Het gaat hard voor Hideous. De band rond Guillaume Lamont (RHEA) en Tim Leyman (Ramkot) speelde nog geen jaar na oprichting The Slope op Rock Werchter plat, stond daarnaast op andere gerennommeerde festivals zoals Rock Herk en Rock Olmen en in oktober warmden ze het publiek van Black Box Revelation op in de Ancienne Belgique. Met hun stonerrock-geïnspireerde nummers wisten ze met andere woorden al menig concertjunkie gelukkig te stemmen, maar de vraag restte of ze diezelfde energie konden omzetten in de studio. Doorheen het jaar kregen we maar liefst vier singles voorgeschoteld die ons deden snakken naar een volwaardige geheel. Gelukkig wordt onze honger vandaag gestild met een volwaardige release.
In essentie is deze ep een perfecte kennismaking met de supergroep. De nummers zijn gevarieerd en bieden een dynamische luisterervaring. We merken namelijk dat de verschillende invloeden van alle muzikanten mooi hun plaatsje krijgen in het geheel, maar ook de productie en mix zitten raak. Ook de psychedelische, harde lyrics snijden bij momenten diepe wonden. Of het kwartet er dus in slaagt om de podiumenergie naar bandopnames te vertalen? Wij denken alleszins van wel.
Bij de opener van deze ep, eveneens met de naam “Hideous” – we veroordelen niemand die hier vergelijkingen maakt met Black Sabbath – worden we getrakteerd op een psychedelische, kolkende introtrack. ‘Hideous, hideous, hideous’, scandeert zanger Guillaume Lamont net voordat het nummer losbarst, om nog maar eens duidelijk te maken naar wie we eigenlijk aan het luisteren zijn: say no more. Deze repetitieve lyrics zijn desondanks niet vervelend, maar voelen eerder opzwepend aan. In de middeleeuwen waren we bij het horen van deze powersong schielijk ten strijde getrokken. Zo bleek al meerdere keren in een livesetting: het nummer, steevast als “Intro” op de setlist, zou elke bruine beer uit z’n winterslaap kunnen schudden. Enig puntje van kritiek: op plaat komt de song wat langdradig over. Andere tracks zoals “The Rut”, zijn heel wat speelser en worden geleid door de sterke ritmesectie, bestaande uit drummer Dajo Vlaeminckx en Romeo Elvis-bassist Victor Defoort. Vooral die laatste komt op de meest onverwachte momenten snedig door de mix en serveert ons met enkele rake funky licks. Het stemt ons gelukkig hoeveel vrijheid de bas krijgt: de muziek voelt daardoor meer aan als een jam en weet ons op bepaalde momenten zelfs aangenaam te verrassen.
Hoewel Hideous niet bang is om de overdrive-knop soms volledig in te drukken – zie leadsingle “Curse” – is het dus moeilijk om de groep in een hokje te duwen. Dat wordt nog maar eens duidelijk op een nummer zoals “Fashion’s a Lie”, dat mede dankzij het gebruik van een cowbell wat invloeden lijkt te herbergen van Queens of the Stone Age. Voormalig drummer Joey Castillo zou trots zijn. “Follow Me” voelt dan weer aan als een nummer dat op de eerste plaat van Royal Blood zou kunnen staan. Toch blijft het gevaarlijk om in het rond te strooien met vergelijkingen: Hideous is erin geslaagd om zich in vrij korte tijd een herkenbare sound eigen te maken, die net genoeg afwijkt van de andere projecten waar de vier muzikanten bij betrokken zijn. In de pers wordt het viertal nog voorgesteld als ‘een huwelijk tussen RHEA en Ramkot’, maar deze ep bewijst dat Hideous perfect op zichzelf kan bestaan als groep. Mede dankzij de ruime, stadionachtige productie lijken ze bovendien al klaar te zijn voor de grotere podia.
Al met al is deze eerste ep een enorm krachtig statement: we merken de rauwe energie van op het podium al bij seconde één en voelen ze doorheen onze aderen tot het bittere eind. De dynamische tracklist zet een precedent dat de groep niet onder één noemer valt te categoriseren en laat ons met een hongerig gevoel achter. We hopen in ieder geval dat Hideous – om de analogie te volgen – snel opnieuw de keuken induikt. Wie vanop de eerste rij wil genieten van deze nieuwe ep, kan terecht bij een van de releaseshows die dit voorjaar nog gepland staan, waaronder een optreden in de Balzaal van de Vooruit op 14 maart.
Ontdek “Fashion’s a Lie”, ons favoriete nummer van Hideous, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
