© Hanly Banks Callahan
De geur van versgemaaid gras en de vlekken die te enthousiast getapte pintjes achterlaten, verraden het: de lente is daar en met haar ook het festivalseizoen – en geen betere plek om beiden te zien ontluiken dan de Brusselse Botanique. Tussen de exotische bloemen en geschoren hagen rees vorige week het Chapiteau op, om tijdens Les Nuits Botanique extra plaats te maken voor de brede waaier aan artiesten die elke avond op het menu staan. De warmste stem van de Amerikaanse prairie mocht gisterenavond dat Chapiteau inwijden: Bill Callahan hield halt op het festival voor de laatste aflevering van zijn Europese YTI⅃AƎЯ-tournee.
Vrouwelijke bassisten die muzikaal naast hun schoenen beginnen te lopen, durven het nogal eens ver schoppen – kijk naar Kim Gordon of Kim Deal. Ook de Britse Rozi Plain, alias van Rosalind Leyden, heeft naast haar rechtsachterpositie bij This Is The Kit een bijbaantje als frontvrouw. In die hoedanigheid brengt ze al sinds 2008 een dromerige mix van alternatieve popgeluiden – soms bliep bloep, soms heel analoog. Vijfde langspeler Prize kwam begin dit jaar uit: voornamelijk vrolijke muziek, minder mijmerend dan Beach House, elektronischer en koeler opgebouwd dan bij veel andere vrouwelijke folk-geschoolde artiesten van het moment. Het mooie weer verhinderde voor een stuk een grote opkomst voor Plain, want de tent was maar voor een kwart gevuld tijdens haar show, terwijl het buiten in de tuin koppenlopen was. Wie er wel was, werd getrakteerd op een uur aan fijne liedjes die in elkaar vergleden als een lange stream of consciousness. Plain’s stem kwam bij momenten flauwtjes en ietwat nasaal over, waar de ritmische skeletten van haar nummers net sterk waren; we misten zo soms het poetswerk van de studio.
Flauwtjes en nasaal – niemand die Bill Callahan ooit op die adjectieven betrapt heeft. De quirky folkgod uit Texas betreedt het podium met vriendelijk doch uitgestreken gezicht; een enigma dat eigenlijk te veel alledaagse menselijkheid vertoont en beschrijft om die naam toebedeeld te kunnen krijgen. Met “First Bird”, “Everyway” en het jengelende, onheilspellende “Bowevil” krijgen we van zanger en band een eerste kijk in nieuwe plaat YTI⅃AƎЯ. Callahan vertolkt de liedjes als een wassen beeld van zichzelf; stabiel, nors, en met weinig geste. Een opgetrokken wenkbrauw bij een tegendraadse noot is al wat we krijgen, en da’s genoeg.
“Hit The Ground Running” is een Smog-klassieker uit 1999 (Knock Knock) die voor vanavond wordt ontdaan van de warme drums, strijkers en kinderkoor die je op plaat hoort. De reïncarnatie wordt een fanfare- slash kermisversie van het lied, afstandelijk in beginsel, maar aandoenlijk in uitwerking – zo speelt de saxofoon het kinderkoor en vervangen holle cimbalen de basdrum. Op “Coyotes”, misschien wel het mooiste lied op YTI⅃AƎЯ, is het duidelijk dat Callahan geen genoegen neemt met de liedjes zoals ze zijn. Doorheen heel deze song is het speeltijd voor de saxofoon op links, een extra textuur die nog meer gevoeligheid en diepgang aan het lied geeft. De simpele maar beroerende teksten – ‘I’ll be you lover, lover, lover man’ – en de kalme stem van de bard, houden het boeltje bij elkaar – een zwaartedeken tijdens een woelige nacht. De ogenschijnlijk simpel opgebouwde americanaliedjes laten zich vanavond niet inkapselen; ze dijen uit tot ver buiten hun hermetische countrystructuur.
Ook “Drover” wordt uitvoerig gedeconstrueerd en weer opgebouwd. ‘My cattle turns on me’, zingt Callahan. In de geluidszee van zijn band, vindt de zanger de melodie steeds gestaag terug; met snijdende gitaar leidt hij ons als verloren schapen terug naar de kudde. De show verveelt bovendien niet: nieuwigheden uit YTI⅃AƎЯ worden afgewisseld met oud Smog-werk; sombere liedjes volgen op optimistische firecrackers als “Keep Some Steady Friends Around”.
De bariton van Bill, daar kan je niet omheen. Zowel de bebaarde boomerbevolking van Brussel als de jonge verstekelingen die op het concert te vinden waren, vielen bij bosjes voor de charme van de cowboy. Die charme wordt echter nooit uitgemolken: door de down to earth teksten over ruraal Amerika, de dieren die hij er tegenkomt en zijn vrouw, en het gebrek aan show en theatraliteit, blijft het allemaal heel dicht bij huis. Het alledaagse is blijkbaar te vinden in Texas.
Zijn stem ligt altijd voor anker, zowel op liedjes als spaghettiwesterns met galopperende drums en dansbare ritmes (“Partition”), als op ballades met spoken word gemompel als “River Guard”. Welke kant de songs ook opgaan, Callahan houdt ze in bedwang als een presse-papier; met zwaarte, maar nooit met geweld.
De festivaltent werd mooi ingewijd gisterenavond. Het programma voor het vervolg van Les Nuits Botanique vind je hier.
Website / Facebook
Rozi Plain: Website / Facebook / Instagram
Setlist:
First Bird
Everyway
Bowevil
Hit The Ground Running
Coyotes
Keep Some Steady Friends Around
Naked Souls
Cowboy
Partition
River Guard
Drover
Drainface
Planets
