© CPU – Karen Van Lierde
Na een meer dan degelijke eerste dag, kon Rock Herk eigenlijk niet meer stuk. Dag twee sprak op papier iets meer tot de verbeelding, met meer energieke namen en haast nog snedigere bands. In werkelijkheid werden de verwachtingen zelfs meer dan overtroffen; met enkele fijne ontdekkingen, een overrompelende thuismatch voor The Haunted Youth, een overweldigend STAKE, een prachtig feestje met Charlotte Adigéry & Bolis Pupul, een knaller van een afsluiter in de vorm van SONS en tegenvallende headliner Echo & The Bunnymen, dat als smet op de avond fungeerde.
We Came As Dirt @ Club
Wie de slaap uit zijn ogen en oren wilde blazen, kon rond het middaguur al terecht in de Club voor hardcore- en punkband We Came As Dirt. Het weinige volk dat er was moest namelijk al snel een rits aan riffs en woedende screams ondergaan. En ondanks dat de muziek niet altijd even logisch of toegankelijk klonk, sloeg het viertal toch best wel aan. Geleidelijk aan werd er al meegeknikt, om niet voorzichtig headbangen te zeggen. De overgave waarmee de frontman zich smeet hielp daar zeker bij, daar hij in zijn passie zijn petje al snel verloor en zo onrustig als wat de uithoeken van het podium bleef verkennen. Een soort overrompeling aan intensiteit en geluid die vanop het podium de eerste rijen wist te raken. Iets over de helft begon de sound van We Came As Dirt misschien iets meer van hetzelfde te worden, al maakte dat het geheel er uiteindelijk niet per se minder om. Het viertal is uiteindelijk ook geen grote naam die tot de verbeelding spreekt, maar qua opener die fungeerde als wakkerschudder deed de band zeker wat er van ze verwacht werd.
Affaire @ Main Stage
De ‘De’ hebben de mannen van Affaire klaarblijkelijk ingeruild voor een dubbele portie energie en grooves, want de opener van de Main Stage op dag twee kon zeker tellen. Frontman Michiel Ritzen had er gigantisch veel zin in en neigde nog voor het eerste nummer al richting eerste rijen, om dan niet veel later de boel te blijven opzwepen met hyperkinetische handgebaren. Tussendoor hanteerde hij ook nog eens de gitaar, terwijl wederhelft Nick Caers het geheel voorzag van strakke, hoekige elektronica. Op die manier kregen we een soort mix van bands als New Order en Kraftwerk, maar ook vleugjes De Staat. Affaire maakte dus best wel wat indruk met een sound die tegelijkertijd beklijvend onder de huid kroop en lekker dansbaar was. En van dat laatste werd zeker in de voorste regionen gebruik gemaakt, want daar wiegde iedereen vrolijk mee met het duo. Donker en licht, speels en serieus; Affaire had op zijn eigen manier een zekere lat gelegd op de Main Stage.
Huracán @ Club
Met een naam die klinkt als een achtbaan waar je eigenlijk niet echt in durft, moest Huracán er op Rock Herk voor zorgen dat de Club enkele loopings onderging. Ondanks dat dat met een andere drummer was – Jimmy Wouters van The Hickey Underworld sprong in – slaagden de mannen daar gelukkig met verve in. Gewapend met een spervuur aan riffs en heel wat enthousiasme was de band vastberaden om er een ritje met gierende banden van te maken. Een aimabele frontman die niet vies was van een flauwe bindtekst speelde daarin een soort bindende factor, waardoor het publiek ook redelijk mee raakte in het verhaal. De topsnelheden werden echter vooral op het podium gehaald, want in de Club werd het veelal bij enthousiast klappen na de nummers gehouden. De muziek werd daarentegen alsmaar bezwerender, terwijl de riffs met een kookpunt flirtten. Huracán was met andere woorden gigantisch strak, maar speelde misschien nog iets te vroeg op de dag (of beschikt over te weinig bekend materiaal) om van een echt hoogtepunt te spreken. Een stevig tussendoortje was het in elk geval zeker en vast.
Mayorga @ Main Stage
© CPU – Karen Van Lierde
Net zoals op vrijdag mocht ook gisteren een winnaar van De Nieuwe Lichting 2023 als tweede de Main Stage kleur geven. Dit keer was de gelukkige Helena Mayorga Paredes die samen met haar band het zonnetje ook in de tent liet schijnen. Nummers als het dromerige “Weekend Lover” en het zwoele “All I Wanna Do” zijn daar het ideale hulpmiddel voor, al werd de vibe wel eventjes doorbroken toen technische problemen roet in het eten gooide bij de cover van “Lovesong” van The Cure. De set opnieuw opstarten met een nummer dat niemand kent leek daarna een vrij moeilijke opgave, maar de frontvrouw maakte dat met een streepje gitaarkunst goed. Een tweede en geslaagde poging van “Lovesong” trok die lijn best sterk door, al zag het ernaar uit dat Herk vooral op de hit stond te wachten. Dat de muziek van Mayorga misschien ook niet echt energiek genoeg is om een massa het babbelen te onthouden, speelt daar ergens zeker in mee. Wie echter wel wilde luisteren zag een veelbelovende band die niet alleen coole songs heeft, maar ook vier sterke muzikanten herbergt. Paredes neemt daarin het voortouw, maar ook Charline D’Hoore, Trui Amerlinck en Sam Enthoven verdienen een zeker even eervolle vermelding. Op het einde kreeg “Girlcrush” de handjes van wat meer toeschouwers op elkaar, waardoor Mayorga al bij al over een geslaagde doortocht mag spreken.
Hippotraktor @ Club
© CPU – Karen Van Lierde
Dat Hippotraktor niet alleen als bandnaam angstaanjagend klinkt, maar ook op muzikaal vlak een tent op haar grondvesten kan doen daveren, bewees het Mechelse vijftal gisteren. Met een ietwat atypische opstelling met de frontman middenin de muzikanten trok de band sowieso al wel wat aandacht, al was dat niets in vergelijking met de daarbijbehorende sound. Furieuze screams gingen door merg en been, riffs kliefden de Club haast letterlijk doormidden. Stefan De Graefs kapsel leende zich perfect tot headbangen en wanneer hij vroeg om de tent te zien bewegen, nam de animo exponentieel toe. De eerste pit van de dag opende zich en de nummers die Hippotraktor op het publiek afvuurde, werden daarbovenop alsmaar intenser. Een verloren gelopen crowdsurfer zorgde ervoor dat de band tussen podium en publiek nog wat beter werd; iets wat beiden ook ten goede kwam daar het geheel daardoor nog een tikkeltje intenser werd. De Graef zou nog zelf de drums bespelen om het allemaal nog net wat meer donker te maken, waardoor de sfeer in de Club bijgevolg in z’n totaliteit alsmaar heviger werd. Hippotraktor droeg zijn steentje aan een dag in stijgende lijn met andere woorden bij, en dat met een verschroeiende set.
Hideous @ Main Stage
© CPU – Karen Van Lierde
Tussen de successen van RHEA en Ramkot door, touren Guillaume Lamont en Tim Leyman tegenwoordig ook het land door met Hideous. Nadat Rock Werchter enige tijd geleden nog mocht ontdekken hoe die combo klinkt, was het gisteren de beurt aan Rock Herk. Dat gebeurde met een set die in dezelfde lijn lag als toen, al was Lamont gisteren blijkbaar nog wat beter bij stem. De riffs, groove en rock-‘n-roll die het viertal op de tent afvuurde waren daarbovenop ook nog eens retestrak en zag het headbangen van de heren er in het donker met wat tegenlicht een beetje cooler uit. Hideous toonde overigens ook aan dat het ook rustiger uit de hoek kan komen met een rockballad, al was het al uitgebrachte “Follow Me” een welgekomen herkenningspunt. Dat de mannen uiteindelijk niets doen wat nog niet gedaan wordt, vormde uiteindelijk ook geen probleem. Schurende gitaren en strakke rock zoals dat bij hun andere projecten het geval is; het is hetgeen waar het viertal goed in is. En dat wat ze gisteren op Rock Herk brachten was, zeker in zijn genre, gewoon goed. Zeker voor een band die nog maar een dik halfjaar bezig is en de vooruitgang al duidelijk is op zo’n korte tijd.
Tramhaus @ Club
Postpunk hoeft niet altijd uit het Verenigd Koninkrijk te komen; ook in Rotterdam kunnen ze er wat van. Zo bewees Tramhaus althans in de Club gisteren, want zonder zichzelf al te serieus te nemen, was het toch meteen vollebak in Herk-de-Stad. De band had nochtans wel even de tijd nodig om zijn energieke bubbel te doen open spatten en zo het publiek mee te krijgen in zijn georkestreerde chaos. Elektriciteit hing gelukkig wel in de lucht en zo leek het slechts een kwestie van tijd voor de bom ontplofte. Dat duurde gevoelsmatig weliswaar iets te lang, waardoor veel nummers wel sterk werden gespeeld, maar die finale touch misten. “Make It Happen” brak uiteindelijk de ban met een moshpitje, waarvan de band meteen ook profiteerde. De frontman werd dat tikkeltje energieker en zocht de eerste rijen iets meer op en kuste daarbij een crowdsurfer vol op de mond. Tramhaus bewees zo in de Club dus zeker en vast een coole band te zijn die een groot publiek kan aanspreken, alleen heeft het dat publiek ook nodig om helemaal voluit te gaan. Eenmaal de tent helemaal mee was, werden de Nederlanders namelijk een pak snediger en raakte het hek alsmaar meer van de dam. Het duurde dus even, maar eenmaal ontploft was de bom die Tramhaus heette niet meer te houden.
Admiral Freebee @ Main Stage
© CPU – Karen Van Lierde
Van postpunk naar gemoedelijke indierock-‘n-roll, het is een kleine stap op Rock Herk. Admiral Freebee speelde tijdens etenstijd en dat was eigenlijk ook meteen de ideale soundtrack voor dat moment. Tom Van Laere had er daarbovenop ook zin in, want met een paar aanmoedigingen kreeg hij de tent geleidelijk aan mee. “Nothing Else To Do” was in dat opzicht een gezellig onderonsje, al volgden de hoogtepunten elkaar pas later in de set op. Op een bedje van sterke muzikale kwaliteit waren het hits “Einstein Brain”, “Bad Year for Rock ‘n’ Roll” en “Always on the Run” die voor herkenbaarheid zorgden. Den Admiraal zelf zocht op regelmatige basis en met de gepaste dosis arrogantie het publiek op, terwijl zijn driekoppige band een eigen improvisatie gaf aan de nummers. Toen laatstgenoemd nummer een iets meer elektronisch jasje kreeg, voelde het allemaal een beetje te vreemd aan, maar daar bracht de gitaarriff van “Oh Darkness” dan weer verandering in. Telkens de Antwerpse band uit de bocht dreigde te gaan, herpakte ze zich weer met een hitje. En op die manier, hand in hand met het publiek, zorgde Admiral Freebee voor een meer dan vermakelijk uurtje. Een leuke festivalset, waarmee het alle twijfels van vorige keer van tafel veegde.
STAKE @ Club
© CPU – Karen Van Lierde
Dat een band als STAKE voor een volkstoeloop zorgt, is op zich geen verrassing. Dat de kleinste tent van Rock Herk bomvol stond voor de doortocht van de heren zelfs nog minder. Helemaal terecht overigens, want in zijn soort is het viertal van het beste dat België te bieden heeft. Iets wat gisteren wederom bewezen werd, want Brent Vanneste kreeg een kolkende massa voor zich waarmee hij kon doen wat hij wilde. Des te cooler was het dat hoe harder STAKE op de poorten van de spreekwoordelijke hel ramde, hoe stormachtiger het weer buiten de tent oogde. De crowdsurfers waren ondertussen niet meer op twee handen te tellen en dat gaf de band de energie om nog harder door te scheuren. Brent zou uiteindelijk nog een blauw oog oplopen, maar dat nam hij er met alle plezier bij. ‘Niet bang zijn! Of misschien toch een beetje’, was misschien wel de beste samenvatting, want wat STAKE op Rock Herk bracht was moeilijk met woorden te omschrijven. Dat moest je meemaken. En voelen.
The Haunted Youth @ Main Stage
© CPU – Karen Van Lierde
Het is deze zomer moeite doen om The Haunted Youth niet tegen het lijf te lopen, want naast de allergrootste podia doet de band rond Joachim Liebens ook de middelgrote festivals aan. En als het gaat om een halve thuismatch in Herk-de-Stad, dan is dat met een grote smile op het gezicht. “Broken” was zo bijvoorbeeld meteen een bommetje vanuit de mist en “I Feel Like Shit And I Wanna Die” kreeg de volledige tent in veroering. Het onbekendere “House Arrest” sprong dan weer in het oor door zijn gigantisch sterke uitvoering en het nieuwe “Into You” heeft alles om zich te ontpoppen tot een nieuw publiekslievelingetje. Een nummer als “Teen Rebel” heeft die functie al en loste alle verwachtingen in, “Gone” ligt in exact dezelfde lijn en het instrumentale “Song Hanne” sloeg de ideale brug naar “Coming Home”. The Haunted Youth draait op volle toeren deze zomer en loste de verwachtingen dus moeiteloos in op Rock Herk. Een thuisstreek die de band overigens met open armen ontving, want zowat permanent werd de loftrompet rond ons in het publiek bovengehaald. Meeklappen en zelfs -zingen was een standaard, de band deed de rest. Sinds de laatste keer dat het vijftal hier stond heeft het gigantische stappen gezet, en daar plukte het nu veel vruchten van.
Circle @ Club
Sinds 2004 speelde Circle slechts twee shows alvorens terug naar de achtergrond te treden. Op Rock Herk volgde gisteren eindelijk die grote thuismatch, en daar kon zelfs een gebroken arm bij de frontman geen verandering in brengen. Dat de Club niet zo vol stond als bij STAKE deerde niemand, want de sfeer was opnieuw opperbest. Met zijn hardrock van zoveel jaar geleden was de band namelijk wel gewoon nog altijd op de afspraak, wat resulteerde in een pit – bij gelegenheid al eens een circlepit – die het voorste derde van de tent innam. De liefde tussen Circle en het publiek was dus nog altijd gigantisch groot, wat resulteerde in leuke momenten zoals toen Dries Olemans zijn microfoon in het publiek gooide en iemand op de eerste rij zijn ruige stem gewoon overnam. Het vleugje punk zorgde voor een nog ruiger randje, waardoor Circle eigenlijk simpelweg een foutloos parcours aflegde en onderweg een paar keer expres met de vangrail flirtte. Dat laatste tot jolijt van de Club. En als je nat van het zweet de tent verlaat, dan weet je dat het goed was.
Echo & The Bunnymen @ Main Stage
© CPU – Karen Van Lierde
Met Mura Masa op vrijdag en Echo & The Bunnymen gisteren heeft Rock Herk misschien wel de twee meest uiteenlopende headliners van zowat elk festival op nationale bodem te pakken. Waar die eerste in de fleur van zijn dansbare beats zit, moesten de mannen gisteren het vooral hebben van hun successen van zo’n 30-40 jaar geleden. De tent was dan ook beduidend veel leger dan tijdens The Haunted Youth, althans voor er een fikse bui losbrak boven het Olmenhof. Doordat iedereen wat kwam schuilen, was het tussen het gepraat door luisteren naar “Rescue”, dat een eerste herkenningspunt was in een set die zich vooral op het podium afspeelde. Van veel interactie was er namelijk niet al te veel sprake en de zes schimmen die de bandleden bleven op hun eigen vierkante meter ronddraaien. De beleving was met andere woorden zowel op als naast het podium nihil. Het gros van het publiek bleef dan ook ongetwijfeld onder de tent om te schuilen voor de regen, want wat Echo & The Bunnymen op de mat legde was niet bepaald om over naar huis te schrijven. De meeste reactie kwam er bij een cover van Lou Reed, en dat zegt eigenlijk al genoeg. “The Killing Moon” was tegen het einde een opflakkering in het publiek, maar op het podium bleef het allemaal in hetzelfde monotone bedje ziek. Het enige dat Echo & The Bunnymen op Rock Herk bewees, was dat de hoogdagen lang achter ons liggen.
SLIFT @ Club
© CPU – Mathias Verschueren (archief)
Het zou alsmaar heviger worden in de Club op de slotdag van Rock Herk, met SLIFT als opnieuw een kookpuntje. Het Franse drietal kreeg ook te kampen met een bomvolle tent door de regen, maar kon de niet-kenners daarentegen wel overtuigen. Met als visuals de meest trippy projecties wisten de heren meteen ook hun muziek letterlijk tot leven te wekken. Een muur aan geluid overviel de Club, waarbij de drie elkaar permanent in de spotlights speelden. De elektriciteit en toewijding waarmee ze die riffs en drums brachten, raakte echter niet zo goed van het podium. De muziek leende zich nochtans perfect tot gigantische moshpits, maar het bleef in Herk veelal bij voorzichtig headbangen. Muzikaal was SLIFT om duimen om vingers bij af te likken, want de drie maakten lawaai voor vijftien. Indrukwekkend in zijn genre.
Charlotte Adigéry & Bolis Pupul @ Main Stage
© CPU – Karen Van Lierde
Om de Main Stage af te sluiten deed Rock Herk beroep op een van de beste live-acts die ons land rijk is: Charlotte Adigéry & Bolis Pupul. Die eerste had te kampen met een keelontsteking, al was daar weinig van te merken. In tegenstelling tot haar fantastische outfit, want tijdens opener “Hey” was het vooral haar blitse rode pakje dat de aandacht trok. Al snel werd daarna duidelijk dat Herk-de-Stad nog niet echt klaar was voor wat het duo brengt. Het was wachten op een eerste herkenningspunt in de vorm van “Blenda” en iets later “High Lights”, maar in een groot deel van de tent bleef het bij beleefd kijken in plaats van dansen. Dan maar een versnelling hoger schakelen, want met “Paténipat” deden de twee zowel muzikaal als visueel monden openvallen en raakte iedereen eindelijk mee op de kar. “HAHA” ging velen hun petje te boven en “It Hit Me” was live nog meer een schijf dan op plaat. Adigéry kreeg naar eigen zeggen steeds meer last van haar koorts en kreeg tijdens “Mantra” een Dafalgan tegen haar hoofd, zodat ze nog wat harder kon gaan. “Ceci n’est pas un cliché” was wederom een hoogtepunt waarin de interactie tussen de twee van goudwaarde was. Meteen ook de ideale voorzet om de set met “Thank You” in een perfecte plooi te leggen. Charlotte Adigéry en Bolis Pupul maakten hun reputatie met andere woorden meer dan waar, maar verdienden ergens veel meer dan dat ze kregen. Niet dat de respons te weinig was, maar deze twee hebben zo’n grote gunfactor dat ze veel meer dan alleen maar liefde verdienen. Epische wereldklasse.
SONS @ Club
© CPU – Karen Van Lierde
Nadat de spreekwoordelijke planché voor het hoofdpodium een laatste keer op zijn grondvesten had gedaverd, was het aan SONS om de Club op z’n kop te zetten. En daar was het recept eigenlijk vrij simpel: een uur lang met twee voeten op het gaspedaal gaan staan, zonder loslaten. De pit was er al van bij de eerste noten, en het zag er niet naar uit dat Herk zijn energie al was kwijtgespeeld. “I Need A Gun” deed de boel ontploffen, de crowdsurfers waren niet meer bij te houden. Toen “Succeed” daar nog eens een schepje bovenop deed waren er op momenten meer voeten dan hoofden die boven de massa uitstaken. Zelfs een minder hevig nummer als “Momentary Bliss” kon op veel animo rekenen en doordat het buiten ook alsmaar harder begon te regenen, groeide de elektriciteit in de tent. Dat zorgde met “L.O.V.E.” voor opnieuw een kookpunt en zo ging het de hele avond door. SONS zou de strakke hoogtepunten blijven opstapelen, met “Naughty” en “Riccochet” als orgelpunten. Het viertal chipoteerde met andere woorden niet en knalde het laatste beetje energie uit Rock Herk 2023.
Rock Herk 2024 vindt plaats op vrijdag 19 en zaterdag 20 juli.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Onze recensie van dag 1 lees je hier.
