© CAPADOL
Om de zoveel tijd komt er een artiest op onze radar die nog quasi onbekend is, maar toch de aandacht van het grote publiek verdient. Eén van die artiesten is Spiral Drive, een Duitse psychedelische rockband uit Mannheim die ondertussen al bijna zes jaar timmert aan hun muzikale carrière. De groep is de verwezenlijking van producer, songwriter en multi-instrumentalist Raphaël Neikes. Hij bracht samen met zijn groep in 2019 het album Unity uit en drie jaar later volgde Visions in Bloom. Het is vooral die laatste plaat die zijn weg baande naar onze Spotifymix en onze aandacht wist te trekken. Daarom zakten we gisterenavond af naar de Djingel Djangel in Antwerpen, alwaar de groep hun Belgisch debuut mocht waarmaken. Zonder supportband was het afwachten of de groep het publiek ging kunnen meesleuren in hun aanstekelijke mix van psychedelica, stoner en kraut zoals die ons op plaat al kon bekoren.
In principe is Spiral Drive een vrij dynamische band. Beginnen deden ze met het oppeppende “Echoes”, dat meteen de toon zette voor de rest van de avond. We wisten aan de hand van de gestadige riff dat we zeker niet in slaap gingen vallen, integendeel. Die trend werd verdergezet met “Illusion”, dat iets weghad van “God Is in the Radio” van Queens of the Stone Age – van die band droeg de frontman een t-shirt, dus misschien is onze vergelijking helemaal niet ver gezocht. Vooral de met distortion doordrenkte bassriff viel hier op en droeg de mix naar hogere sferen. Die bas bleek doorheen de avond bovendien een belangrijk element waar Neikes mee probeert uit te pakken. Of het nu is om een nummer wat meer funk te geven, zoals bijvoorbeeld bij afsluiter “Space Train” of bij het meer jazzgerichte “13th Eye”, de bas kwam altijd mooi door de mix en leek de groep een hele avond lang te dragen. Niet alleen de bas droeg bij aan een meer dynamische feel, maar ook de drummer mogen we daarvoor bedanken. Op het wat rustigere “Lines for Lives” bracht die ons door de aanstekelijke drumpart toch aan het bewegen.
Spelen met invloeden, dat is iets waar de groep in uitblonk. “Heatwave” had perfect een onuitgebracht nummer uit Nonagon Infinity of In Your Mind Fuzz van King Gizzard kunnen zijn: het combineerde elementen van garagerock en kraut zo feilloos dat we ons afvroegen of Stu Mackenzie niet ergens in de studio aan het nummer had meegeschreven. Voordat het nummer werd aangekondigd, riepen de bandleden met z’n vijven het publiek “Heatwave” toe en het publiek riep spontaan terug. Tijdens de refreinen werd deze trend doorgezet en dat kwam de vibe in de kamer alleen maar ten goede. Op “Playing Dead” kregen we dan weer “Scar Tissue”-vibes, waarbij de gitaarriff ons luidop deed dromen van het type waarmee John Frusciante vaak op de proppen komt. Hoewel Spiral Drive zich dus waagt aan zoveel verschillende invloeden en genres, blijft de groep wel authentiek overkomen. Vooral het nasale, raspige stemgeluid van Neikes zorgt daarvoor, maar dat maakt de muziek tegelijk wel minder toegankelijk voor de doorsnee muziekfan.
Spiral Drive is een band die goed weet hoe hij moet hard gaan, maar de groep weet ook hoe ze een aantrekkelijke set moet creëren. Na enkele zwaardere nummers, waaronder “Yeti” dat zowaar tientallen jaren geleden door de vader van Neikes geschreven is, verraste de band ons op een cover van “Tomorrow Never Knows” van The Beatles, dat in een desertrockjasje à la All Them Witches werd gestoken. Afremmen deden we met het triphoppy “Hypnotized / Dreams”, waarop de distortion hevig werd teruggedraaid en uitmondde in een hevige wall of sound waar de keyboards eerste viool speelden. Het publiek werd zo getrakteerd op een afwisselende set, waarbij we meermaals werden bedankt voor ons enthousiasme; Raphaël Neikes had zelfs enkele woordjes Nederlands geleerd en wenste ons per abuis meermaals een goeie middag toe, waarop hij de eerste keer meteen werd gecorrigeerd door het aanwezige publiek. Nu, als de muziek zo goed is, mag die middag van ons tot middernacht blijven duren. De correcties van het publiek namen alleszins niets af van het plezier dat de band leek te hebben op het gezellige podium van de Djingel Djangel. Alle leden lachten elkaar meermaals toe en leken oprecht te genieten; het is dan ook hun eerste reeks shows die ze ten westen van hun thuisland mochten spelen.
Spiral Drive wist op hun eerste Belgische optreden meer dan eens te overtuigen van hun kunnen. Het project blijft duidelijk het zielskind van Raphaël Neikes, maar de muzikanten die hij op tour meesleurt, blijken minstens even capabel. We kregen een rijkelijk gevulde set waarin de band een knap staaltje uit hun repertoire kon voorstellen. De band stelde zich anderhalf uur dankbaar op tegenover het publiek en kreeg die energie in tienvoud terug. Als het van ons afhangt is de groep zeker nog welkom in ons land en is ze op livevlak waarschijnlijk al klaar voor de grotere zalen, maar daarvoor zullen ze nog aan wat meer bekendheid moeten winnen. Wie de groep nog live wil zien kan vandaag nog afzakken naar Sevenum, vooraleer de groep terug naar hun heimat vertrekt.
Setlist:
Echoes
Illusion
13th Eye
Playing Dead
Heatwave
Screwed
Yeti
Tomorrow Never Knows (The Beatles cover)
Lines for Lives
Hypnotized / Dreams
Infinity
Ego Placebo
Space Train
