Graspop Metal Meeting 2023 (Festivaldag 3): Surf and Turf

Ondanks dat iedere dag van Graspop nagenoeg volledig uitverkocht is, was het op zaterdag toch beduidend drukker dan de voorgaande dagen. De komst van enkele metalcorelegendes zal daar wel voor iets tussen gezeten hebben, want met Architects, The Ghost Inside, Parkway Drive en I Prevail stond er natuurlijk de crème de la crème van het genre op de affiche. Aanvullend kregen we natuurlijk nog grote namen in de punk als Rancid, The Chats en Less Than Jake, maar ook een headliner van formaat in de vorm van Slipknot. Hoe de opbouw richting die headliner verliep met behulp van heel wat sfeer en goeie strakke bands, ontdek je vanzelfsprekend hieronder.

Vended @ North Stage

De familie Taylor was gisteren behoorlijk goed vertegenwoordig in Dessel. Als afsluiter van een broeierige dag fungeerde Slipknot met de alom bekende frontzanger Corey Taylor, maar rond het middaguur was het al aan diens zoon Griffin om de spits af te bijten. Samen met zijn kameraden startte hij een aantal jaar geleden de band Vended. Dat de appel niet al te ver van de boom viel, was al snel te horen, want uiteraard is Slipknot een referentie in de sound. De bekende achternaam zorgde voor heel wat nieuwsgierigen, die met enige twijfel eens wilden komen kijken. Eerlijk is eerlijk, de twijfels trokken alsmaar meer weg naarmate het optreden vorderde. Voor “Overall” vroeg Griffin een ‘disgusting’ moshpit, wat met dit vroege aanvangsuur niet helemaal in realiteit kon worden omgezet. Debuutsingle “Asylum” sloopte ons ochtendhumeur als afsluitend nummer helemaal. Het duwtje in de rug dat Vended in zijn begindagen kreeg, heeft de band alvast een mooie basis gegeven, waar het nu met een energieke show de vruchten van plukte.

Vended komt vrijdag 23 juni naar 013. De Eindhovense metalcoreband Torn From Oblivion is support.

Mimi Barks @ Jupiler Stage

Mimi Barks was vorig jaar supportact van Frank Carter & The Rattlesnakes’ show in La Madeleine. Zodoende kon het manusje-van-alles wat teren op bekendheid in de alternatieve hardcorescene. Haar uitstraling had veel weg van Marilyn Manson, maar op het vroege middaguur had haar doomtrap niet het gewenste shockeffect. Elektronische cross-over is op Graspop zeker geen taboe, maar om echt indruk te kunnen maken, kwamen de riffs beter niet uit een muziekdoos. Barks en drummer Mike Heller zagen daardoor hun kansen schoon om de toestromende meute lichamelijk te entertainen. Toen Barks de drumkit bemande, zakte de semi-playbackshow geenszins in. Het potentieel van Barks mag dus zeker niet onderschat worden. Eenmaal ze omringd wordt door een volledige band, zien we het live helemaal goed komen.

Nothing More @ South Stage

Als er een band is die weet hoe je de mensen moet opwarmen, dan is het wel Nothing More. De Amerikanen vieren dit jaar hun twintigjarig jubileum en mogen terugblikken op een mooie rit met een aantal goed ontvangen albums en zelfs een paar Grammy-nominaties. Nothing More staat in de scene verder ook gekend als een excellent voorprogramma en die status lijkt de band gewoon ook te omarmen. De jongste weken trokken de mannen bijvoorbeeld op pad voor een aantal shows met Slipknot. Op Graspop kregen ze iets meer tijd om zich te laten horen en die kans grepen ze met beide handen. De alternatieve rock met vleugjes metal werd sterk gebracht, met een glansrol voor zanger Jonny Hawkings. Die haalde met verbluffende vocale controle een paar keer verschroeiend uit, zoals tijdens het zeer catchy “Jenny”. Het publiek kregen de band steeds meer mee in zijn verhaal en toen de frontman tijdens afsluiter “This Is the Time (Ballast)” ook nog eens op het publiek ging staan drummen, gingen de gewonnen zieltjes helemaal overstag. Een eerste aangename verrassing van de nog jonge dag, dat was Nothing More.

Heriot @ Metal Dome

Heriot wordt in Groot-Brittannië bedolven onder de superlatieven. Na het zien van de set begrepen we waarom. De vier Britten tapten uit een hardcore infused deathmetalvat, maar droegen daardoor een bepaalde coolness met zich mee die we in Europa nog niet zo gewoon zijn. Ondanks dat de Metal Dome niet bijster gevuld was, zagen we naar Graspop-normen een diverse mix van bandshirts. Een klein groepje enthousiastelingen bestaande uit metalcore- en klassieke metalfans ging elkaar stampvoetend te lijf. Net zoals de strakke riffs en drumbreaks, liep ook de pit niet uit de hand. Dat gitariste Debbie Gough en bassist Jake Packer de vocalen qua stemniveau perfect onder elkaar verdeelden, zorgde bovendien voor vlotte afwisselingen. Fans van de zogenaamde ‘betere metal’ zullen Heriots Desselse doortocht koesteren.

Skindred @ North Stage

Als exoten in de metalwereld heeft de Welshe band Skindred toch wel een behoorlijk knap parcours afgelegd. Met hun reggae/ska meets metal hebben ze zowat op elk belangrijk metalpodium in Europa gestaan en toch kreeg het viertal lange tijd niet de credits die ze verdienen. Het tij lijkt tegenwoordig wel gekeerd te zijn, want iedereen voor de North Stage leek gewoon zin te hebben in een feestje. Sfeermeester Benji Webbe haalde alle trucjes boven om het verhaal van Skindred live te versterken. Daarop hamerde de band ook heel hard; de live-ervaring van het moment zelf en liefde. De nieuwe nummers van hun aankomende album Smile werkten live overigens al bijzonder goed en waren zeer complementair met de rest van hun nummers. De Newport-propeller tijdens “Warning” is intussen een klassieker in het genre die uiteraard niet kon ontbreken. Shirts gingen de lucht in en zo maakte de band het feestje compleet.

Benji Webbe en co presenteren Smile op 15 december in Melkweg, Amsterdam.

Schizophrenia @ Marquee

Thrashmetal blijft een vertrouwde basis voor alle subgenres die de metalcultuur rijk is. Zolang de Bay Area- en Teutoonse koningen het niet allemaal voor bekeken houden, blijven ook de retroactieve kopieën fris voor de dag. Speciaal voor de shows op Graspop en Hellfest ’s anderendaags maakte Schizophrenia werk van een spectaculaire podiumopstelling. Mochten de rookpluimen pyro geweest zijn, smolten onze hersenen. Het duurde echter een tijdje vooraleer de vingervlugge deathmetal de metalheads overtuigde om te moshen en te crowdsurfen. Doordat alles eighties thrashmetal uitademde en de bandleden hun bindteksten in het Engels voorzagen, keek de Belgische band verder dan haar neus lang was.

I Prevail @ South Stage

I Prevail groeide gevoelsmatig in een mum van tijd uit tot een van de paradepaardjes van de nieuwe lichting in de metalcore. In een hopeloos uitverkochte Trix toonde de band ons in het voorjaar nog dat ze live voldoende gebalde power heeft, maar gisteren kon ze aan dat niveau helaas niet tippen. De groep kwam verrassend flets voor de dag en dat lag voor een groot stuk aan Brian Burkheiser. De zanger kampte met stemproblemen en schoot in de zuivere onderdelen een paar keer serieus uit de bocht. Zijn stem forceren deed hij gelukkig niet om erger te voorkomen, maar het maakte nummers als “Hurricane” niet bepaald luisterwaardig. Tegenpool Eric Vanlerberghe kon daarop niet meteen een antwoord vinden, ondanks een aantal verwoeste pogingen tijdens “Bad Things” en “Choke”. Het voelde voor ons ook allemaal iets te afstandelijk en Amerikaans aan. I Prevail bleef muzikaal ver onder zijn mogelijkheden, maar het publiek maakte er hoe dan ook een crowdsurffeestje van.

Cyclone @ Marquee

Voor het team van de productie en de vrijwilligers was Cyclone wellicht een verademing. De oer-Belgische thrashband had buiten hun instrumenten en tonnen charisma niets meer bij. Hierdoor lag de focus volledig op de muziek. De setlist was strak opgebouwd uit de vetste tracks van Brutal Destruction en Inferior to None. Bijgevolg werd het publiek nummer per nummer uitzinniger. Dat deze niet enkel bestond uit Belgische fans was waarneembaar toen er op vraag van oprichter en zanger Guido Gevels een heleboel buitenlandse armen niet “Paralysed” waren. Cyclone was de hele tijd een ijzerscherp zwaard dat op het einde nog dieper in de wonde sneed. De nieuwe track “Nothing is Real” was misschien de definitieve premisse naar Cyclones tweede jeugd.

The Ghost Inside @ North Stage

Het had niet veel gescheeld of The Ghost Inside was er niet meer geweest. Hun zware ongeval in 2015, waarbij de twee buschauffeurs het leven lieten en de bandleden in kritieke toestand verkeerden, zinderde nog een hele tijd na. Muziek was in die mate een soort van therapie en verwerkingsproces om het leed niet per se te verloochenen, maar wel een plaats te geven. In 2019 volgde een comeback op het podium en vanaf dan bouwde de band opnieuw meer en meer op naar zijn oude topvorm. Het eerste optreden op Belgische bodem sinds 2015 kon dan ook op heel wat belangstelling rekenen en we merkten dat band en publiek elkaar duidelijk gemist hadden. “The Great Unknown” knetterde en bromde heerlijk over de weide en “Mercy” was een stevige manier van dankzeggen. “Out of Control” en “Aftermath” stilden de appetijt van een hongerig publiek, en vormden een passend slot van een geslaagde terugkeer.

Danko Jones @ Jupiler Stage

Tussen al het lawaai aan de hoofdpodia door, bleek Danko Jones een baken van rust te zijn, al is dat op Graspop natuurlijk relatief. De zanger staat garant voor strakke sets en dat was gisteren niet anders. “Guess Who’s Back” en “I Gotta Rock” bewezen al meteen dat de man hier was om ons echte rock-’n-roll te serveren. De rockmuziek van de Canadees blijft gewoon altijd strak overkomen en hij bracht het ook vol overtuiging met een charismatische uitstraling. Tussendoor kon Jones ook wel wat fun maken door het publiek aan te sporen zijn naam luider te scanderen en te poseren voor de fotografen. Nummers als “Full of Regret” en “Flaunt It” gaven ook aan dat je met drie heel strakke songs kan maken. Hoe langer de rock van Danko Jones werd gespeeld, hoe meer ambiance er in het publiek kwam. Crowdsurfers bleven plots maar opduiken en op die manier zat ook de sfeer helemaal goed. Een frisse, simpele rockshow tussen al het lawaai, dat was uiteindelijk wat iedereen bij Danko Jones nodig had én kreeg.

Code Orange @ Jupiler Stage

Doordat de wolken de felste zonnestralen tegenhielden, waren ditmaal niet de temperaturen code rood. De interne alarmbellen zouden pas afgaan wanneer Code Orange de nieuwbakken Jupiler Stage naar de zak zou komen spelen. Frontman Jami Morgan heeft een pik op de wereld, maar kon zijn woede kanaliseren in fucked up spring- en stampbewegingen. Wanneer hij diep door de knieën zakte, nam zijn beestachtige stem alles over. Quasi alle acts waarbij Code Orange leentjebuur speelde, kregen een welgemeende felicitatie: The Menzingers, Life of Agony, Slipknot en Pantera. Code Orange was die laatste in het kwadraat. De gestoorde hardcoreband was echter op zijn sterkst, alsook toetsenist Eric Balderose die mee riffs op ons afschoot. Tegen de zin van Morgan werd het terrein pas na een poosje een slagveld, waar “The New Reality” louter draaide om de revolutie!

Sleep Token @ Metal Dome

Rond weinig bands op de affiche hangt er zo’n grote hype als rond Sleep Token. Het mysterie achter de bandleden is nog steeds niet ontrafeld en ook gisteren hield de groep in een stampvolle Marquee zijn maskers plichtbewust op. De meningen waren en zijn verdeeld over de band en dat zal na gisteren niet veranderd zijn. Sleep Token bracht immers een set der contrasten waar het meer wel dan niet wispelturig om de hoek kwam. Op het ene moment greep het ons bij het nekvel, om niet veel later met een slappe hand die greep weer los te laten met een rustig stuk. “Vore” kon dan wel ten volle gesmaakt worden, net zoals een puike versie van “The Summoning”. Bij het begin van “Rain” waren de heren ons dan weer kwijt, en niet alleen ons, zo bleek aan de tent die alsmaar meer leegliep. Aangezien de groep te laat was begonnen, ging ze ook nog eens over tijd via “Higher”. Het nummer ging wel nog behoorlijk hard ten einde met een stevige, diepe uithaal van Vessel. Sleep Token kon de hype dus maar deels waarmaken op Graspop.

The Chats @ Jupiler Stage

We hebben als Dansende Beren zijnde nog geen enkel optreden van The Chats gemist in België, en ook gisteren tekenden we present. De laatste show van een lange Europese tour was wederom een explosieve wervelwind van Australische pubpunk van de bovenste plank. Al bij het eerste nummer “Nambored” werd de pit geopend en veranderde het veld voor de Jupiler Stage in een regelrecht slagveld. Heel hard verschilde de set niet met degene die we in mei nog in de Trix zagen en toch verveelden we ons geen minuut. Dat lag enerzijds aan de energie op het podium en de strakheid waarmee de band zijn korte nummers bracht en anderzijds (en misschien nog het meeste) aan de pit die gedurende het hele optreden intenser en intenser werd. De ‘hits’ hielden de mannen voor het slot met “Identify Theft”, “Smoko” en een wild “Pub Feed”. Wie twijfelde of The Chats op Graspop paste, die had er maar bij moeten zijn. Strak, pijlsnel en meedogenloos eindigde The Chats zijn ronde door Europa in Dessel. 

Op zondag 12 november komt The Chats naar het Sportpaleis en dat in het voorprogramma van Queens Of The Stone Age.

Rancid @ North Stage

Vlak na The Chats’ glorieuze doortocht mochten alle ‘punks en motherfuckers’ lekker gaan uitbollen bij de Californiërs van Rancid. Deze punkband is al meer dan dertig jaar actief en stond voor het eerst op Graspop. Begin deze maand leverde ze met Tomorrow Never Comes een waardig album af. Diens titeltrack was een vlotte starter van een klein uurtje ouderwets tegen de schenen te stampen van conformisten en censuristen. Beide helften van de wei imponeren zat er helaas niet in. Aan de Pantera-zijde was de sfeer nogal mak en viel het op dat Rancid best een dunne sound heeft. De bende is alleszins goed in wat ze doet: gemeenschappen bij elkaar brengen. De bands liefde voor Testament was namelijk niet van de poes. In hun wereld zijn ze relatieve grootheden en toch zagen Tim Armstrong en Lars Frederiksen eruit als twee havenarbeiders die naast hun fysieke arbeid de lokale pubs afschuimen. De hitjes “Time Bomb” en “Ruby Soho” waren toffe overgangen naar het zwaardere werk.

Less Than Jake @ Jupiler Stage 

Wie geen trek had in een controversiële frontman, die kon zich gewoon uitleven aan de Jupiler Stage. De ska-metalband Less Than Jake speelde gisteren zijn laatste show van de Europese tour en stak die vol met humor en plezier. We kregen zelfs de permissie om rondjes te lopen rond de PA en daar activeerden we maar al te graag onze Strava voor. Tussen al die humor en laconieke bindteksten door speelde Less Than Jake wel gewoon strak en hard. Een gratis stukje pizza maakte de band gelukkig en in ruil kregen we een paar leuke feestnummers zoals “AI’s War” en “The Ghost of Me and You”. Ook al was er niet veel volk bij Less Than Jake, wie er was had het er wel gewoon haar zijn zin. 

Pantera @ South Stage

Het is op Graspop algemeen geweten dat metals grootste acts zeer vaak de revue passeren. Het liveconcept Phil Anselmo & The Illegals A Vulgar Display of Pantera werd in 2019 weggemoffeld in de Metal Dome. De naam Pantera is daarentegen een ‘trademark’ waar sinds Cowboys from Hell nooit meer mee te sollen viel. Het was daarom toch even fronsen toen we beseften dat Pantera nooit eerder op Graspop speelde. Het was bij voorbaat al geweten dat Charlie Benante en Zakk Wylde de Abbott-broers niet konden vervangen. Dat probeerden ze ook niet te doen en dat werd enorm geapprecieerd.

Phil Anselmo was niet meer het halfgeschoren veulen van weleer en Rex Brown leefde inmiddels ook voor vijf. Nochtans verkeerden ze in een goede gezondheid om de naam Pantera alle eer aan te doen. De ‘behind the scenes’-introductiefragmenten en levensgrote vlag maakten de massa uitzinnig. Pantera’s afgeslankte versie was “A New Level” waarbij het volop headbangen en moshen was. Bij “I’m Broken” staken ze het spreekwoordelijke vuur echt aan de lont en de hardcorefans kregen op “Suicide Note Pt. II” Anselmo’s meest agressieve kant te horen. Nadien zorgden “Fucking Hostile” en “Cemetery Gates” voor een krop in onze keel. Zelfs de grootste rednecks hebben een gevoelig kantje en wie dat allemaal aanstellerij vond, werd wandelen gestuurd. We zijn oprecht benieuwd welke wegen Anselmo, Benante, Brown en Wylde nog zullen bewandelen. Leeftijdsgewijs leek het ons nu of nooit om eventueel iets nieuws uit te brengen en met een andere set de jonge(re) generaties metalheads te leren kennismaken met Pantera.

Op 20 juni speelt de groovemetalband een exclusief, Nederlandse zaalshow in AFAS Live.

Parkway Drive @ North Stage

Van een co-headliner wordt er altijd wel iets verwacht. Voor dat tikkeltje meer zorgde Parkway Drive. De groep uit Australië heeft zijn plaats inmiddels dubbel en dik verdiend met een reeks heel solide tours. De drummer mag dan wel geen rondjes meer draaien rond zijn eigen as, het vuur zat er wel van bij het begin aan in. “Glitch” en “Prey” vormden een leuk openingsduo om iedereen vlotjes mee te krijgen, en in dat opzet slaagde de band ook. “Vice Grip” was meer dan bruut en bracht heel wat vuur onder ons gat. Het mocht zelfs nog iets warmer van de band en voor we het goed en wel beseften stond Winston op de weide om tijdens “Idols and Anchors” het publiek rond zich heen te laten circlepitten.

De Australiërs deden ook beroep op een aantal violisten. Die kregen pas vanaf “Shadow Boxing” hun moment van glorie, al bleef het metalpubliek daar redelijk koeltjes bij. Ook tijdens “Darker Still” reageerde het publiek nogal passief, maar Parkway Drive bleef gewoon doorzetten. Als verplichte encore kregen we nog “Crushed” en “Wild Eyes”, die beiden nogal lauwtjes werden ontvangen. Lag het aan het feit dat Slipknot ging beginnen of dat we al aan dag drie zaten? Het antwoord situeert zich ergens tussenin!

De gereviewde hardcore-, metalcore- en punkbands zien we volgend weekend terug op Jera On Air. Parkway Drive (22/06) en Rancid (23/06) zijn daar elk dagheadliner en worden ingeleid door Code Orange (22/06) en Sleep Token (23/06). The Menzingers en The Ghost Inside staan geboekt op de laatste festivaldag (24/06).

Onze recensie van Slipknot lees je hier.
Onze recensie van Machine Head lees je hier
Onze recensie van Guns ‘N Roses lees je hier.
Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.
Onze recensie van de tweede festivaldag lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Cédric Ista en Simon Meyer-Horn.