Moen Feest (Festivaldag 2): To the Moen and back

In het West-Vlaams betekent ‘moen’ zoveel als moeten. Het is toevallig ook de naam van een landelijk dorpje dat zich meer en meer op de festivalkalender begint te profileren met zijn feest. Door vorig jaar het asfalt van de industriezone in te ruilen voor een groene setting en meer in te zetten op beleving, wist Moen Feest duidelijk te charmeren bij het publiek. Daar waar het festival na de moeilijke coronajaren, net zoals veel andere festivals, moeite had met de ticketverkoop, lijkt het dit jaar dan ook een stuk vlotter te zijn gegaan voor de organisatie. De familiezondag kreeg vrij vlot een bordje met uitverkocht aangemeten en ook de andere twee dagen vielen met hun uitgebreide affiche duidelijk in de smaak bij ticketkopers. Wij besloten een kijkje te gaan nemen op de Iconic Saturday, want een zomerse festivaldag met namen als Gabriel Ríos, DAAN en Meltheads op de line-up… daar ‘moen’ we bij zijn.

Die affiche van Moen Feest is er uiteraard eentje van mikken op een zo divers mogelijk publiek. Op vrijdag stonden er nog namen als Axelle Red en Adamo, die een wat ouder publiek plezierden, zondag is dan weer weggelegd voor de gezinnen die zich vrolijk kunnen maken met Camille, K3 en Metejoor. Deze zaterdag richtte zijn pijlen echter op een zo divers mogelijk publiek door een lappendeken te serveren van opkomende jonge acts en een paar stevige publiekstrekkers besprenkeld met een snuifje nostalgie. Misschien kwam het omdat we vorige week nog op Rock Werchter hadden vertoefd, maar de eerste indrukken die het terrein van Moen Feest ons boden waren er van gezellige kleinschaligheid. Fijne foodtrucks, een schattig ouderwets piratenschip en zomaar eventjes twee gethematiseerde bars met speciaalbieren zorgden dan ook voor een heel warme eerste indruk. Centraal staat echter de grote festivaltent waar de concerten doorgaan. Beschut van de bakkende zomerzon en met genoeg ruimte voor iedereen is het de plek waar we aan ons muzikaal avontuur van de dag begonnen.

Berre

Net na de middag een festivalpodium beklimmen is niet de gemakkelijkste taak. Het grote publiek heeft zijn weg nog niet gevonden, waardoor je al snel voor een intimiderend leeg lijkende tent staat te spelen. Bij Berre viel dat echter goed mee. Heel wat vrouwelijke fans waren reeds op de afspraak en reageerden enthousiast op een jongeman die met overgave speelde op het podium. Berre staat uiteraard bekend om zijn warme keelgeluid dat op TikTok zelfs Chinese analisten even een 令人印象深刻 wist te ontlokken. Moen kreeg dan ook een zanger op het podium te zien die het voorbije jaar behoorlijk wat vertrouwen en ervaring heeft getankt, en een paar hits bij elkaar schreef die behoorlijk hard aan het betere werk van Lewis Capaldi doen denken. Dat Berre nog niet genoeg ijzersterke nummers heeft om bijna drie kwartier de aandacht te blijven vasthouden, is duidelijk. Dat zijn songs nogal vaak neerkomen op gebroken harten en LDVD, ook. Desondanks zag iedereen die er vroeg op de dag bij was een zanger met een krachtige kenmerkende stem, die met nummers als “Thrill of it All” zelfs halflege tenten in vervoering kan brengen.

Meltheads

We hoeven er niet naïef over te doen: de grote reden dat de tent een behoorlijk stuk gevuld was voor Meltheads was grotendeels dat ene nummer dat, net zoals bij ganzen in de aanloop naar de feestdagen, door het strot van de StuBru-luisteraar geramd werd. Dat maakt het des te lolliger dat het geluid van Meltheads live een stuk rauwer en vuiler klinkt dan die hitsingle doet vermoeden. “Girls just wanna have fun” was de intro van een optreden dat 45 minuten het gaspedaal indrukte en de tent van Moen Feest meenam op een razende rit van garagerock en pittige postpunk. De gitaren mochten schuren en nummers werden aan een verschroeiend tempo het publiek ingejaagd. Die pittige aanpak en het stevige charisma van frontman Sietse zorgden voor een eerste shot van dopamine in de hersenstam van een aantal feestvierders die al vroeg op de dag even los mochten gaan. De tomeloze inzet van het energieke woelwater achter de microfoon wist niet altijd zijn weg naar het volledige publiek in de warme tent te vinden, maar entertainde des te meer. Uiteraard was “Naief” het voorspelbare herkenningspunt voor het gros van de bezoekers, maar dat Meltheads veel meer is dan die doorbraaksingle, bewees het in Moen wederom. Meltheads was misschien de vreemd rockende eend in de bijt op de affiche van Moen Feest, maar leverde een set die aan een rotvaart voorbij vloog.

DIKKE

Met het zwaargewicht van de Belgische hiphop kreeg Moen wederom een totaal ander soort act voorgeschoteld, wat ervoor zorgde dat de muzikale whiplash om de hoek loerde. De beats en flows van de Limburgse DIKKE leken dan ook een rare afwisseling tussen de gitaren van Meltheads en XINK te zijn. Toch werkte het grotendeels omdat DIKKE op korte tijd toch al behoorlijk wat nummers heeft afgeleverd die ook live voor de nodige sfeer kunnen zorgen. “Gasolina” en “Paris Hilton” kregen de tent behoorlijk mee en we zagen dan ook even iets wat met de ogen tot spleetjes geknepen vanuit de verte op een kleine moshpit leek. Muzikaal had het dankzij het overmatig steunen op een backingtrack ironisch genoeg bijzonder weinig om het lijf, maar desondanks wist de Limburger wel te entertainen voor een half uurtje. Een dikke tien minuten eerder dan voorzien hield de beste man het namelijk voor gezien om het afsluiten van het optreden aan zijn dj over te laten.

XINK

Het uitroepteken uit de naam is verdwenen, net zoals het gevoel dat deze reünie een uit de hand gelopen grap is. Uitverkochte AB’s, een geslaagde opener van het hoofdpodium van Rock Werchter en een headlineshow in de Lotto Arena volgend jaar zorgen ervoor dat Moen slechts een passage was op de uitgebreide zegetocht van de broertjes Meukens en Valkiers. Toch voelde het geen moment als een verplicht nummertje tijdens een uitgebreide tour en kreeg een goedgevulde tent een groep te zien die meer bleek te bieden dan louter een tijdscapsule. De nummers handelen uiteraard nog steeds rond de besognes van een stelletje pubers, maar worden door de jonge dertigers een stuk steviger gebracht. Natuurlijk kun je, net als bij Meltheads eerder, niet om die ene grote hit heen, wat ervoor zorgde dat “De vriendschapsband” het voorspelbare orgelpunt van de set was. Een nagenoeg volgelopen tent ging aan het zingen en springen op een nummer dat daadwerkelijk niet stuk te krijgen is. Wat zo mogelijk nog indrukwekkender is, zijn nieuwe nummers als het stevige “Aura” en “Misschien”, die weliswaar wat volwassener klinken, maar niet uit de toon vallen. XINK anno 2023 live aan het werk zien blijft een tikje aanvoelen als een gimmick, maar zowel de broers als het publiek gingen er weer voluit voor. Dat zorgde uiteraard ook nu weer voor een klein uurtje surfen op een golf van nostalgie. Dat de opvolging verzekerd is, kon je trouwens zien aan de zijkant van het podium, waar de piepjonge kinderen van een bandlid stevig stonden te rocken. Schattigheid en XINK, het blijft een geslaagde combinatie.

Gabriel Ríos

Geen betere muzikant om de soundtrack van een zwoele, zomerse avond af te leveren dan Gabriel Ríos. De Puerto Ricaan heeft door de jaren heen de hiphop en elektronica van zijn begindagen ingeruild voor een meer traditioneel singer-songwritergeluid en bracht samen met zijn muzikant Ruben Samama een set die de franjes inruilde voor eenvoudige schoonheid. Met een akoestische gitaar en begeleiding op contrabas en piano door Samama brachten de twee erg veel met behoorlijk weinig middelen. Enkele instrumenten, een leadzanger en lichte backings: meer hadden de twee niet nodig om een volle tent even in een broeierige Latijns-Amerikaanse club te transformeren. Dat Ríos behoorlijk wat nummers putte uit Flore, het coveralbum uit 2021, kwam het tropische sfeertje dan ook ten goede. Niemand in de tent kende de Spaanstalige traditionals waar de versies van Ríos op gebaseerd zijn, maar je hoeft geen kenner te zijn om te horen dat de rasartiest ze op het podium vakkundig naar zijn hand weet te zetten.

Het resultaat was een juweeltje van een optreden, dat weliswaar niet altijd voor het grote enthousiasme wist te zorgen, maar wel voor een ongedwongen, losse sfeer ging. Met de ouderwets knap klinkende Spaanstalige nummers van Gabriel Ríos die je transporteerden naar de New Yorkse wijk Lincoln Heights en de straten van Havana, kreeg Moen Feest een overheerlijk aperitiefje voorgeschoteld, waarvan de laatste nummers fungeerden als het smakelijke stukje fruit om je tanden in te zetten. “Broad Daylight” en “Gold” zijn dan ook onvervalste Belpopklassiekers die de Puerto Ricaanse Gentenaar een oververdiend applaus opleverden.

DAAN

Daan Stuyven is een artistiek genie die hoogtes en laagtes heeft verkend, maar nu duidelijk in een opwaartse stroom zit na een gesmaakte deelname aan het VTM-programma Liefde voor Muziek. Nieuwsgierige bezoekers ontdekten een DAAN en zijn voortreffelijke band die trouw bleven aan zichzelf en de indrukwekkende discografie die ze de voorbije jaren samen hebben opgebouwd. “Western” trapte het uur eigenzinnig af. Deze sfeervolle instrumental uit puike nieuweling The Ride wist al meteen een sfeer te evoceren die nog niet meteen zijn weg vond naar het grote publiek. “Exes’” deed dat echter wel. Het is en blijft het soort herkenbare hit waar DAAN een behoorlijk aantal van heeft geschreven en die meteen voor een feest van herkenning wist te zorgen. Het is soms wat geven en nemen met een artiest als DAAN die in het verleden al eens durfde hits achterwege te laten tijdens een optreden. Moen trof echter een DAAN in een gulle bui, wat resulteerde in een set die op festivalmaat gemaakt was.

“Icon” leverde al erg vroeg in het concert een stevig brokje van de betere hoempapa op, zeker wanneer een deel van het publiek luidkeels de ‘solo’ in het nummer mocht aankondigen. Ook het Franstalige “La crise” wist zich door de jaren heen op te werken tot een fanfavoriet. Het nummer is geïnspireerd door de Griekse bankencrisis, is tekstueel nog steeds brandend actueel, en drijft op een zuiderse gitaarlijn en een DAAN die zich door de vocalen heen gooit. Geruggesteund door de bloedmooie backings van Isolde Lasoen levert het nummer ook nu een hoogtepunt in de performance op. Grappige touch was ook dat de zanger de brug van het nummer aanwende om zijn band even voor te stellen en een man te eren die hier morgen op het podium staat. Moen reageerde dan ook dolenthousiast op het stukje “Intro” van Metejoor. Ook de cover van “Dag Vreemde Man’’ van Ann Christy toonde waarom Daan Stuyven de Pogacar van Liefde voor Muziek werd genoemd door sommigen. Iedereen kent de evergreen, maar de eigen insteek die Stuyven en zijn band aan het nummer gegeven hebben, zorgde voor een lied dat explodeerde boven de hoofden van het publiek als een knappe vuurpijl. Er volgden nog enkele nieuwe nummers van de volgens DAAN behoorlijk fantastische nieuwe plaat. Die klonken inderdaad behoorlijk fantastisch, maar hadden duidelijk nog niet de kans gekregen zich te nestelen in de harten van de fans.

“The Player” daarentegen, had die kans wel al gekregen en is en blijft DAAN ten voeten uit. Het blijft speelsheid die verdrinkt in een badje van melancholie. Tijd om te bekomen kreeg het publiek nauwelijks, want de kenmerkende bastonen van “Swedish Designer Drugs” maakten duidelijk dat het feest nu echt volledig mocht gaan losbarsten in Moen. De vocale wisselwerking tussen DAAN en Isolde blijft het stevige fundament waar de klassieker ook nu weer op werd gebouwd. Het einde van het optreden begon wel degelijk aan te voelen als een overwinning, waardoor het maar al te passend was dat nagenoeg een volledige tent het V-teken maakte tijdens “Victory”.

Het voorspelbare laatste stukje leut en vertier kwam er uiteindelijk in de vorm van “Housewife”. Het nummer prijkt al jaren hoog in The Greatest Switch voor een reden, en ontplooide zich ook in Moen weer als een stukje muzikale extase waar alle muzikanten hun eigen glansrol in toebedeeld kregen. Op die manier was de nummerkeuze passend voor het verloop van het concert, met twee instrumentale nummers die als intro en outro fungeerden. Sfeervol en een tikje eigenzinnig beginnen, om te eindigen met een volledig opgezweepte tent, DAAN deed het op zijn eigen termen en liet Moen wegdromen op een wolkje van muzikaal plezier. Dat de metalen vloer voor het podium ingedeukt achterbleef na de passage van DAAN door alle springende feestvierders is het perfecte overblijfsel van een quasi perfect festivaloptreden.

Bart Peeters & De ideale mannen

Hoe je het ook draait of keert, de man die als headliner geprogrammeerd staat op deze zogeheten Iconic Saturday van Moen Feest, heeft de status van icoon in ons Belgenlandje wel verdiend. Frontman van het legendarische The Radio’s, tv-persoonlijkheid, lid van het Peulengaleis en goede vriend van Sinterklaas, het voelt alsof we allemaal een beetje opgegroeid zijn met Bart Peeters. Dat de man bovendien ook nog eens een sterke livereputatie als folkartiest geniet en een behoorlijk aantal klassiekers op zijn palmares heeft staan, zorgde ervoor dat de tent van Moen dan ook afgeladen vol stond. Dat Peeters, die zich liet begeleiden door een stevige band, die sterke reputatie niet gestolen heeft, etaleerde hij meteen met binnenkomer “AAA”. Het was duidelijk de avond van sfeervolle instrumentale binnenkomers in Moen. Peeters en zijn Ideale Mannen weten duidelijk maar al te goed dat mensen voor de hits naar een festival komen afgezakt en die kregen ze dan ook veelvuldig op hun bord.

“Poolijs” was een knap walsje dat heerlijk aan tempo wist op te bouwen en de stukken van de tent die DAAN had heel gelaten finaal aan gort deed springen. Peeters was zijn eigen energieke zelf en dat resulteerde in een publiek dat lekker mee uit de bol ging. Dansjes werden geplaatst en zangstondes ingezet, na het slot van DAAN wist Bart Peeters het feest dus razendsnel terug te brengen naar Moen Feest. Dat de bard uit Boechout ook behoorlijk bedreven is in het naar zijn hand zetten van covers werd ook nog eens in de verf gezet in Moen met een bewerking van een nummer van Riccardo Cocciante in de vorm van “Allemaal door jou”. Het vormde eventjes de perfecte zomerse soundtrack. Bart Peeters tekende voluit voor aanstekelijke ambiance, maar liet af en toe ook de ruimte voor intieme schoonheid. “Liefde is Alles” bleek op die manier een lieflijk kleinood dat niet alleen mensen in het publiek elkaar even liet vastpakken, maar ook liet horen dat Peeters vocaal een fijne warmte heeft wanneer hij even wat gas mocht terugnemen. Hoewel, gas terugnemen? Al snel zocht de zanger de eerste rijen op om vervolgens zijn eigen versie van het themalied van Mega Mindy te brengen.

Uiteraard is de stilte tijdens de storm altijd maar tijdelijk, wat betekende dat de band al snel terug het feest op gang trok. Pas tijdens een optreden van Bart Peeters merkten we ook hoeveel opzwepende bekende nummers de man heeft en welk effect die op een volle feesttent kunnen hebben. Het Oost Europese viooltje in “Slaapwals” of het neuriën tijdens “Heist aan Zee”, het streepje country van “Brood voor Morgenvroeg”, het wist allemaal zijn weg te vinden naar een tent die schudde van enthousiasme. Tijdens de bisronde leek Bart eerst wat gas terug te nemen met een best wel aimable cover van een nummer van Celine Dion, maar daarna ging de rollercoaster opnieuw voor twee loopings met een slotakkoord dat ervoor zorgde dat velen achteraf hun shirt mochten uitwringen. “Messias” en “Ik hou meer van folk”; twee nummers die specifiek bedoeld zijn om een groot publiek aan het springen en dansen te krijgen, en die ook in Moen exact deden waar ze voor op de setlist stonden. De hele tent veranderde in een zee van blije snoetjes, een kolkende massa van geluk, die even alle gedoe rond energierekeningen en gebrek aan opvang voor het klein grut deze zomer vergat. Bart Peeters is misschien het soort artiest waar we van op een afstand makkelijk cynisch naar kunnen kijken, maar in Moen bewees hij nog eens waarom hij keer op keer een publiekstrekker is.

De Dolfijntjes

Moen Feest heeft de traditie om na de grootste act van de avond meestal nog een feestelijke afsluiter te plaatsen. Nog een laatste uurtje ambiance voor er een punt achter de dag wordt gezet, dat is doorgaans het idee. Na een energiebom als Bart Peeters voelt het echter aan als koffie met koekjes na een copieus dessertbuffet, in theorie dan toch. Het hielp de Dolfijntjes uiteraard wel dat het een soort van thuismatch speelde en de aanstekelijke nummers van de West-Vlamingen in deze regio haast onderdeel zijn van het canon. Dat zorgde ervoor dat de groep rond Wim Opbrouck en Wim Willaert een publiek voor zich kreeg dat al meer dan behoorlijk warm gedraaid was en zich maar al te graag liet meevoeren in hun gekte. Dat de twee Wimmen en hun kompanen eveneens een paar nummers in huis hebben die zich kunnen meten met die van Bart Peeters op vlak van feestelijke gezelligheid hielp uiteraard eveneens enorm. “Margrietje” was ook nu weer het soort ballade die het publiek aan het zingen kreeg en het beetje van de tent dat nog recht stond ging bij het opzwepende tempo van “Kom toch were” finaal tegen de vlakte. De mannen op het podium hadden het net als het publiek duidelijk ook naar hun zin, want De Dolfijntjes speelden ruim twintig minuten langer dan gepland. Elk restje aan energie dat na Bart Peeters overbleef, werd door De Dolfijntjes dan ook vakkundig uit het enthousiaste publiek geperst.

Of toch niet? Wie toch nog een tikje benzine in de tank had kon nog een laatste keer losgehen op een sessie achter de draaitafel van de lieftallige zusjes Luna en Lenthe Stevens. Je zal het duo niet verwarren met een zekere Charlotte die vorige week nog The Barn op stelten wist te zetten op Rock Werchter, maar als laatste feestje bleken de twee niet onverdienstelijk. Op die manier kwam Moen, na een ontzettend warme zomerdag, nog een laatste keer met een energiebom voor het licht finaal uitgang. Het slotakkoord van een amusant dagje feesten op een van de sympathiekste festivals van het land. Het is dan ook makkelijk om van het kleinschalig gezellige Moen Feest te houden. To the Moen and back.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!