Is een quadrupel-affiche een ding? Volgens Kavka in ieder geval wel. Ze nodigden in samenwerking met Samhain vier spannende, zwaardere acts uit, allemaal uit verschillende subgenres: de hardcorepunk van Candy, de blackmetal van Spectral Wound, de doommetal van Primitive Man en de ‘quoi-de-la-fuck’ van Full of Hell. In een snikhete Kavka Oudaan verzamelden de Antwerpse meerwaardezoekers zich, maar evengoed hoorden we dat heel wat noorderburen en Franstalige landgenoten waren afgezakt naar de Koekenstad voor deze geweldige line-up. Iedereen leek ook voor een andere band aanwezig te zijn. Op die manier voelde het alsof een clubtour de start van de festivalzomer omarmde op deze zweterige dag.
Er gebeurden heel wat schemawijzingen en uiteindelijk was het Spectral Wound dat mocht openen. In ons notitieboekje penden we ‘blackmetal voor motorrijders’ neer, hoewel we dit gevoel niet helemaal konden plaatsen. Misschien kwam dit door de strakke zwarte broek, glinsterende riem en leren handschoenen van frontman Jonah Campbell; of misschien door de energie waarmee ze hun set brachten? De groep bracht een soort dwarsdoorsnede van de rijke blackmetalgeschiedenis. Ze wisten naadloos atmosferische passages te laten overgaan in punkdrums, om daarna van melodische tremoloriffs naar headbangende grooves te gaan. Ondanks deze mengelmoes klonk de band toch vrij klassiek en bevestigde ze heel wat clichés, zoals de bemodderde gezichten die zienderogen zwetend afdropen. Bovenal zat het geluid heel erg goed en zat er veel energie in de set, met bijna een punkattitude. Ook al was de blackmetalgroep misschien een beetje een rare opener, het was wel een enorm goede.
https://www.instagram.com/p/Ct3ki0eOTGm/
De muziek van Primitive Man is een van de meest vernietigende soort. Neem nu pakweg een “Entity”, een nummer dat je beter niet opzet wanneer je de aux-kabel krijgt op een zomerdrink. De manier waarop de trage pletwals van een drone op ons afkwam, was pijnlijk voor wie geen oordoppen inhad. Er heerste een constante dreiging die nooit hoefde open te barsten en dat toch onverbiddelijk deed. De zware stem van Ethan Lee McCarthy voelden we door ons hele lichaam razen, de trage sludge van de bas des te meer. Zo nu en dan lieten ze deze mix overgaan in elektronische noise, begeleid door een soort thereminachtig instrument waarbij er meer noise ontstond naargelang McCarthy zijn hand dichter bij een antenne bracht. Ondanks dat ze zo’n drie maanden geleden een fantastisch album, samen met Full of Hell, uitbrachten en het publiek een soort samenwerking verwachtte, gebeurde dit helaas niet. Wel geraakten we in een trance door de trage doom van het trio.
Misschien wel de populairste band van de avond was het legendarisch extremiteitsfenomeen Full of Hell. We zagen ze recentelijk nog in het voorprogramma van Converge, waar ze ons niet volledig overtuigden. Een Full of Hell-show ziet er gemiddeld als volgt uit: een sample, heel wat noise, dertig seconden loeiharde grindcore, terug noise en dat alles opnieuw in dezelfde volgorde. Dit maakte de korte moshpits heel grappig. Ook frappant was de man die eerst door benen in het publiek kroop, begon te roepen, agressief in het rond sloeg en vervolgens op het podium begon te dansen. Frontman Dylan Walker reageerde hierop door hem weg te sturen: ‘Please read the room. If you make people uncomfortable, just get the fuck out.’ Het was een sterk statement van een heel goede vocalist, dat de samenhorigheid van de hardcorescene in de verf zette. Vanaf dan brak er ook een leuke moshpit open en zat de sfeer enorm goed. Ondanks dat de vocalen niet altijd even goed in de mix zaten -voornamelijk omdat Walker veel verschillende zangtechnieken gebruikt-, waren we toch volledig mee en kon dit keer Full of Hell ons wel overtuigen.
Afsluiten was weggelegd voor Candy. Op plaat, en dan vooral op jongstleden album Heaven is Here, maken ze iets tussen metalcore uit de vroege jaren 2000 en hevige hardcorepunk, maar dan gecombineerd met heel wat harshnoise en powerviolence. Live was het een pak minder industrieel, en vooral een hardcorefeestje met stevige moshpit om de avond af te sluiten. De zaal was een beetje leger, vermoedelijk door de hitte, maar de moshpit leefde nog wel. Ook al was het hardcore, toch was het vaak ook enorm groovy. Vooral waren de bandleden enorm hyped en leken ze echt heel veel plezier te beleven in hun spel. Dat Candy niet klonk zoals we hen op plaat kennen, was dan ook helemaal niet erg.
Op een snikhete dag stond de zaal van Kavka stampvol. We kregen vier heel goede bands te zien die internationaal ook heel wat furore maken. De programmatie ging verschillende kanten uit, wat de frisheid er in hield. Iedereen luisterde, danste en genoot. Toch was er ook enorm veel ademruimte nodig, gezien tegen Candy de zaal heel wat leger was en tussen de bands door het terras een ontzettend welgekomen plek was. Petje af voor Samhain en Kavka om deze line-up samen te stellen. Niet enkel waren het vier gerenommeerde bands, maar ook waren het vier heel overtuigende shows.
