© CPU – Senne Houben
Velen onder ons leerden Jack Vamp & The Castle of Creep kennen toen de band rond Arthur Boussiron vorig jaar De Nieuwe Lichting van Studio Brussel won. De groep speelde sindsdien op festivals als Suikerrock en Lokerse Feesten, en veranderde ook al een beetje van sound. De indierock mocht ruimte maken voor eerder funky muziek, waardoor we nu al meerdere gezichten van Jack Vamp te zien kregen. Ondertussen werd er stevig geknutseld aan een eerste langspeler, al is het voorlopig nog niet helemaal duidelijk wanneer die op de wereld zal worden losgelaten. Met een handvol singles lieten de Limburgers de AB Club toch aardig vollopen en de zaal werd getrakteerd op gekend en nieuw materiaal. Het publiek liet op voorhand al merken dat het er zin in had door met momenten luidkeels mee te zingen met wachtmuziek, of gewoon zelf wat deuntjes te krijsen. Nu, dat enthousiasme was er gelukkig ook tijdens de show en zo werd het een geslaagde en vreugdevolle avond.
Om klokslacht acht uur wandelde Kristo het podium op met zijn drie muzikanten. Zonder veel aarzelen werden we snel getrakteerd op enkele funky gitaartonen en een aantal hoge noten. Doorheen de set werd impliciet duidelijk dat ‘shake your groove thing’ de boodschap van de artiest is. De old school funk nodigde dus uit tot dansen, al werd er aanvankelijk zoals vaker wat getwijfeld in de zaal. Ook op het podium begon Kristo eerder statisch en leverde hij met een blik vol concentratie enkele lange gitaarsolo’s af. ‘Veelzijdigheid’, dacht de knaap, en het werd zo tijd voor wat emotionele muziek, met een gepast lager tempo.
Na onder andere een nummer over een meisje dat hij mist, werd de funcky gitaar er terug bij genomen en werd er naar een nieuwe versnelling geschakeld. Na enkele spontane praatjes tegen het publiek leek hij zelf ook meer in de stemming en kon de zanger/gitarist zelf nog moeilijk stilstaan. De funk en soms hoge zang hadden wat weg van pakweg Prince, en zeker tijdens het laatste nummer werd er voluit gegaan. Een outro van een paar minuten? Dat kon, en vormde dan ook de weelderige portie kersen op de taart. Kristo maakte met andere woorden een goeie indruk waarbij hij zichzelf van een zowel gevoeligere als funky kant (met snedige gitaarsolo’s) liet zien.
© CPU – Senne Houben
Jack Vamp & The Castle of Creep werd onthaald met een luid applaus en wat geroep, en zette algauw “Angels” in. Het nummer klinkt ook funky, maar op een helemaal andere manier dan bij het voorprogramma, op een veel zwoelere en zelfs licht erotisch manier. Al gauw werd het met “Felix The Cat” over een andere boeg gesmeten en begaven we ons richting die indierock. Jack Vamp staat er alsof de groep dit al jaren doet. Zonder aarzeling en met een gezonde portie zelfvertrouwen straalt het viertal een gloed uit die zou doen vermoeden dat ze er al een carrière van vele jaren hebben opzitten. Een goed basmomentje hier en daar ertussen, vaak vergezeld door wat gitaargeweld, maakte het allemaal net iets cooler. Nummers als “Married to Myself” deden dan ook het merendeel van het publiek bewegen, en dus niet alleen die luide fangroep.
Er was dus ook ruimte voor nieuwe nummers en dat onder andere in de vorm van een uptempo zwoele track met een vleugje autotune. Die autotune keerde later nog terug op een nummer dat door Jack Vamp werd omschreven als zijn favoriet. Logischerwijs ging de band dan eens goed voluit, iets wat misschien net iets vaker mocht gebeuren. Jack Vamp & The Castle of Creep slaagde er echter in om alles te doseren en liet zich ook niet van de wijs brengen door problemen. Wanneer de techniek het eventjes liet afweten bij “Back 2” stelde de frontman meteen voor om over te schakelen naar “Suzy”, maar dan werd het probleem toch opgelost. Niet veel na het coole “Back 2” was het dan ook effectief de beurt aan “Suzy”, wat uitgroeide tot een van de hoogtepunten van de avond. Het zwoele nummer toonde een sensuelere kant van Jack Vamp en waar de gitaar en bas eerst innig met elkaar leken te dansen, werd er uiteindelijk weinig aan de verbeelding overgelaten. “Suzy” groeide uit tot niets minder dan een seksschijf en nadat het lied al ten einde leek gelopen, vroeg de zanger (onder muzikale begeleiding) om onze handen achter ons hoofd te houden, zoals in het lied veelvoudig beschreven werd.
© CPU – Senne Houben
‘Terug gas achter de stoof steken, of zo iets’, klonk het daarna en zo gingen we met “Tidal Wave” terug de energiekere muziek achterna. Er ontstond een klein feestje in de goedgevulde zaal en daarna werd er ‘nog een tandje bijgestoken’. Dat alles als voorbereiding op “Jack’s Tendency”, waar er lekker werd meegezongen door de enthousiaste fans. Slotnummer “Crushed” was nog een sterk indierocknummer dat ons de nacht instuurde terwijl we terugblikten op een niet al te lang, maar wel divers concert. Jack Vamp & The Castle of Creeps slaagde er in zijn veelzijdigheid te tonen en toch een samenhangende show neer te zetten. De sfeer zat goed, de band speelde strak en technische problemen gooiden geen roet in het eten. Het viertal toonde niet alleen aan dat hun overwinning van De Nieuwe Lichting niet alleen verdiend was, maar ook dat Jack Vamp klaar is voor de grotere podiums.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
