boussiron zat heel wat soul verscholen en dat kwam onder andere tijdens de cover van Prince’s “I Could Never Take The Place of Your Man” tot uiting. De Kempenaren voor hem stonden erbij en keken er naar, want echt veel beweging zat er niet in het publiek. Het hielp dan ook niet dat het soms wat aanvoelde alsof Jack Vamp bij zijn verschillende nummers van hetzelfde laken een broek gemaakt had. Weinig afwisseling in de set dus, maar wie de muziek wel binnen liet komen, genoot zichtbaar en swingde lekker.

Peuk @ Stoot Stage

Een prototypevoorbeeld van waarom Rock Olmen zich ‘Rock’ mag noemen, was de passage van Peuk. Op voorhand werden al enkele bandshirts op het terrein gespot en dan hoefde het ook niet te verbazen dat vanaf de opening van de set, de eerste rijen meteen mee waren. Rijen zeven tot en met zevenenzeventig hadden dan weer meer moeite met het verteren van deze bonkende punk, want toegegeven, dat was geen hapklare brok. Aan de band zelf zal het alvast niet gelegen hebben, want die speelde wel retestrak. Waar aanvankelijk nog rekening werd gehouden met de properheid van schoenen tijdens voorzichtige moshpits en circles, werden die naarmate de setlist vorderde, alleen maar groter en agressiever. Nee, helemaal gesloopt werd de Stoot Stage nog niet, maar het was alvast een verdienstelijke poging.

Whispering Sons @ Main Stage

Het vallen van de avond werd voorzien van de ideale soundtrack dankzij Whispering Sons. Het werd stilaan wat frisser in de Kempen, maar de glooiende, diepe stem van Fenne Kuppens wist eenieder wel warm te houden. Er was heel wat volk afgekomen voor de band, maar onder hen zaten jammerlijk genoeg ook een resem minder geïnteresseerde toeschouwers, want wanneer de band het wat meer ingetogen aanpakte, namen babbelaars de bovenhand en ook de dj-stage wat verderop stond dan weer net iets te dicht bij om echt tot ‘een momentje’ te kunnen komen. Gelukkig staan Kuppens en co niet meteen bekend als ingetogen en sereen, dus verpeste dat maar zelden de sfeer. “Hollow” en “Alone” zijn dijken van nummers en bleven live ook erg sterk overeind. De zangeres stond er nogmaals en leidde een set van mysterie en obscuriteit, als volleerd entertainer dat ze is, naar een muzikaal hoogtepunt van de dag.

Gallus @ Stoot Stage

Op de Nationale Feestdag kreeg Gallus – een band afkomstig uit Schotland, vernoemd naar het café van zijn eerste optreden – de eer om de Stoot Stage af te sluiten. Misschien dat het maar goed is dat het geen Belgische band was, want geef toe, Café Sport, In den Ouden Tijd of Den Engel klinken heel wat minder catchy als bandnaam. Daar komt nog eens bij dat met een Schots accent alles net wat vettiger klinkt. De groep bracht postpunk van kaliber, met toffe gitaarrifjes onder goedkeurend oog van zanger Barry Dolan. De frontman werd figuurlijk maar vooral ook letterlijk op handen gedragen en hij improviseerde een deeltje “Hello” van Adele zonder de tekst écht te kennen. Daarna brak hij samen met het publiek de Stoot Stage af en zorgde hij voor een meer dan geslaagde sitdown, al vloog er aan dit podium nergens het spreekwoordelijke dak er compleet af. Vandaag een nieuwe poging.

Noordkaap @ Main Stage

Twintig jaar na de slotconcerten, kriebelde het weer bij Noordkaap om te beginnen touren. De interesse was dan ook groot en het terrein barstte bijgevolg net niet uit zijn voegen door de talrijke opkomst. De band was het na al die jaren allerminst verleerd en opende bloedmooi met “Het Komt Voor In De Beste Families”. Stijn Meuris’ korrel in de stem was per grijze haar nog wat dieper gezakt en hij maakte er met zijn tonnen ervaring een concert van waarbij de samenhorigheid in het publiek centraal stond. Immer met tamboerijn in de hand en met stuiptrekkingen die op dansmoves leken (of was het andersom?), gidste de zanger ons door het rijkgevulde palmares van Noordkaap. Zijn bindteksten, soms wat gemakkelijk, meestal wel gevat, zorgden hier en daar voor hilariteit. “Een Heel Klein Beetje Oorlog” klonk nog nooit zo luid in tijden als deze. “Arme Joe”, “Van God Los” en “Satelliet Suzy” waren de onbetwiste meezingers van de avond. Tijdens “Ik Hou Van U” nam iedereen elkaar nog eens stevig vast en werd zo de avond in schoonheid afgesloten.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!