Down The Rabbit Hole 2023 (Festivaldag 1): Effectieve arrogantie, ‘no prediction of rain’ en dansen maar

Down The Rabbit Hole 2023 had op de eerste dag acts als Fred again.., Joey Bada$$, The Whitest Boy Alive, The Murder Capital en Froukje op de agenda gezet. Maarten Devoldere van Warhaus bracht het publiek tijdens zijn set ook vriendelijk op de hoogte van de laatste weersvoorspellingen: ‘It’s 22 degrees, there’s a mild breeze coming in from the east and there is no immediate prediction of rain!’ Genoeg redenen dus om los te gaan op het mooie festivalterrein. Dank Maarten, we kunnen bekwame weermannen altijd gebruiken.

Froukje @ Hotot

We zullen het maar meteen zeggen: wij waren geen fan van Froukje, die de eer had het hoofdpodium van het festival te mogen openen. We moeten echter ook eerlijk toegeven dat de popzangeres dat nochtans redelijk goed deed. Ze had een bekwame liveband met zich meegebracht, de setting was tof om naar te kijken – niet alle popsterren brengen een woonkamerdecor met zich mee – en de Nederlandse ster zong degelijk, met het charisma dat we ondertussen wel van haar kunnen verwachten. Een schare fans amuseerde zich op het gemak, terwijl het overgrote deel van de menigte het festivalterrein rond het podium nog wat verkende. Een aangename opener waar je weinig tegen kon hebben, maar een blijvende indruk? Nee, dat nu ook weer niet.

The Murder Capital @ Teddy Widder

De Ieren van postpunkband The Murder Capital trapten hun optreden af zoals ze dat meestal doen – met een scheut bravoure en arrogantie. “For Everything” opende de set en deed het publiek al enthousiast meeklappen, bij “Don’t Cling To Life” was de eerste moshpit een feit en “Green & Blue” is volgens ons nog steeds een van de beste nummers van de groep. Drie binnenkoppers van formaat dus, die de lat meteen hoog legden. Niet toevallig zijn het echter ook drie nummers van het debuutalbum. De opvolger kwam dit jaar uit en werd over het algemeen lovend onthaald, maar is veel kalmer; wij vreesden dat de nieuwe tracks de set zouden doen afzwakken.

De dromerige liedjes werden echter goed onthaald door het publiek, dat rustig heen en weer wiegde terwijl frontman James McGovern zijn eerste sigaretje van de set opstak. De Ier is zo’n frontman waarvan we nog altijd niet durven zeggen dat hij echt kan zíngen, maar hij komt er door zijn charisma mee weg. En tegen de tijd dat de spanningsboog tijdens “Gigi’s Recovery” wat teveel begon te verslappen, herpakte de groep zich met een drietal knallers. Voorlaatste nummer “Feeling Fades” was daarbij als vanouds een hoogtepunt, en bij “Ethel” kropen meerdere mensen op verzoek van McGovern op schouders. Een goede set, die aantoonde dat arrogantie op het podium – mits gedoseerd – goed kan uitpakken.

Warhaus @ Hotot

Nog zo’n artiest die graag op het podium semi-arrogant doet, is Maarten Devoldere van Warhaus. Gelukkig gaat het om een persona en wij betrapten de frontman meer dan eens op een blij en tevreden lachje tijdens zijn uitgekiende set. Het optreden begon met een opgenomen, chaotische orgelversie van romantische single “Open Window”, waarna de band zelf “Control” inzette. Devoldere laat niks aan het toeval over – hij speelde naar verluidt onlangs slecht omdat hij eens zijn goed pak niet aanhad – en zag er piekfijn uit, met achter hem een sobere maar mooie rode setting en een van de betere livebands van de Lage Landen.

De kracht van Devoldere is dat onder zijn façade van een Leonard Cohen-achtige player met een gebroken hart een heleboel emoties schuilgaan: ‘Maybe it’s my fault you’re a terrible person, but you’re still a terrible person’, aldus Devoldere halverwege de set tijdens een medley van “Timebomb” en “Open Window”. Kippenvelmomentje. De man omringt zich ook met klassebakken als Jasper Maekelberg van Faces On TV, die hij graag de ruimte geeft om het spotlicht op te eisen. Die laatste onttroonde hem tijdens “Shadowplay” trouwens bijna als frontman van zijn eigen groep, waarna Devoldere geen andere keuze had dan een goede, akoestische soloversie te spelen van “Fall In Love With Me”. De humor in de set deed ook veel – hoe vaak heb je al een oproep gehoord om het tijdens een live-optreden uit te maken met je lief? – en eindigen deed de groep zoals ze begon: met een uitstekende, hernomen versie van “Open Window”. Warhaus wandelde het podium af terwijl de valse orgelversie van het nummer herbegon (oh, hoe de liefde pijn kan doen). Wij bespeurden echter geen valse noot in de flow van de set. Geweldig.

Tramhaus @ Fuzzy Lop

De Nederlandse postpunkband Tramhaus kon zelf amper geloven dat ze in de Fuzzy Lop mocht optreden: ‘Ongeveer twee jaar geleden speelden we onze eerste show in Amsterdam voor vijftien mensen!’, riep zanger Lukas Jansen halverwege de set. De punkers leken dan ook zeer gemotiveerd om zich te bewijzen en konden tijdens hun grootste show tot op heden leunen op een schare trouwe fans van het eerste uur. De voorste rijen begonnen meteen te moshen en te crowdsurfen, en vooral Jansen smeet zich met de onuitputtelijke energie van een Duracell-konijn (we dachten even dat hij door het plafond zou springen).

Desondanks waren wij in de eerste helft niet helemaal overtuigd. Lag het aan de geluidsmix, de zenuwen van de bandleden, die hun repetitieve riffs niet altijd even strak speelden, of aan de zang van Lukas, die in het begin zeker in de hoogte nog erg geforceerd klonk? Wat het ook was, tegen de tijd dat de groep “Amour, Amour” inzette, was het probleem opgelost en de geschreeuwde back and forth tussen de groepsleden zalf voor onze oren. Een wankel begin, dat goed werd rechtgetrokken. Tegen het laatste nummer gingen alle handen in de zaal op elkaar.

The Whitest Boy Alive @ Hotot

Voor sommige acts lijkt het Engelse woord wholesome te zijn uitgevonden. The Whitest Boy Alive, het project van Noorse muzikant Erlend Øye, is zo’n groep. Øye maakt met zijn andere band Kings of Convenience vooral rustige, akoestische gitaardeuntjes, maar specialiseert zich daarnaast ook graag in dansbare indiepop. (Denk bij The Whitest Boy Alive aan een relaxte Vampire Weekend met een scheutje disco.)

De band speelde voor een groot aquareldoek van planeten en sterren, en kreeg van bij het eerste nummer het publiek in beweging, met weliswaar ietwat inwisselbare nummers. Op zich niet erg; Øye is een innemende muzikant die nerdy professorvibes afgeeft en het publiek moeiteloos op de hand kreeg met zijn bescheiden charisma. Ondertussen gaf hij wat weetjes mee. Zo leerden we dat het gebruikte keyboard uit 1978 dateerde en daarmee even oud was als de keyboardspeler. Koppeltjes dansten op de weide en hitje “Burning” werd met gejuich onthaald. Øye en co. brachten ook een nieuw liedje, “C’est La Vie”, ten gehore en eindigden met “Courage”, waarop de hele weide met de handen begon te zwaaien. De maniakele danspasjes van Øye op het einde vonden wij erg schattig.