© Reid Haithcock
Legendarische metalcoreband Converge slingert zo ongeveer om de drie jaar een nieuw project in de lijst van beste metalalbums ooit. In hun unieke mix van tempowisselingen, atmosferische gitaarmelodieën en een hardcoreattitude blijven ze alsmaar sterker en sterker worden. Het was even geleden dat Converge in België speelde, dus bracht Metadrone daar verandering in. Speciaal voor hun Europese tour nam de band uit Boston niet één, maar twee voorprogramma’s mee naar VIERNULVIER. België vond dit blijkbaar niet genoeg, en besloot dus nog een project extra toe te voegen; Psywarfare.
Toen we net aankwamen, begon een gigantische elektronische soundwall zich op te wellen. Gemaskerd achter een altaar verwelkomde de Amerikaanse Belg Psywarfare (Dwid Hellion) de hardcorefans van de avond. Helaas stopte dit al na zo’n tien minuten. Dan maar tijd voor het volgende, Petbrick, een project van elektronicaman Wayne Adams en drummer Igor Cavalera (onder andere Sepultura en Soulwax). Ze brachten samen een combinatie van breakbeats, samples en hevige drums. Op het einde van de set kregen we drie vocale gasten te horen: bovengenoemde Hellion, Full of Hell-vocalist Dylan Walker en niemand minder dan Jacob Bannon van Converge zelve. De nummers konden alle kanten op gaan, maar de trui van Walker vatte alles samen: ‘The real hard dark gabber’.
Na deze kleine hardcorerave was het tijd voor grindcorevaandeldragers Full of Hell. Vorig jaar brachten ze het loeiharde Garden of Burning Apparitions uit, waaruit ze in een spoedtempo een handvol nummers speelden. De nummers an sich waren vrij kort, met telkens noisey drone tussenin, soms gemaakt met een soort obscuur blaasinstrument. De tempo’s veranderden in een spoedsnelheid, en dat alles op een superstrakke manier gespeeld. Toch zagen we het unieke van de band niet volledig in. Dat komt misschien ook omdat de hoge schreeuwen van vocalist Dylan Walker niet volledig uit de mix kwamen. Daardoor was het vooral hard, ritmisch complex en heel erg luid.
Converge keert na hun album én tour met Chelsea Wolfe terug naar hun oudere materiaal. Deze tour is dan ook meer gericht op luid en snel spelen, in tegenstelling tot de uitgerekte composities op Bloodmoon: I. Voor deze show besloten ze drie (of vier) blokken van telkens vier publieksfavorieten te spelen. Want ja, gisterenavond waren alle nummers van de set publieksfavorieten. Dat zijn ze bij Converge trouwens altijd. Ook al waren de voorprogramma’s goed verzorgd, toch was het heel duidelijk dat de mensen vol verwachting naar Converge uitkeken.
Dat was duidelijk vanaf de eerste drumroffels van opener “Dark Horse”. De echte opener was het echter niet, want Psywarfare kwam nog eens een keertje zijn rauwe stemspieren flexen tijdens een heel kort probeerseltje. Tijdens “Aimless Arrow”, met zijn snijdende gitaarmelodieën, gooide iedereen zichzelf in de pit, en dan bedoelen we het complete antoniem van slaperigheid. Toch zou de vermoeidheid – en de dehydratatie – na enkele nummers wel hoog beginnen oplopen. “Axe to Fall” werd gretig meegezongen. Frontman Jacob Bannon duwde dan ook regelmatig zijn micro in het gezicht van het publiek.
Na dit eerste viertal bedankte de 46-jarige Bannon ons al meteen uitbundig. ‘Ik heb deze community zo’n twintig jaar geleden ontdekt en ik ben heel dankbaar dat ik hierin al mijn emoties kwijt kan’, klonk het. Dit maakte de show (en de emotionele teksten) alsmaar oprechter en intenser. Dat is dan ook iets waarvoor we de band erg bewonderen; de afstand tussen band en publiek was heel klein. Het was een gezamenlijke viering van connectie tussen band en publiek door middel van geweldige nummers. Na fysiek (maar niet emotioneel) rustpunt “Arkhipov Calm” was “Concubine”, met de gitaar van Kurt Ballou, de bas van Nate Newton en de drums van Ben Koller op hun best, des te slopender.
Na deel drie, met een bijzonder sterke versie van “Cutter” vroeg het volk om meer. En of ze dat kregen. De bisronde begon met het tweeluik “First Light” en “Last Light”, waarbij ‘This is for the hearts still beating’ werd meegezongen al ware het een anthem. Vervolgens werd “Broken Vow” ingezet, een vrij kort hardcorepunknummer waarbij het tempo van het dansende publiek serieus werd opgedreven. Eindigen deed Converge met “Jane Doe”. Dit elf minuten durende epos kwam als een verrassing, gezien ze het niet heel vaak spelen. De tempo- en dynamiekwisselingen zorgden voor een emotioneel hoogtepunt en de ideale afsluiter van een meer dan legendarische show.
Converge is een band die al 21 jaar op zijn artistiek hoogtepunt zit. Dat de set was opgebouwd uit nummers van de verschillende albums sinds het in 2001 verschenen Jane Doe en elk nummer écht deel is van de legendarische Convergewereld, is heel uniek. Bovendien werd, ondanks de roemrijke status van Jane Doe, geen enkel nummer van deze plaat meer op de voorgrond gezet in de show dan al het nieuwere materiaal, op het titelnummer na dan. Het zou heel gemakkelijk zijn om te teren op het verleden, maar dat doet Converge niet. Het is namelijk een levende legende, die immer vooruit kijkt. Daarom, en om vele andere redenen, is Converge een van de beste livebands van deze tijd.
Setlist:
Dark Horse
Aimless Arrow
Under Duress
Axe to Fall
Empty on the Inside
Arkhipov Calm
I Can Tell You About Pain
Concubine
A Glacial Pace
Reap What You Sow
Cutter
Worms Will Feed / Rats Will Feast
First Light
Last Light
Broken Vow
Jane Doe
