© CPU – Leni Sonck (archief)
Als de naam Pitou inmiddels nog geen belletje doet rinkelen, dan is het wellicht een van de best bewaarde muzikale geheimen van de Lage Landen. De Nederlandse Pitou Nicolaes bracht namelijk vorige maand haar debuutalbum Big Tear uit en nodigde ons daarop uit om mee te duiken in een dromerige wereld gehuld in sprookjesachtige mist. In de Rotonde mocht Pitou haar eerste langspeler voorstellen aan het Brusselse publiek en dat in het kader van Les Nuits Botanique.
In de Rotonde van de Botanique staat op de eerste vrijdag van Les Nuits een heuse double bill op het programma. Om half negen geeft de Deense eee gee het startschot met haar van retroklanken doordrongen popmuziek die al gauw de hele zaal en hoogstwaarschijnlijk ook de nabijgelegen gangen vult. Het muzikale onweer waarmee de band het podium betreedt maakt al snel plaats voor aanstekelijke klanken die het aanwezige publiek helaas niet meteen kunnen overtuigen om recht te gaan staan. De verschillende instrumenten vormen samen grootse liedjes die aan elkaar gelijmd worden door de stem van eee gee. Die stem weet meermaals indruk te maken door de sterke uithalen. De controle over haar stembanden raakt de Deense geen seconde kwijt en dat is overduidelijk het grote verkooppunt van de artieste.
In het kader van Les Nuits staat eee gee voor het eerst in een concertzaal op Belgische bodem, meer zelfs: het is de eerste keer dat eee gee in Brussel is. We merken dan ook de dankbaarheid naar het publiek toe en ook de muzikanten hebben er duidelijk zin in. Een cover van “More Than A Woman” van The Bee Gees kan op een warm onthaal rekenen en naarmate de set vordert wordt het applaus van het publiek steeds luider, langer en hartelijker. Met haar hoed die wat weg heeft van een discobal trekt de zangeres de aandacht nog extra naar zich toe, al blijkt dat niet eens nodig te zijn gezien de sterke set. Als een meer popversie van fictieve band Daisy Jones and The Six weet eee gee een positieve indruk na te laten.
Terwijl de meeste concerten op zijn eind lopen, moet Pitou nog aan haar set beginnen. Aan enthousiasme gelukkig geen gebrek op dit late startuur, want Pitou dartelt als een vlinder die net uit zijn cocon is rond op het podium. De breekbare liedjes krijgen live wat meer kracht terwijl het lijkt alsof op de achtergrond een riviertje rustig verder kabbelt. Het is net die kwaliteit die ervoor zorgt dat de liedjes van de Nederlandse onder onze huid kruipen. Voor de gelegenheid haalt ze zelfs haar beste Frans boven, maar uiteindelijk besluit ze toch verder te gaan in het Engels, want dat is het aardigst voor Nederlands- én Franstaligen volgens de zangeres.
De bij momenten dromerige lichtshow onderstreept het gevoel dat we ons in een andere wereld begeven en ook de rijke arrangementen brengen ons steeds verder weg van de realiteit. “Knife” begint zo heel breekbaar, maar een stevige baslijn zorgt voor de nodige stabiliteit. Toch is een echte glansrol even later weggelegd voor de saxofoon die meermaals de aandacht opeist doorheen de avond en telkens net dat extra beetje sterrenstof doet neerdalen over de aanwezigen. Zo breekt “Dancer” live minder groots open dan op de plaat, maar is het alweer de sax die zich naar de voorgrond beweegt.
Dat Pitou haar nummers live net dat beetje extra geeft, zorgt ervoor dat de concerten een echte meerwaarde bieden. We zien ook hoe de zangeres keer op keer verder openbloeit en de rol als frontvrouw met glans invult. Wie ooit al in de Rotonde was, herinnert zich ongetwijfeld de discobal die aan het plafond hangt, maar volgens de Nederlandse was het een glinsterende traan van een denkbeeldig oog. Een mooie analogie met haar Big Tear.
Anno 2023 is het geen vanzelfsprekendheid om een aandachtig publiek voor je te hebben en rond 22 uur op een vrijdagavond lijkt dat al helemaal onmogelijk. Toch slaagt Pitou er vrij snel in om de aanwezigen volledig in te nemen, waardoor het vrij stil blijft en het applaus extra luidt lijkt te weerklinken. Voor het laatste deel van haar set vraagt de zangeres om dichterbij te komen, want ze belooft onder meer een liefdesliedje te brengen. Lieflijke, dromerige zanglijnen banen zich een weg doorheen de Rotonde, maar vinden vooral in de tientallen oren en harten een thuis.
Zowel eee gee als Pitou wisten tijdens de eerste vrijdagavond van Les Nuits Botanique op geheel eigen manier te overtuigen. Waar de ene koos voor grootse retropopklanken, betrad de andere net het pad van expansieve, organische producties met een ingetogen randje. Wie Pitou nog live aan het werk wil zien, kan dat op 5 mei. Dan speelt de Nederlandse een double bill show met Tristan in Trix.
