Down The Rabbit Hole 2023 (Festivaldag 3): Een laatste keer losgaan onder een stralende zon

Het publiek van Down The Rabbit Hole zag er op de derde festivaldag moe, maar mooi uit. Een stralend zonnetje garandeerde een perfecte laatste dag, met acts als Paolo Nutini, Phoenix en Ben Howard op de affiche. Pijnlijke voeten of niet, gedanst en meegebruld zou er worden. Tijd om die laatste muntjes op te maken!

Larkin Poe @ Hotot

De zusjes Lovell uit Nashville, Tennessee specialiseren zich in het soort luide, vettige bluesrock waarmee je een weide kan omverblazen. Geen overbodige luxe, want het weinige aanwezige volk voor het hoofdpodium had duidelijk nog wat muzikale cafeïne nodig om op gang te komen. Jongste zusje Megan liet onmiddellijk vettige lapsteelgitaarriffs op ons los, terwijl oudere zus Rebecca haar indrukwekkende strot opende. Een tof begin van de set van Larkin Poe.

Blues zou echter geen blues zijn zonder herhaling. Het optreden kabbelde voort op een aangenaam, maar onopvallend tempo, terwijl de ‘y’alls’ en ‘hallelujahs’ ons in de bindteksten om de oren vlogen. Een gebrek aan dynamiek en het was pas bij de opzwepende afsluiter “Bolt Cutters & The Family Name” dat we nog eens opveerden zonder dat het aan de koffie lag. Sterk einde, maar te weinig variatie.

Ramkot @ Fuzzy Lop

Het Belgische Ramkot mocht onlangs voor Metallica openen, nog geen halfjaar na de release van het debuut. Ergens logisch, want de jonge energetische band speelt vol vuur, retestrak en komt nu al extreem professioneel over – tot aan de sobere, maar effectieve outfits toe. Toch misten wij het eerste halfuur een echte vonk bij de riffs van het powertrio. Die waren namelijk iets te inwisselbaar en niet groovy genoeg om ons helemaal te overtuigen.

Gelukkig schakelde de band vanaf “Am I Alright now” een versnelling hoger. Falsettostemmetjes zorgden voor broodnodige melodie en “Fever” was een binnenkopper. Het optreden eindigde met een grote moshpit en de groep was duidelijk extreem dankbaar in de Fuzzy Lop te mogen optreden. Ramkot is een strakke liveband die nog één of twee goeie platen nodig heeft om een hele set te kunnen boeien. Hou de brandblusser dan maar in de buurt.

Sleaford Mods @ Teddy Widder

Wanneer je een compleet eigen formule hebt, kan je daar zonder variatie een hele carrière rond uitbouwen. Kijk maar naar het Britse duo Sleaford Mods. Beatmaker Andrew Fearn stapte het podium op, klapte zijn laptop open en drukte op play, waarna zijn compagnon, zanger en dichter Jason Williamson, zijn hilarische gitzwarte working class-poëzie in de microfoon begon te blaffen. Ze doen het al meer dan vijftien jaar, maar het blijft geweldig.

Toegegeven, het publiek had even tijd nodig om op gang te komen – door vermoeidheid of de ongewone performance? -, maar halverwege het optreden evenaarden de meeste festivalgangers Fearns ontwapenend stuntelige danspasjes. Williamson – een vijftiger – stak dan weer meerdere keren zijn duim in de mond, haalde bij “Mork ’n Mindy” zijn beste catwalkpose boven en kraaide in zijn microfoon. De twee eindigden uiteindelijk met hitje “Jobseeker”. Williamson maakte nog enkele foto’s, Fearn stak zijn laptop in de rugzak en weg waren ze. Hoe je soms niet veel meer nodig hebt dan een flinke dosis charisma en humor.

Ben Howard @ Hotot

Ben Howard heeft een complexe relatie met zijn fans. De schuchtere Brit is een goede gitarist en zeer gevoelige ziel, maar blijft tot zijn grote frustratie vooral bekend van zijn eerste pophitjes. Het resulteerde al enkele malen in tirades tijdens optredens. De tjokvolle weide was echter verrassend respectvol voor de treurige liedjes die de muzikant op haar losliet en een harde kern applaudisseerde zowaar telkens enthousiast. Wij begrepen dat niet helemaal. Veel meer dan een monotone reverb- en delaybrij hoorden we namelijk niet.

Howard – half verborgen onder een strooien hoed – leek zelf zeer dankbaar: ‘I should explain, I play a lot of new stuff and I’m grateful that you’re standing here when it’s hot as hell’. Hij zette vervolgens het nieuwe en mooie “Moonraker” in. Hitje “The Fear” was een laatste extra dankbetuiging. Een degelijk einde van een matige set. De fans leken tevreden, zelf vonden wij er niet veel aan.

Phoenix @ Hotot

De Franse indiepopgroep Phoenix scoorde eind jaren nul enkele hitjes toen dat genre nog airplay kreeg, maar leek op Down The Rabbit Hole in de vergetelheid geraakt te zijn. De band trok lang niet zoveel volk als Ben Howard eerder op de dag. Het waren echter de afwezigen die ongelijk zouden krijgen. De zelfzekere veteranen wierpen onmiddellijk een van hun meest dansbare hitjes, “Lisztomania”, in de strijd en lieten het niveau nooit echt dalen.

Frontman Thomas Mars – getrouwd met regisseuse Sofia Coppola – is een uitstekende volksmenner die het publiek indook en constant interactie voerde. Zo liet hij op een gegeven moment de inwendige cameraman los door een verrekijker op het publiek te richten. Dat kon vervolgens via het grote scherm door zijn ogen meekijken. Een gimmick? Zeker, maar wel een hele leuke. Een jarig tourlid dat in het vizier kwam, kreeg een welgemeend ‘lang zal hij leven’ van de menigte toegezongen, waarna Mars nog eens het publiek indook en een pintje dronk, omhooggehouden door een adorerende menigte. De emotionele blik aan het einde zei het helemaal. Een Feestje, mét hoofdletter.

Paolo Nutini @ Hotot

We leerden een paar dingen bij op dit laatste afsluitende optreden van de Hotot. Eén daarvan is dat de Schotse singer-songwriter Paolo Nutini dringend zijn visuals moet verbeteren. De schermeffecten deden ons meer dan eens aan oude Windows-screensavers of een kartonnen kaleidoscoop denken. Niet meteen de beste indruk. Gelukkig leerden we nog een heleboel andere dingen. Zoals: Paolo mag dan misschien wel een verlegen jongen zijn, die tijdens zijn bindteksten dringend aan zijn articulatie moet werken, maar godverdomme, wat een enorm charismatische performer is hij wel!

Nutini opende met het degelijke en broeierige “Afterneath”, maar het was bij “Lose It”, toen zijn rasperige stem eenmaal wat loskwam, dat we beseften: dit kan echt goed worden. En zo geschiedde. “Acid Eyes”, waarin de man zijn indrukwekkende vocals ten volle mocht etaleren, was een eerste hoogtepunt, en bij “New Shoes” gingen tientallen schoenen in de weide de lucht in. Voor we het vergeten: ook de sax werd met luid gejoel onthaald. De introverte muzikant met de knappe lokken leek zelf wat verlegen met het succes dat hij oogstte en toen had hij grote hit “Candy” nog niet eens bovengehaald.

Nutini stak triomfantelijk een vuist in de lucht toen hij zag wat zijn nummer bij het publiek teweegbracht en dat was helemaal terecht. “Iron Sky”, dat fragmenten bevat van een Charlie Chaplin-speech uit de film The Great Dictator, was uiteindelijk de spreekwoordelijke kers op de taart: ‘You, the people, have the power to make this life free and beautiful. To make this life a wonderful adventure. Let us use that power – let us all unite!’ De Schot eindigde uiteindelijk met “Shine A Light”, dat het eerdere niveau net niet haalde, maar ach, who gives a fuck. Dit was gewoon een heel goed optreden. Goeie finale van deze editie van Down The Rabbit Hole. Wij gingen nog wat dansen. Tot volgend jaar!

Onze recensie van dag 1 lees je hier.
Onze recensie van dag 2 lees je hier.