© Tonje Thilesen
Heb je al eens de onbedwingbare drang gevoeld om in iemands dagboek te neuzen? El Kempner bespaart je de moeite, want de muzikant gebruikt Palehound om gedachten op een rijtje te zetten. Het begon bijna tien jaar geleden als een soloproject met het debuutalbum Dry Food en later kwam beste vriend Larz Brogan er als vast lid bij. De indierock die drijft op Kempners melodieuze gitaarspel en begeesterende stem zette meteen de toon voor de rest van het oeuvre. Over de tijdspanne van vier platen leerde de muzikant zichzelf beter kennen als een queer en non-binair persoon, een ontwikkeling die tevens in de songteksten aan bod komt.
Na Black Friday uit 2019 kreeg Palehound er heel wat luisteraars bij, maar de daaropvolgende tournee moest worden stilgelegd door een zekere pandemie. In die lockdownperiode schreef Kempner aan Eye on the Bat, het prima album dat vorig jaar verscheen. De leden van Palehound zaten na al die tijd op hete kolen om voor een internationaal publiek te kunnen spelen. Hoog tijd dus voor een bezoek aan België, waar Palehound vrijdagavond speelde in Pilar op de VUB-site.
Een kwartier nadat de deuren openden, stond de Britse Lande Hekt (uitgesproken als ‘Landie’, als je het je afvroeg) al klaar met haar gitaar. De concertzaal van Pilar was een pikdonkere kubus waarin alleen het podium in een rood licht baadde. Hekt begon op een onceremoniële manier alsof ze nog met de soundcheck bezig was. Voor een handvol mensen hoefde het natuurlijk ook niet te formeel. De muzikante uit Bristol droeg haar haren in een Amélie Poulaincoupe en had een witte T-shirt van Born To Run aan. Ze speelde een reeks indierockliedjes met vrolijk getokkelde melodieën. Haaks op de muziek waren de teksten doorgaans neerslachtig, zoals dat ook bij Palehound vaak het geval is. Hekt gaf een sympathieke indruk door haar grapjes tussendoor. Ze wou vooral niet herinnerd worden als de rare vrouw die doorraasde over hoe moe ze was door het reizen op deze tour. Dus zullen we het opnieuw even hebben over haar muziek, die vooral zal bij blijven om de liefdevolle manier waarop ze eerst zong over haar eerste girlfriend en wat later over haar veertienjarige kat.
Louter een kwartiertje na Lande Hekt werden we alweer aangemaand terug de zaal in te gaan voor Palehound. El Kempner stond in het midden van het podium, met links Larz Brogan op de bas en rechts Beck Zegans die de tweede gitaar en stem verzorgde. Drummer Jamie Pompei maakte het rijtje af. De set startte met “Good Sex”, waarin El Kempner verhaalde over de keer dat die in een korset hun lief wou verrassen, maar het uiteindelijk eerder grappig dan sexy was. Kempner zong de tekst half lachend, alsof die de anekdote voor het eerst vertelde aan een goede vriend. Ook in het volgende nummer “Independence Day” bleef de zanger in de modus van verhalenverteller.
Er hing al van bij de start een prettige energie rond de band, maar de muzikanten brachten de eerste drie nummers kort achter elkaar waardoor er weinig interactie met het publiek mogelijk was. Ondertussen waren er toch genoeg luisteraars om een gemiddeld seminarielokaal op deze VUB-campus te vullen. Het publiek reageerde enthousiast toen El Kempner de gitaarriff van “Eye on the Bat” inzette, het titelnummer van het recentste album. Op de eerste rij gingen gsm’s de lucht in. Het zou lang niet de eerste keer zijn dat Kempner aantoonde waarom Rolling Stone hen in de lijst met de 250 beste gitaristen aller tijden zette. Hoewel er al eens een heerlijke klassieke gitaarsolo in de show zat, speelde Kempner niet per se met veel bravoure, maar net in een geheel moeiteloze stijl. De drie andere muzikanten demonstreerden door het optreden heen evengoed veel aandacht voor hun métier te hebben.
Tijdens “Eye on the Bat” begon de rookmachine naast het podium zo knullig mist te spuiten dat niet alleen de twee jolige toeschouwers ernaast in lachen uitbarstten, maar ook Kempner en Larz Brogan. Het draaide al snel uit tot een running joke tussen de band, het publiek en de technici. Kempner doopte de rookmachine het vijfde groepslid en de echte ster van de avond. In ieder geval droeg het jolijt om dat sputterende toestel merkbaar bij tot het spelplezier. Met name Brogan bleef met een grote smile de bassnaren beroeren. En ook de hooguit veertig aanwezigen gingen uit de bol. “I’m loving you’re energy, I’m having so much fun!” riep El Kempner uit.
Toch kon Palehound ook voor de nodige ernst zorgen bij de meer aangrijpende nummers. Zo slaagde Kempner erin om “The Clutch” nog verscheurender te doen klinken dan op plaat. Terwijl die ‘I didn’t mean to hurt you’ uitsprak, leek hun hart opnieuw te breken. Beck Zegans zong op strategische momenten mee om Kempners rauwere stijl aan te vullen. Ook “Company” klonk live nog gevoeliger. ‘Maybe no fog on this one’, grapte Larz Brogan voor er een lichtspot op Kempner werd gericht om dat nummer solo te brengen. Het was een mooie demonstratie van hoe soepel de zanger hun stem beheerste, van de schorre lage noten tot bijna engelachtige klanken. Daarna volgde “Your Boyfriend’s Gun” op dezelfde breekbare wijze. Bij “Aaron” viel de rest van de band met geweld opnieuw in, waarna het nummer culmineerde in een noisy einde.
Palehound wisselde door de set heen slim af tussen tempo’s en sfeer. Zo zat “Aaron” tussen het grommend gezongen “My Evil” (met de tragikomische openingszin ‘I’ve become the person I’d wanna punch in the face’) en een stevig rockende versie van “Cinnamon”. Het publiek onthaalde beide nummers met uitbundig gedans. Jamie Pompei (in een tanktop met ‘Queer assimilation is death’ op) bepaalde met het drumspel de intensiteit van de nummers. De set sloot Palehound af met “Molly”, waarbij de band richting classic rock trok.
Voor de bisronde kwam El Kempner alleen het podium terug op. De muzikant greep naar het flesje water naast de microfoon en vroeg het publiek: ‘What if I stood here and just drank water for 5 minutes?’. Uit de zaal klonk ‘Whatever you want!’ en ook de rookmachine sputterde instemmend. Gelukkig trakteerde Kempner ons nog op “Fadin’”. Daarna kwamen de drie andere bandleden er opnieuw bij om nog een laatste keer alle registers open te trekken voor “Healthier Folk”.
In Palehounds concert in Pilar stond het plezier voorop. De bron daarvoor kwam -letterlijk- uit onverwachte hoek, hoewel de band geen puffende rookmachine nodig had om de sfeer erin te brengen. Het enthousiasme van de kleine groep toeschouwers versterkte de spelvreugde van de muzikanten, met nog meer opgetogen reacties als gevolg. Zowel de energieke als ingetogen nummers werden gesmaakt. Ondanks de deprimerende of op z’n best tragikomische thema’s, liet Palehound ons met een licht gevoel achter.
Setlist:
Good Sex
Independence Day
Room
Eye on the Bat
The Clutch
Route 22
Dry Food
Bullshit
My Evil
Company
Your Boyfriend’s Gun
Aaron
Cinnamon
Molly
Fadin’
Healthier Folk
