Machine Head @ Graspop Metal Meeting 2023: Stalen kaakslagen

‘Ik voelde de band met het publiek niet meer en ik moest er gewoon even tussenuit.’ Na The Eight Plague-tournee zei frontman Rob Flynn in 2013 het festivalcircuit vaarwel. Unto the Locusts-opvolgers werden uitsluitend gepromoot in de zalen. Machine Head bracht Bloodstone & Diamonds en Catharsis live ter ore in Trix en Ancienne Belgique. Rond die periode boterde het niet meer tussen Flynn, gitarist Phil Demmel en drummer Dave McClain. De twee werden zonder pardon uit de band gezet. Sindsdien stonden Flynn en Machine Head synoniem voor elkaar.

Burn My Eyes’ 25^ste verjaardag werd uitbundig gevierd met een heropname en een integrale uitvoering in Vorst Nationaal. Tijdens de coronapandemie vond Flynn afleiding in podcasting en Of Kingdom and Crown. Vorig jaar bewees Machine Head op het Britse Bloodstock en terug in Vorst Nationaal dat het de grootste metalfestivals kan headlinen. Dat de band nu exclusief overvloog van de States naar Dessel, zorgde bij ons voor een euforiemoment.

Tien jaar lang Belgische festivalaanbiedingen durven weigeren is één ding. Ze vol monsterlijk testosteron kunnen inpakken, was voor Machine Head geen koud kunstje. Afgelopen week verschenen er op sociale media machtige beelden van de band die repeteerde in een fabrieksloods. Dat industriële gevoel lokten Flynn en co eveneens uit op de South Stage. Al bij opener “Imperium” gaf Machine Head ons stalen kaakslagen op ons gezicht. ‘Bang your head, motherfuckers’, was Flynns taalkundig stokpaardje om de massa extra op te jutten. De Amerikaanse metalband draait immers al lang genoeg mee om te weten hoe ze duizenden kijklustigen aan haar zijde moet krijgen. Gedurende deze zegetocht werd er ook nieuw werk gepromoot. “CHØKE ØN THE ASHES ØF YØUR HATE” en “RØTTEN” deden bij de meesten geen belletje rinkelen, maar werden even intens gebracht als de tijdloze klassiekers.

Flynn was helemaal in zijn nopjes, al werden zijn bevelen tot circlepits en wall of deaths soms wat tenenkrullend. Machine Head heeft zulke bindsteksten niet nodig om ons uitbundig aan het bewegen te zetten. De frontman oversteeg daarentegen zichzelf toen hij met een vettige grijns stond te soleren of rug aan rug stond tegenover medegitarist Wacław Kiełtyka. Zo’n enthousiasme zagen we dit weekend nog niet vaak en legt de lat reeds hoog voor Slipknot en Def Leppard. Machine ‘fucking’ Head als exclusieve headliner zette ons ook aan het denken over de toekomst van het metalfestival. Eerder op de dag bewezen Behemoth, Amon Amarth en Gojira dat ze de grote podia niet verafschuwen. Dit soort acts zijn de witte konijnen in wording waar wij naar smachten. In een minder wrede wereld had echter Pantera hier nu misschien gestaan. De ode aan Dimebag Darrell kwam allerminst ongelegen.

Het langharige tuig imponeerde verder met een grootste productie vol vuurwerk. Voor deze headlineshow werd er niet gekeken op een liter zweet, bloed of oogvocht. Muzikaal putte de metalformatie gretig uit diens discografie. Enkel Bloodstone & Diamonds en Catharsis zagen ze al dan niet bewust over het hoofd. Beide albums kwamen niet uit Machine Heads meest vruchtbare periode. Unto the Locust uit 2011 was dat echter wel en bij “Locust” werd Dessel overspoeld door de tien plagen. Desalniettemin is Machine Head een product van de nineties en wie tegenwoordig denkt aan die periode, dweept met ongebrijdelde vrijheid. Dat we daarvoor jarenlange wapenwedlopen moeten doorstaan, illustreerde “Davidian” volmondig. ‘Uw vrijheid om met uw arm te zwaaien, eindigt waar mijn neus begint’, hing er vanaf wie de shotgun hanteerde. Daar bovenaan het grote podium was dat uiteraard Machine Head. Op het ritme van de beukende riff ontsnapten metershoge steekvlammen uit hun toestel, en gingen de krochten van de hel heel even open en even snel weer toe.

Tot slot kwamen de vier niet naar Dessel om (passief) agressief over te komen. Toen Flynn goed en wel besefte dat deze headlineshow niet meer kapot te krijgen was, smeet hij lachend drie halfvolle pinten richting het publiek. De man zal wellicht nooit een scherpschutter eerste klasse worden, maar dat speelse gedrag was een welgemikt teken dat hij en de band zich rot amuseerden. Ten slotte was “Halo” het orgelpunt van deze halsbrekende headlineset. Wanneer we dachten alle foefjes gezien te hebben, trok Machine Head alle registers open. Toen er achter het podium vuurwerk werd afgeschoten, leek het alsof Machine Head minutenlang dé zondagheadliner was. Goddank is het festival nog maar halverwege en willen we de andere hoofdacts niet in diskrediet brengen. Nochtans kan Machine Heads koppigheid van weleer een les zijn voor veel acts die moeite hebben om de sleur te doorbreken.

Alle recensies van Graspop Metal Meeting 2023 lees je hier.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Imperium
Ten Ton Hammer
CHØKE ØN THE ASHES ØF YØUR HATE
The Blood, the Sweat, the Tears
Crashing Around You
RØTTEN
Aesthetics of Hate
Old
ARRØWS IN WØRDS FRØM THE SKY
Locust
From This Day
Davidian

Halo